7 jaar geleden
Een brief aan mijn ouders
Nu ik een eigen gezin heb, denk ik ook steeds vaker terug aan mijn papa en mama. Dank voor de geweldige jeugd, dank voor jullie vriendschap.
"Toen ik mijn eerste stapjes deed, was ik nog klein. Pas 1. Mijn moeder hield me bij de hand en liet me niet alleen"
Lieve papa en mama,
Ik zie alles nu wat anders. Anders sinds ik zelf mama ben. Wanneer jullie me vroeger waarschuwde voor gevaren, wuifde ik ze maar wat makkelijk weg; " gevaar? Echt niet, ik ken geen gevaar". Nu zie ik overal wel gevaar in.
Als jullie me vast pakte om me te knuffelen en ik reageerde kattig en jullie spraken mij erop aan dacht ik; pffff laat me gewoon doen. Ik heb er geen zin in! Als mijn kindje dit nu bij me doet, doet het me zeer.
Ik was er van overtuigd dat ik mijn eigen geheimen mocht hebben, jullie lieten me hier ook vrij in, ik mocht mijn geheimen hebben. Ik wil het liefst alles van mijn dochter blijven weten, tegen beter weten in.
Ik ben mijn papa en mama met andere ogen gaan bekijken. Ik zag ze eerst als een goede vader en moeder, waar ik super veel van hield. Nu zie ik ze als de meest geweldige ouders, die de juiste keuzes hebben gemaakt in de opvoeding, ouders waar ik zielsveel van houd, en op een voetstuk plaats. Ik had al respect voor ze, maar dat is alleen maar meer geworden.
Een kind lijkt je ogen van spleetjes te openen naar je ogen wagenwijd open, maar een kind opent ook nog meer je hart.
"We are to busy to grow up, sometimes we forget our parents getting older"