7 jaar geleden
Een gevoel van hoop dat verdwijnt...
Ontdekken dat je zwanger bent als het eigenlijk al mis gaat? Brrrrr....
Hmmm...
Het blijft in m'n gedachten spoken, dus het moet er nu gewoon echt eens uit... Deze blog over m'n miskraam...
Begin augustus 2013 besluiten we voor een tweede kindje te gaan, of toch alvast te starten met "oefenen" :p. (De eerste keer was ik zwanger na 4 maanden, dus nu rekenden we daar weer op...) Omdat we de laatste 2 weken van augustus op vakantie gingen, had ik het zo uitgerekend met m'n pil dat ik nog een menstruatie zou hebben net voor de vakantie, maar tijdens de vakantie dus voor de eerste keer rondgelopen zonder de pil te pakken.
Na de vakantie kreeg ik dan ook mijn regels zoals ik verwacht had... Al waren ze wel anders; heel weinig en kort. Maar ik maakte me geen zorgen want ik dacht dat dit kwam doordat dit m'n eerste regels waren nadat ik geen pil meer had genomen.
Anderhalve week later kreeg ik echter stekende pijn in m'n zij... Hevig, maar gelukkig kort en maar af en toe. Een paar dagen later werd deze echter frequenter en pijnlijker omdat de pijn begon uit te stralen naar m'n linkerbeen... Uiteindelijk op vrijdag, net voor het werk, om een zwangerschapstest geweest (nog altijd geen idee hoe ik daarop kwam) en uitgetest op het werk... Positief dus... Dan maar meteen naar huisarts gebeld die me naar gynaecoloog doorverwees. Met mijn symptomen, moest ik meteen langskomen want ze vermoedden een buitenbaarmoederlijke zwangerschap!
Ik in paniek... Sta je daar alleen op je werk... Weet je niet of je blij moet zijn met die test want je had het nooit verwacht zo vroeg zwanger te zijn en al zeker niet omdat ik m'n "regels" had gekregen... Dus eerder bang voor het nieuws omdat ik er absoluut geen goed oog in had...
Bij gynaecoloog werd de verwarring eingelijk nog groter. Uit m'n bloedtest bleek dat ik echt zwanger was, maar ze konden geen eitje terugvinden; niet in de baarmoeder, maar ook niet in de eileiders. Ze zagen wel een cyste ter hoogte van de linkereileider. Daarom werd ik naar huis gestuurd en moest ik de maandag daarop terugkomen; mocht er toch een eitje in de eileider zitten, zou het dan waarschijnlijk groot genoeg zijn om te detecteren maar nog niet te groot zodat het te laat zou zijn om het te verwijderen. Pfff, ik de maandag weer naar de gynaecoloog...
Nouja, zo ben ik in 3 weken tijd 8 keer langsgeweest; de cyste was verdwenen, nergens een eitje te bekennen, maar m'n zwangerschapshormoon bleef maar stijgen. Het steeg niet genoeg voor een "normale" zwangerschap, maar ze wisten dus niet waarom het steeg...
Jammer genoeg was het misschien onverwachts, maar begon ik vrij snel te wennen aan het idee dat ik zwanger was en het dus "meteen prijs was geweest". Ik begon al plannen te maken en ging er gewoon van uit dat het eitje zich ergens aan het verstoppen was :p... Ik begon blij te worden! Hoe naïef....
Uiteindelijk kreeg ik na 3 weken op maandagavond een telefoontje dat ze niet langer meer gingen wachten; die woensdagochtend moest ik me in het ziekenhuis melden. Ze zouden dan m'n baarmoeder schoonmaken en meteen ook een kijkoperatie uitvoeren om zeker te zijn dat er nergens weefsel achterbleef dat dat zwangerschapshormoon veroorzaakte.
Stress!! Enorm!!! Ik zou immers onder volledig verdoving moeten en minstens een week recupereren... Pfff, dan heb ik maar een klein hartje hoor... (allerlei doomscenarios van "wat als ik niet meer wakker zou worden" etc...) maar ik zou dan wel op z'n minst van de pijn verlost geraken... Ik blijf ervan overtuigd dat de stress en zenuwen de grootste oorzaak waren voor het feit dat toen ik me woensdag meldde in het ziekenhuis en ze voor de zekerheid nog een bloedtest afnamen, het zwangerschapshormoon al met 2/3 gedaald was ten opzichte van 2 dagen ervoor! Doordat ze er daardoor van overtuigd waren dat het dan toch natuurlijk zou overgaan, werd ik naar huis gestuurd (en hoefde de operatie niet meer)....
Sta je daar... Blij dat je dan toch niet geopereerd moet worden maar zo verdrietig dat het ineens keihard bevestigd werd dat je niet echt zwanger bent... Die avond is het vloeien dan begonnen... Echt zwaar, 3 volle weken lang... Pfff... Voelde als een extra straf bovenop de miskraam...
Dat ze het een miskraam noemden in het ziekenhuis en erkenden dat ik echt zwanger was geweest, durfden ze mij pas zeggen bij de zwangerschap van m'n 2de dochter in februari 2014... Vroegen ze doodleuk of het klopte dat ik al 2 keer zwanger was geweest maar slechts 1 kindje had... Bam...
Mja, dat is het zowat denk ik wat dat miskraam betreft... Misschien later meer uitwijden over de slechte vermoedens die ze hadden toen ik net zwanger was van m'n tweede dochter omdat m'n cyclus de volle 2 weken overtijd was... :p
Gelukkig is de derde zwangerschap uitgemond in de geboorte van m'n tweede dochter en heb ik het miskraam een plaatsje kunnen geven, al borrelt het dramatische gevoel af en toe nog eens op...
Misschien kan deze blog mensen helpen door herkenning, wie weet... ;)