Een gebroken hart...

Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi
Je had nog mooier mogen worden maar je kon het niet
En wij blijven altijd op je wachten

Blof – Zo Mooi

Ik kan niet slapen. Mijn hoofd is vol. Mijn hart doet pijn en ik voel mij benauwd. Ik weet precies waar het vandaan komt maar ik kan het niet stoppen. Mijn hart is gebroken. Gebroken doordat ik mijn lieve Juliëtte moet missen. Ik heb nooit geweten dat je pijn zo intens in je hart kan voelen. Voor het eerst in mijn leven begrijp ik wat een gebroken hart is. Het is pijn die je zo rauw voelt, pijn die er echt is, iedere minuut, nee iedere seconde van de dag. De dagen worden korter en ik merk dat ik het lastig vind. De zon schijnt minder waardoor ik minder de kans heb om naar buiten te gaan en het zonlicht even mijn gezicht te laten verwarmen. Alhoewel ik wandelen terwijl het koud buiten is ook kan waarderen, is regen echt totaal niet mijn ding. Daarnaast wil Yoep ook niet naar buiten als het regent waardoor ik toch echt regelmatig alleen midden in het park sta. Over vijf uur en tien minuten is Juliëtte dan echt een half jaar dood. Hoe heb ik de afgelopen zes maanden doorgebracht? Hoe heb ik het voor elkaar gekregen om toch door te gaan? Hoe kan het dat ik ieder dag het gevoel heb dat het erger wordt? Wat kan er erger zijn dan haar verliezen? Er zijn nog zoveel vragen en ik kan ze niet beantwoorden. Niemand kan dat. Ermee leren leven noemen ze dat. Iedere dag probeer ik mij te bedenken waar ik dan wel dankbaar voor ben. Soms lukt mij dat heel erg goed maar meestal gewoonweg niet. Zeker niet december in het vooruitzicht. Met de meiden zijn we naar de intocht van Sinterklaas geweest. De eerste keer dat Christine de Sint een handje durfde te geven. Ze wil zelfs haar schoentje zetten. Ik realiseer mij dat ook voor Elisabeth deze eerste keren gaan komen. Christine is er bewust van dat dit een bijzonder leuke tijd is (of althans zou moeten zijn). Voor mij wordt het wederom duidelijk dat Juliëtte dit nooit gaat meemaken. In de menigte tijdens het onthaal van de Sint voel ik mij dan ook alleen. Ik probeer mijn tranen in te houden… wie huilt er nou bij de binnenkomst van Sinterklaas? Ik huil… niemand die het ziet. Het is maar goed ook… Sinterklaas is een kinderfeest en dit mag niet verpest worden… maar dit kinderfeest is voor mij nooit meer compleet want mijn kind is er niet. Ik probeer mijzelf dan ook bezig te houden met het uitzoeken van cadeautjes voor de andere meiden… en waarschijnlijk verwen ik ze veel te veel maar ach … zij zijn hier en ik wil het graag. We proberen het maar en dan zien we wel. Veel steun vond ik de afgelopen week aan een bijeenkomst van de “Vereniging Ouders Overleden Kind”. Het was fijn om samen te komen met een groep mensen die allemaal hun kind kwijt zijn. De verhalen zo verschillend maar in iedere ouder zag je de pijn en het verdriet. Wat een herkenning…. Niemand die het ‘plekje’ gevonden had waar iedereen over spreekt. Niemand die zegt dat de pijn op den duur verzacht. Gewoon eerlijk. Het doet pijn en dat draag je nog heel erg lang bij je. Ook op deze middag besluit ik dat ik er uiteindelijk sterker uit wil komen maar ik moet leren accepteren dat dit heel veel tijd nodig heeft. Ook stond er afgelopen week een afspraak met de psychologe op de planning. Ik heb altijd hoop dat een psycholoog mijn ‘probleem’ wel een kan oplossen. Bij de intake rollen de tranen over mijn wangen. Ik vind het moeilijk om mijn verhaal van het begin tot het eind te vertellen maar het lukt mij om haar in het uur dat de kennismaking duurt te vertellen over Juliëtte, mijn pittige zwangerschap en mijn verdere leven. Nu is het weer wachten. Over twee weken is er een ‘plan’ klaar. Ik vind het moeilijk om mij in te beelden dat dit plan mij uiteindelijk gaat helpen want ik vrees dat alles uit mijzelf moet komen maar ik laat het maar gebeuren. Voorheen was ik niet iemand die dingen liet gebeuren. Ik hou van de regie over mijn eigen leven. Er komt een gevoel van paniek in mij op als er dingen gebeuren die ik niet kan bepalen. Ik moet opnieuw opzoek naar balans maar wanneer ik deze weer zal vinden is voor mij een raadsel. Ik vecht als een leeuw om alles op orde te houden, om de mooie dingen te zien en de balans weer te vinden maar op een dag als vandaag is het moeilijk om niet gewoon de handdoek in de ring te gooien. Ik hoop dat ik morgenochtend als ik wakker word kan genieten van Christine en Elisabeth die kijken wat de Sint in hun schoentje heeft gestopt. Uit hun haal ik kracht die ik zo nodig heb.