Een brief aan Riley

Je lijkt op je papa, dezelfde vrolijkheid in de ochtend als je net wakker wordt

Je lijkt op je mama, de zelfde hiepermobiele armen. 

Je lijkt op je papa, dezelfde oren. 

 Je lijkt op je mama, dezelfde kleur ogen. 

Je lijkt op je papa, dezelfde vriendelijkheid.

Je lijkt op je mama, de zelfde chromosoomafwijking.

Je lijkt op je papa, super sociaal naar andere toe.

Soms voel je je onbegrepen, omdat je duidelijk iets bedoeld en het niet kan zeggen.

Je bent een temperamentvol dametje, je laat zeker je kaas niet van je brood eten.

Het is bijna zover, je gaat naar een kinderdagcentrum.

Mama heeft soms het gevoel je meer los te moeten laten. Natuurlijk ben je nog maar bijna 2 en is loslaten een groot woord, maar zo voelt het wel.

Ik ga je 3 dagen in de week overlaten aan onbekende mensen. Zeker mensen die hun vak verstaan.

Hoe zou je het daar gaan vinden? Maak je snel nieuwe vriendjes?

Je bent 1 van de jongste, ik hoop dat de andere kindjes je onder hun hoede nemen.

Mijn kleine speciale meisje, jij gaat ooit de weide wereld in, een wereld waarin vooroordelen bovenaan staan.

Hoe ga je dalijk functioneren in de maatschappij?

Ga je naar speciaal onderwijs?

Hoe dan ook, waar je ook terecht gaat komen in je leven, papa en mama zullen jou onvoorwaardelijk steunen!

Want wat hebben we het getroffen met jou, een lief ondeugend kindje, met een heerlijk boeven koppie!

Je laat zien dat je een echt doorzetter bent. Lieverd jij komt er echt wel!

Maar voor nu, blijf nog maar even klein. Dan kunnen wij jou zo lang mogelijk beschermen!

—————————————————————————————

Het is half 12 in de avond, als ik Riley hoor hoesten en huilen. Meestal hoor ik het nog even aan voordat ik naar haar kamer toe ga.

Ze huilt steeds harder..

Ik kan het niet over mijn moederhart verkrijgen om haar zo te laten huilen.

Ik kom de kamer binnen en zie dat ze gelijk wat kalmer wordt. Ik pak haar op en knuffel met der tot ze rustig wordt.

Ze ruikt zo lekker!

Riley duwt haarzelf omhoog en kijkt mij aan met haar betraande donkere oogjes. Ik krijg een kleine lachje te zien.

Ik leg der weer in bed, ze slaapt meteen.

Dit soort momenten vind ik kostbaar, het laat zien dat een kleintje je nodig heeft.

Geborgenheid en liefde, dat is het belangrijkste op zo’n moment.