Een deel van mijn leven

Vorige keer ijverig een blog zitten typen maar helaas kon ik hem niet posten;) we gaan voor de herkansing. Ik ben een mama getrouwd en we hebben drie kinderen. Mijn man heeft autisme en dat zorgt ervoor dat je leeft maar ook geleefd wordt en veel leert en soms ook struikelt.. Mijn man heeft de diagnose pas sinds 3,5 jaar en zit nog in de acceptatiefase. Met een gezin met 3 kinderen in de leeftijd van 7,3, en 2 en hij thuis de volledige zorg over de kids heeft wanneer ik niet werk maakt het erg pittig voor hem en daarmee ook deels voor mij. Ik werk in de zorg en vindt dat erg leuk, ik ben de kostwinner van ons gezin:) Mijn man heeft helaas geen recht op een tegemoetkoming omdat hij onder de nieuwe wajong valt waarvoor je niet in aanmerking komt. Dan krijg je te maken met de participatie wet en daar zitten ook haken en ogen aan. We zouden een aanvullende bijstandsuitkering aan kunnen vragen maar door de onregelmatigheid van mij zou dit betekenen met regelmaat terugbetalen daar zit ik niet op te wachten en waar ik zelf kan ondersteun ik graag zelf ons gezin.. en dat geeft natuurlijk ook weleens kopzorgen. Wanneer de dag begint en de jongsten zijn meestal om 6 uur wakker totdat de oudste naar school is, is het afzien voor mijn man en eigenlijk begint hij de dag al overprikkelt.. De kindjes merken dat natuurlijk ook.. Ons gezin heeft ondersteuning van de thuisbegeleiding en mijn man gaat 2 ochtenden naar de dagbesteding speciaal voor mensen met Autisme.. Wat een veraderming is dat voor hem.. eindelijk een keer niet anders zijn en begrip voor zijn situatie. Op de momenten dat het hem teveel wordt ben ik de spreekwoordelijke boksbal. Mijn man flapt er dan van alles uit wat niet bepaald complimenten zijn en soms.. soms kan ik dat heel slecht hebben. Dan denk je je best te doen en wordt het je verweten.. Soms zijn er ook periodes van overleven omdat de overprikkeling dan zo heftig is dat ik maar 1 ding hoef te zeggen/ niet te doen/ wat verkeerd  valt en ik ben de klos.. er wordt aangegeven neem het met een korreltje zout en meestal lukt dat maar soms en na weet niet hoe vaak het zelfde verwijt gehad te hebben denk ik weleens houd het dan nooit op.. Zelf had ik een bijzondere jeugd en daardoor ook wat onzeker of meer vraag naar bevestiging, uit gesprekken komt dat ze aangeven dat mijn trauma niet verwerkt is daar gaan we mee aan de slag dat ik er zelf beter uit ga komen en goed in mijn schoenen blijf staan.. inde 1e plaats voor mij zelf en dan mijn gezin.. Ik neem jullie mee op avontuur

Liefs Marjolein