Een doorsnee zondag met mijn peuter

Sara was echt een modelbaby. Een baby die keurig met alle gemiddelden mee kon doen. Volgens het boekje. Maar een baby wordt een dreumes en een dreumes wordt een peuter. Als ik mij vooraf had ingelezen over het fenomeen 'peuter' dan was ik misschien nooit aan kinderen begonnen. Ik had namelijk een soort van stille hoop; rustige en lieve baby --> rustige en lieve peuter. Kom ik even van een koude kermis thuis. 

Vandaag, zondag, voelde als een hoogtepunt in de peuterpubertijd. Ze is net 2, dus misschien moet ik de verwachting omtrent het hoogtepunt wat bijstellen. Ik voel hier en daar wat communicatieproblemen.

Gelukkig heb ik het type peuter dat zodra ze wakker is gewoon lief gaat spelen. Of nou ja, binnen 5 minuten is haar kamer ontploft met speelgoed en staat haar bed aan de andere kant. Ik vind het prima, want het houdt in dat ik haar nog even boven kan laten zitten. Ik heb dan nog even tijd voor Iris en Boef. (Even terzijde; Iris is ook een modelbaby. Ik houd mijn hart vast de komende jaren.)

Voordat ik haar naar beneden haal zorg ik dat de rommeltjes van de vorige avond (lees; lege glazen en wat verdwaalde pepernoten) zijn verdwenen. Ook leg ik mijn iPad aan de kant want anders stormt ze daar als eerste op af. Zodra ik dan naar boven loop hoor ik haar voetjes op de vloer en rent ze naar haar bed. Waar ze aldaar tot de conclusie komt dat die aan de andere kant van de kamer staat dus rennen de voetjes snel de andere kant op. Net als alle andere dagen wacht ik even tot het stil is. Ze wil namelijk doen voorkomen alsof ze netjes in haar bed is gebleven. Ik kom binnen en zie in 1 oogopslag dat ze al een poosje wakker is; de kledingkast heeft lege planken, zoals gezegd staat het bed aan de andere kant en is de doos met speelgoed omgekieperd. Het is tegenwoordig met gevaar voor eigen leven om haar te verschonen of om uit of aan te kleden. Maar vol goede moed pak ik een luier en ga ik een halve karatestand bij haar op bed zitten. Zodra ze de luier ziet begint ze te jammeren en wil ze uit bed. Ik stort mij er bovenop, hou haar in de houdgreep en weet met 1 hand een pyjamabroek uit te trekken. Ook zij heeft stiekem wat karatelessen gevolgd, want de trappen die ze uitdeelt zal menig ninja doen schrikken. Zo vechten we een minuutje verder waarbij ik altijd als winnaar uit de bus kom; schone luier!

Samen lopen we naar beneden waarbij wij altijd de traptreden tellen en ik tussendoor wat onverstaanbare vragen beantwoord. Zodra wij beneden zijn is de taakverdeling helder; zij zet al het speelgoed dat lawaai maakt aan en ik smeer een broodje en maak een kopje thee. Dit onder het genot van Ans Ambulance, Tim Takelwagen en tig andere Toettoet Auto's. Ik geef haar het broodje en doe ondertussen een poging om Boef naar zijn mand te sturen. Die blijft achter haar aanlopen totdat ze klaar is met eten. Wederom neem ik mij voor om haar morgen tijdens het ontbijt aan tafel te zetten. 

Zo rommelen we de ochtend nog even door en heeft ze in een paar onbewaakte ogenblikken het voor elkaar gekregen om een spekkie, doosje rozijntjes en een leeg koffiekopje te confisqueren. In een gewoon bewaakt ogenblik is ze water uit het tappen uit de waterbak van de hond en weet ze het te presteren om speelgoed in de wasmachine te stoppen. Nou ja, eigenlijk zijn die momenten semi-bewaakt. Dat doet ze namelijk als ik Iris de fles geef. Ze is niet gek, ze weet precies wanneer ze wat kan doen. 

Tegen beter weten in ga ik rond het middaguur het gevecht weer aan. Ik weet dat ze moe is en wil haar daarom naar boven brengen. Een seconde nadat ik de woorden 'boven' en 'bed' heb laten vallen stort ze zichzelf ter aarde en geeft een soloconcert. Omdat ik een paar keer zo groot en zwaar ben is dit gevecht wederom snel beslist. Snel ben ik weer beneden en binnen 5 minuten hoor ik alweer een bed dat wordt verschoven. Ik zucht en laat het maar weer gaan. Ik had mij voorgenomen om uitgebreid te gaan douchen en dat doe ik dan ook. Na het douchen hoor ik dat er nog druk wordt gespeeld boven. Ik besluit haar op te halen. Wederom is het weer chaos boven en hetzelfde gevecht herhaald zich weer.

Het is mooi weer dus we kunnen wel even naar de speeltuin. Ik vertel haar dat we dat gaan doen en daar wordt ze erg blij van. Maar dan... Schoenen en jas aan. Ik haal diep adem en ga wederom de strijd aan. Ik had toen al moeten bedenken dat het geen goed idee was. We hadden gister een drukke dag, dus vandaag nog heel moe. En wederom het middagdutje gemist. Maar eigenwijs als ik ben, toch doorzetten. Zij op de loopfiets, Boef en Iris ook mee. We zijn de bocht nog niet om of ik heb al spijt; er wordt een voortuin vakkundig ontdaan van de bloemen die er staan. Oké, ik zet toch door. Laatst ging het ook goed. Halverwege wordt de fiets aan de kant gesmeten want ze ontdekte een tuin met grind. Voordat ik überhaupt bij haar ben heeft ze al een handvol stenen gepakt en deze in de dichtstbijzijnde put gegooid. Even stevig toespreken en we kunnen weer verder. Dit keer lopend. De fiets ligt al op de kinderwagen. En die krijgt ze nog niet terug. Zo ineens bedenkt ze dat ze aan de overkant madeliefjes heeft zien staan. Ik roep nog dat ze moet wachten, maar nee... Ik ren de straat op en til haar weer op de stoep. Ah, mooi moment voor een driftbui. Ze was immers nog niet bij de madeliefjes. Ik besluit door te lopen maar dan wel terug naar huis. Dag speeltuin, volgende keer beter. En ondanks mijn 'kop op onweer' glimlachen voorbijgangers vriendelijk naar me, al dan niet uit medelijden. Dochter besluit weer mee te lopen. Ze mag van mij niet op het gras vanwege de vele honden die daar hun behoefte doen. Maar je raad het vast al; toch op het gras. Zonder iets te zeggen til ik haar op en zet haar op de stoep. Wederom driftbui. En wederom besluit ik door te lopen. Driftbui nummer 3 is vlakbij huis. Ik loop niet door maar neem haar onder de arm mee naar huis. Mocht er iemand een luchtalarm hebben gehoord; het was mijn dochter dus geen paniek. 

Eenmaal thuis is Jurre te lief en besluit haar mee te nemen naar de bouwmarkt, voor een schroefje ofzo. Heb ik even rust. Wat een prachtig voorstel; 1,5 uur Sara-vrij! Snel ga ik met een stofzuiger door het huis om vervolgens met Boef en Iris op de bank te kruipen. En nog liever, Jurre neemt eten mee op de terugweg.

Na het eten nog even een uurtje afzien. Vandaag maar op tijd naar bed. Meestal maak ik er niet zo'n punt van maar voor vandaag ben ik haar echt zat. Toch weet ze het te presteren om het huis nog even te veranderen in chaos. Al het speelgoed dat lawaai kan maken doet dat ook, de Duplo ligt tot diep in de gang en het magische zand blijkt toch niet zo magisch en ligt overal. 19.15 uur ligt ze erin en 5 minuten later is mijn huis opgeruimd en zit ik op de bank met koffie. Als dit het hoogtepunt was heb ik het overleefd. Als het nog erger kan en wordt... oei... Maar ik hou wel van haar. Onvoorwaardelijk.