Een compliment, hoe ga ik daar nou weer mee om?

Sinds mijn laatste zwangerschap bevind ik mij in een heel prettig, fijn, lief en gezellig geheim groepje op Facebook. En inmiddels ook op Whatsapp. Ik reken alle 24 meiden inmiddels tot mijn vriendinnen. We delen sinds een jaar lief en leed en ik ben verzot op ze. 

Gisteravond kreeg ik van een vriendin uit die groep een appje, privé. Ze vond dat mijn reacties op anderen zo veranderd waren, alsof ik meer rust heb gekregen. En dat vond ze leuk om te zien. Ik moest het even op mij in laten werken en er goed over nadenken want het deed wel iets met mij. Ben ik inderdaad minder direct en milder geworden? Wat vind ik daar eigenlijk van?

Mijn leven met kinderen heeft mij inderdaad wel veranderd. Van onverschillig naar relaxed en van olifant in een porseleinkast naar... Ja, naar wat eigenlijk. Want mijn directheid ben ik echt nog niet verloren. Misschien moet ik het anders bekijken en denk ik vaker na voordat ik iets zeg. En daarnaast ben ik ook 'volwassen' genoeg om te weten dat sommige mensen niet gediend zijn van een scherpe tong. 

Onlangs schreef ik een blog over de zogenaamde toetsenbordhelden. Ik bedacht mij dat ik een aantal jaar geleden wellicht geen haar beter was geweest. Ik kon toen bikkelhard oordelen, zonder enig gevoel. En ook zonder nadenken over wat dat met een ander deed. Het interesseerde mij ook gewoon niet. Iedereen mocht weten hoe ik over bepaalde dingen dacht en ik spaarde niets of niemand. Meedogenloos zou het juiste woord hiervoor zijn. Nu ik dit zo aan het typen ben schrik ik er zelf wel een beetje van. Ik mag nog steeds graag mijn mening geven, maar dit gaat nu gepaard met een beetje denkwerk. (Soms gaat het nog wel eens mis hoor...) En dat is sinds ik zelf moeder ben. Ik begrijp nu inmiddels echt wel dat je soms dingen moet zeggen die een ander juist wil horen. Maar is dat wel de goede weg? Moet je ten allen tijde niet gewoon eerlijk zijn? Ook als dat negatief uitpakt? Moet je de (kersverse) moeders, collega's of vervelende familieleden die zeiken over elke onzekerheid of klagen over alles wat los en vast zit niet door elkaar rammelen en zeggen dat ze gewoon normaal moeten doen? Nee, een weldenkend mens doet zoiets niet. Doe je het wel dan ben je geen haar beter dan de toetsenbordhelden. Dan ben je gewoon een heel vervelend en naar mens. 

Ondertussen mijmer ik over verloren vriendschappen, hoe die zijn geëindigd. Soms een geval uit het oog, uit het hart. Soms ben je uit elkaar gegroeid en pas je niet meer bij elkaar. Nu ik er langer over nadenk ben ik vaak degene geweest die schuldig was aan de beëindiging. Zeker in het geval van verhuizingen ben ik vaak gewoon te lui geweest in het onderhoud. Zo'n vriendschap verwaterd dan. Heel even vind ik dat zonde, een jaar later heb ik daar dan weer spijt van. Niet dat ik mij daar druk over kon maken, ik haalde mijn schouders op en 'life goes on'. Na jaren geen contact mailde ik een vriendin van vroeger, ik dacht dat het een goede vriendschap was geweest en stuurde aan op een ontmoeting. Die kwam er toevallig. Ze was in de stad waar ik toen woonde en we troffen elkaar op een parkeerplaats. Heel even was daar de verrassing en blijdschap van mijn kant. Na een paar minuten bedacht ik mij dat onze leven totaal niet meer bij elkaar zouden passen en zonder na te denken vertelde ik haar dat. Maar dan minder vriendelijk dan dat ik het nu typ. Verbijsterd liet ik haar achter op de parkeerplaats. Ik zie nog haar gezicht voor me en denk heel af en toe dat ik het goed moet maken.

Terug naar de realiteit en naar het oorspronkelijke onderwerp en over de vraag die ik stelde; moet je ten allen tijde niet eerlijk zijn? Ik denk dat het antwoord erop gewoon niet zo eenvoudig is. Als ik eerlijk ben dan zou ik het liefste altijd de waarheid willen zeggen of iemand even door elkaar rammelen om hem of haar weer met beide pootjes op aarde te zetten, maar met mijn scherpe tong zou ik daar meer verdriet mee aanrichten dan er goed aan doen. Ik merk dat sommige mensen onzeker kunnen worden van mij en dat wil ik hoe dan ook voorkomen. Zelf ben ik jarenlang extreem onzeker geweest en nog heb ik bevestiging nodig. Ik krijg niet altijd de bevestiging die ik wil hebben en vaak genoeg vis ik er ook naar, maar onzeker zijn we denk ik allemaal wel in meer of mindere mate. Ik weet als geen ander hoe fijn het is als iemand anders iets liefs tegen je zegt. Het overkomt me niet vaak (buiten enkele familie- en gezinsleden om), dus ik ben extra extra extra zuinig op complimentjes en vind het compliment dat ik gisteravond kreeg dubbel de moeite waard om nog lang te koesteren.

Ik kom tot de conclusie dat ik in mijn hoofd nog net zo'n olifant ben als een aantal jaar geleden. Regelmatig schreeuw ik nog denkbeeldig naar andere mensen en onlangs besloot ik om in zulke gevallen helemaal niets te zeggen. Dat is voor alle partijen beter. Dus nee, het is niet altijd goed om de waarheid te zeggen. Spreken is zilver, zwijgen is goud in dat soort gevallen.