Een huisje vol min 1...

9 Maanden draag je jullie kindje met liefde onder je hart en na de bevalling komt er bij de meeste moeders direct of vrij snel een gevoel om ervoor te zorgen en daarmee vreugde, plezier, maar ook het krijgen van 'de' zorgen. 

Mama is altijd de veilige plek, mama's weten alles en mama's weten altijd een oplossing....en toch kwam het af en toe in mijn hoofd op dat dit niet altijd zo zal/kan blijven. Die gedachte stopte ik dan altijd maar snel weer weg en genoot heerlijk door onder het mom  van "tijd gaat snel en voor je het weet zijn ze groot". Ik ben echt een 'moeder de kip'; alles onder mijn vleugels dan ben ik het gelukkigst. Loslaten is nooit zo mijn ding geweest, maar rationaliseren kan ik best dus dat doe ik met regelmaat. 

De laatste jaren wist ik dat ik blij moest zijn met mijn grote gezin nog compleet in huis. Vaak genoeg kwam de vraag of ze ook nog allemaal thuis woonden. Ik probeerde me erop in te stellen dat het er de komende jaren aan zit te komen dat er 1 op zichzelf zal gaan. Daar kon ik best mee leven, dacht ik... 

Onze jongste zoon (20) gaf in december aan dat hij in februari op kamers zou gaan. "Al zijn vrienden doen het en ze vinden het echt leuk", was zijn antwoord op mijn waarom-vraag. Ik ging twijfelen aan mijn moederschap, gaf ik hem wat hij nodig had, mistte hij iets, waarom moet hij nou zo nodig in zijn eentje gaan wonen in de barre boze buitenwereld en zoveel verantwoordelijkheden willen als student....niet 1 haar op mijn hoofd dacht serieus dat hij eraan toe zou kunnen zijn en dat het een normale ontwikkeling was. Maar goed, we hebben nog 2 maanden dus ik parkeerde het.

En dan is vandaag DE dag. Onze jongste zoon verhuisd vanavond naar een studentenhuis. Gevoelsmatig te ver weg daar het niet in ons dorp is (maar gelukkig wel binnen onze gemeente). Mijn hart huilt en kan hem nog niet loslaten, maar ik weet dat het voor hem een spannend nieuw avontuur in het leven is. Door mijn hoofd gaan de afgelopen 20 jaar. Hoe hard is dit gegaan en hoe moeilijk zal het zijn als we hem daar vanavond 'achter laten'. De tijd zal het leren, maar na vandaag zijn wij een huisje vol min 1!