Een dagje in mijn angst

Mee op reis door mijn angst

Wat gaat er nu eigenlijk door mij heen op een dag als deze.
En wat bedoel ik met een dag als deze? Een complete dag, alleen met onze zoon.
Vandaag voor het eerst na 4 maanden tijd, van 7 uur in de ochtend tot kwart voor 6 in de middag.

Je zou denken dat de angst vanmorgen is begonnen, maar nee, dat was vrijdag al.
Ik ga het weekend in en wil zo lang mogelijk opblijven, ik ben moe, maar ik ga niet op bed. Waarom niet, zou je denken. Nou, omdat het dan heel snel zaterdag is, daarna zondag en dan begint dé week weer. De week dat mijn man weer moet werken.

Zo ook zaterdag, ben ik de hele dag bezig met het idee dat ik moet genieten van het weekend, want deze is zo weer voorbij. En oh jee, het is bijna weer maandag, dan ben ik weer alleen, hoe moet ik dat gaan doen? Ik mag vooral niet teveel leuke dingen gaan doen want dan gaat de tijd te snel voorbij. Zaterdagavond was ik heel erg moe, maar ook toen wilde ik niet op bed. Mijn man vraagt me dan ook; waarom ga je niet slapen? Oh, laat me raden, dan is het weekend te snel voorbij? Inderdaad!

Maandag, gister dus, keek ik de tijd voorbij van half 1 tot half 6! En maakte ik me ondertussen zorgen over vandaag. 7 tot kwart voor 6! Bijna 11 uren lang, hoe overleef ik dit!
Ergens ben ik boos, boos dat mijn man weggaat en de hele dag moet werken. Niet boos op hem, absoluut niet, hij heeft namelijk geen keuze. Ik ben boos op het feit dat er verwacht wordt dat hij komt werken. Een beetje logisch nadenkend persoon, geeft zijn medewerker de tijd om zijn gezin te ondersteunen, maar nee. Er wordt zelfs verwacht dat hij weer volledig komt werken, en daar is deze week een start in gemaakt, 2x een volledige dag weg!

Vanmorgen vroeg zat ik beneden, voordat mijn man wegging naar zijn werk. Onze zoon sliep nog, heerlijk, al de zoveelste nacht van 12 uren slaap voor hem! Mijn man vertrekt en ik geef mijn zoon de fles. Prima, zou je denken. Ondertussen gaat mijn hoofd tekeer.

Wat nou als hij de hele dag huilt?
Wat als hij niet gaat slapen?
Wat nou als ik in paniek raak en niet weet wat ik moet doen?

Mijn lichaam staat stijf van de angst, zenuwen en een somber gevoel. Hyperventileren kan ik niet, want ik heb mijn zoon vast, hij mag mij niet zo zien. Hij gaat weer op bed en hetzelfde geldt voor mij. Ik verstop mijn hoofd onder de dekens, uit angst dat hij gaat huilen, uit angst dat ik niet nog even mijn ogen dicht kan doen. Bij ieder geluidje van zijn kamer krijg ik een mini hartaanval. Uiteindelijk val ik nog een half uur in slaap en daarna ben ik gaan douchen.

Het is half 9, we zijn beneden. Hoelang blijft hij nog rustig? Wie zal ik bellen om hulp als ik het niet red? Wil ik uberhaupt dat er iemand komt helpen? Ik wil het zo graag zelf kunnen!
Tijd voor zijn badje! Een ontspanningsmoment, voor hem. Lachen, gieren, brullen en uiteraard spetteren. Daarna het voor mij iets minder leuke moment, afdrogen, aankleden en krijsen. Ik probeer me hier doorheen te zingen en lachen en uiteindelijk is het gelukt.

Fruithapje tijd! 9 uur inmiddels. Hij jammert, is niet vrolijk, wil niet zoveel eten en ik denk, zucht als dit maar niet de hele dag zo gaat. Ik breng hem op bed, en hij gaat 1,5 uur slapen!
Mijn hoofd gaat tekeer, want oh jee, ik heb morgen nog zo'n dag te gaan! Morgenochtend krijg ik visite, en morgenmiddag ga ik op visite om de tijd te doden en even gezelligheid en afleiding te hebben.

Om mijn hoofd stil te krijgen en mijn spanning kwijt te raken wil ik dingen doen die ik niet moet doen, en om dat te voorkomen ga ik het huis poetsen. Ik ruim alles op, ik haal overal een doek overheen, ik heb zelfs de gordijnen in de was gehad. Alles om de tijd door te komen!

11 uur, hij is wakker. Daar gaan we weer. Zijn fles en dan maar kijken waar hij zin in heeft. Ik geef hem zijn knuffeltijd en speeltijd en ga ondertussen ook weer verder met het huishouden, de was en zelfs de speelkaarten van mijn man leg ik op alfabetische volgorde. Alles om de tijd te doden.

Hij gaat weer slapen. Althans, hij gaat op bed. Wat nou als hij niet slaapt? Wat als hij de hele tijd gaat huilen? Dat doet hij niet. Hij slaapt, even, voor 45 min.

Zo wisselt de dag zich af met korte slaapmomentjes, speelmomenten, schoonmaken, spanning, veel onrust in mijn hoofd, maar toch een blije baby.

En nu, om 16:10, hoor ik hem huilen boven op bed. Hij is wakker. Ik moet de tijd door zien te komen tot kwart voor 6, dan is mijn man weer thuis. Nog iets langer dan 1,5 uur alleen te gaan. Ik kijk naar de klok en kijk de tijd voorbij. En nu de dag bijna om is, heb ik het toch alleen gedaan, maar ben ik blij? Nee..

Morgen moet ik namelijk nog een keer. En donderdag ook. En zo gaat dag in, dag uit, week in, week uit mijn tijd voorbij, in de hoop dat het steeds minder zwaar wordt.

Ik loop naar boven om mijn zoon uit bed te halen, laat ik merken wat ik voel? Nee. Heeft hij het door? Ik hoop het niet. Hij mag hier namelijk niks van mee krijgen. Masker op, lach aan en knuffelen maar!

Zijn hapje is niet zo’n succes, de speelmat is niet zo leuk, op schoot zitten is maar kort interessant, uiteindelijk maar in de box dan, dat was prima. En toen kwam papa thuis, feest!

Zoon blij, mama blij en we konden weer lachen! Logan omdat papa thuis is, en ik van opluchting, de dag alleen zit er op.

Mijn man geeft de fles en ik breng hem naar bed. Even mijn blog aftypen. Mijn spanning zit nu op 6, want morgen is er weer een nieuwe dag om te overleven. Ik ben moe, mijn spieren doen pijn en ik kijk uit naar straks, slapen. Ondertussen alweer 2 keer naar boven gelopen omdat Logan huilt in zijn slaap, en nu, heel hard hopen en afwachten, of het rustig blijft vanavond en laat ons alsjeblieft lekker slapen deze nacht!