Een dikke week zonder mijn man

Ik zag er toch wel een beetje tegenop. Maar we hebben met ons drietjes een super week gehad!!! 

Een half jaar geleden namen we het besluit.... Motorrijden is onze passie. Dat deden we voordat we kinderen kregen altijd samen. Sinds de kinderen doen we het vooral ombeurten. Mijn man neemt de motor vaak mee naar zijn werk. Ik heb een leuk groepje motormeiden ontmoet waarmee ik wel eens afspreek. Maar motorvakanties hadden we tot dan toe alleen maar écht samen gedaan. Kinderen naar de opa's en oma's. We hebben meerdere, wegens de scheiding van de ouders van mij man. Dus dat is handig. Maar dit jaar was er een georganiseerde groepsreis, alleen in week 21. Vast. Onverschuifbaar. Een reis waarbij onze gezamenlijke motormaatjes graag meewilden en probleemloos meekonden. Bij ons ging het niet zo probleemloos. Het viel niet in een schoolvakantie. En allerlei verplichte belangrijke dingen met de kinderen waren precies in díe week. Één van ons zou thuis moeten blijven. Het werd al snel duidelijk dat ik degene zou zijn die thuis zou blijven. Mijn man heeft nog even getwijfeld of hij het wel leuk zou vinden zonder mij. Maar soms moet je een uitdaging gewoon aan gaan. Je weet pas hoe het is als je het ook daadwerkelijk gewoon dóet! Maar oh wat was ik in het begin verdrietig en jaloers. We hadden dit sámen moeten doen. Maarja, het was niet anders. 

Toen de weken verstreken, en de vakantie dichterbij kwam, nam het verdriet af en begon ik er zelfs ook een beetje naar uit te kijken. Ik was nieuwsgierig hoe het zou zijn. Hoe ik het zou gaan managen. Ik begon het als een grote uitdaging te zien.

Ik had in ieder geval genoeg afleiding. Want wat heeft hij veel gemist.... Een inloopavond op school, de eerste officiële dansvoorstelling in de stadsschouwburg van onze oudste dochter, de eerste wendag op de basisschool van onze jongste.... Allemaal mijlpalen die ik in mijn eentje met de kids heb gedaan. En het ging allemaal prima!!. 

De meiden waren extra lief voor me afgelopen week. Vooral de oudste. Ze had echt wel door dat mama dat nu wel even kon gebruiken, gemakkelijke kinderen. 

En vanavond komt hij al weer thuis! We verheugen ons er allemaal op. De kinderen hebben de dagen afgeteld. En ik stiekem met hen. Ik ben benieuwd naar zijn verhalen. Hoe hij het heeft ervaren zo zonder mij. Tuurlijk hebben we geappt en gebeld, maar das niet hetzelfde als face to face.

Ik heb zelf ook verhalen. Zo ben ik afgelopen week benaderd door een schoolpleinvader dat hij me meer dan gewoon leuk vond.! Ik schrok me wezenloos van zijn directheid en brutaliteit (hij is zelf getrouwd en weet dat ik ook gelukkig getrouwd ben!!), maar was ook zeer gevleid. En ik kon geen kant op met deze emoties....! Ik moet dit wel aan mijn man kwijt hoor! Hoe zal hij reageren? Ik voel me er zo raar onder....

Anyway, het was een enerverende week. Goed voor de levenservaring. Maar nog geen idee of het voor herhaling vatbaar is. Dat zal de tijd uitwijzen. Hoe kijken we over een tijdje terug op deze week? Wat als volgend jaar weer deze mogelijkheid zich voordoet? Een vakantie is immers geen verplichting. Je doet het vrijwillig en voor je plezier! Wie laat zich nou eigenlijk voor z'n plezier scheiden voor een bepaalde tijd??