Een brief aan al die lieve mama's

Een brief, aan alle lieve mama’s,

Die lieve mama wiens roze wolk eigenlijk meer grijs is.

Lieve mama, het komt goed.

15 maanden geleden werden wij ouders. Te vroeg, onverwacht en overweldigend, maar ook nodig omdat ik ziek was. Toen mijn zwangerschap nog complicatie vrij was, had ik een soort evangelisch beeld van de eerste weken/maanden met mijn baby. Een roze wolk, verliefdheid, dat oer moeder gevoel – je kent het wel. Toen ik uiteindelijk met 33 weken mama werd voelde ik niets van dat oer moeder gevoel. Nu ik er beter op terug kan kijken is het al meer logischer, maar mijn baby voelde echt als een vreemde. Ik merkte niets van die overweldigende liefde, ik zag alleen maar een veel te klein baby’tje die, toen ik hem weer mocht zien, in een glazen huisje lag en zo fragiel was met al zijn snoertjes en infuusjes dat ik me niet eens durfde te hechten aan dat frummeltje. Ik kon me zijn geboorte niet herinneren en tot op de dag van vandaag weet ik niet of ik hem de eerste 24 uur überhaupt vast heb gehad (volgens de foto’s wel, maar herinneren kan ik het me niet). De weken die volgden waren gevuld met heel veel tranen. Vol op de hormonen die nog rondgierden in mijn lichaam, medicatie die mijn bloeddruk laag moest houden en doodmoe van het op en neer reizen naar het ziekenhuis. Nu ik eraan terugdenk levensgevaarlijk dat ik zelf elke ochtend naar het ziekenhuis reed, maar dat terzijde. Dus long story short, geen roze wolk maar grijs. Toch hoe langer Sep bij ons was, hoe meer ik voor hem mocht zorgen en hoe sterker hij werd, des te sterker werden mijn gevoelens voor hem. In het begin was er vooral de angst om hem te verliezen, maar langzaam kreeg ik vertrouwen. Vertrouwen in hem, vertrouwen in mijzelf als mama en vertrouwen in ons en werd mijn wolk knalroze.

Lieve mama die het gevoel heeft alsof de mist nooit meer gaat optrekken.

Lieve mama, het komt goed.

Een zwangerschap die, zoals die van mij, eindigt in zwangerschapsvergiftiging kan nogal zijn tol eisen van een lichaam. Dan bedoel ik nog niet eens de bloeddruk, de leverpijn, de hoofdpijn, maar mijn brein. Oh jongens, mijn brein deed echt niets die eerste maanden na de bevalling. Ik leefde in een soort grijze mist die maar niet optrok. Hele gesprekken die ik heb gehad waren de dag erna weg. Ik stelde een vraag, maar 5 minuten later kon ik me al niet meer herinneren of ik die vraag eigenlijk wel gesteld had – of gewoon het antwoord weer vergeten was. Tijdens mijn verlof was dit nog niet echt een probleem. De grootste consequentie was dat we geen avondeten hadden of dat ik in tranen was omdat het eten niet hetgeen was wat ik bedacht had. Daarnaast merkte ik dat ik helemaal niet goed tegen groepen kon. Van veel ruis om me heen, gepraat en gelach kon ik doodmoe worden. Heel mijn hoofd ging ervan suizen, maar ook dat kon ik prima maskeren want dan ging ik gewoon in de middag even slapen. Daarnaast leek het me ook wel logisch, ze zeggen niet voor niets dat je als kraambezoek niet te lang mag blijven – Ik had er geen idee van dat dit een gevolg van de zwangerschapsvergiftiging was. Het werd lastiger toen ik weer ging werken. Midden in de eerste piek moest ik vanuit thuis aan de slag. Al het videobellen, deadlines, actiepunten, mijn agenda werd mijn leven, ik schreef aaaalles op (en vergat er vervolgens in te kijken). Na twee calls achter elkaar was ik al op en ik dacht dat ik nooit meer terug op niveau zou komen. Toch merk ik nu dat ik alles zoveel beter aan kan. Ik vergeet dingen minder snel en kan het een stuk beter handelen als ik meerdere calls achter elkaar heb. Toch loop ik ook nog steeds wel eens tegen de muur, maar de mist is weg. Soms zet er nog wel eens een neveltje op, maar ik voel me niet meer zo verloren in mijn eigen brein.

Lieve mama die niet meer durft.

Lieve mama, het komt goed (denk ik 😉)

15 maanden geleden kregen wij een kindje. Een super gewenst mannetje en in ons toekomstplaatje zaten we met ons hele gezin van 5 in Zuid-Frankrijk aan het strand. Alle 5, is nu niet meer zo vanzelfsprekend. Ik wilde heel graag meerdere kindjes als het ons gegund was, maar na de eerste zwangerschap durfde ik niet meer. Ik zeg durfde, omdat ik langzaam weer wat vertrouwen terug krijg. Ik had in het begin zo’n schrik van weer een zwangerschap als de eerste, maar nu begint het wat weg te ebben en wordt het idee van een broertje of zusje voor Sep weer scherper. Ik heb mijzelf helemaal laten doorlichten en ook al weet ik dat je een zwangerschap niet kan sturen, vind ik het toch fijn dat ik nu weet wat de kansen zijn. Mocht ik weer ziek worden, zal het hoogstwaarschijnlijk later zijn en ben ik niet zo blindsided als de eerste keer. In plaats van bang, voel ik me nu gespannen. Zo’n leuke gespannenheid, die kriebels in je buik geeft en waar je onbedoeld van gaat lachen.

Lieve mama, aan al die komt goed verhalen had ik, toen ik er middenin zat, helemaal niets. Toch gaf het ook wat hoop. Wellicht dat het misschien nu niet zo voelt, maar het zou zomaar beter kunnen worden. Vaak merk je het niet eens totdat je opeens denkt; “hey wow, ik was vandaag op een verjaardag met heel veel mensen en ik voel me nog steeds prima” of een wat meer corona proof versie “wow ik heb vandaag mega veel energie en heb al mijn boodschappen gekocht”. Weet dat er echt verbetering in je situatie zit en mocht je nu echt het gevoel hebben dat dit niet zo is, praten hielp mij heel erg. Met mijn partner, vriendinnen en mijn psychologe. Zij was gespecialiseerd in mama's zoals ik en begreep mij en de ernst van de situatie waar we in hadden gezeten en dat hielp enorm.

Liefs