Een blije thuisblijfmama

'Ach wat vervelend zeg' is een vaak gehoord antwoord als ik vertel dat ik begin dit jaar mijn baan ben kwijtgeraakt. Met een 'Goh, het zal wel moeilijk zijn om een nieuwe baan te vinden in deze tijd' erachteraan. Om antwoord te geven op de eerste vraag: Ik was op z'n zachtst gezegd not amused toen ik te horen kreeg dat ik kon vertrekken. Niet mijn schuld overigens, had helaas te maken met bezuinigingen. Maar het opende wel mijn ogen. Ik zat er niet meer op mijn plek, wilde wel weg, durfde de stap niet te zetten, had net een tweede kindje. Je kent het wel, genoeg excuses om niet te weg gaan. Inmiddels zit ik al een half jaar thuis en weet je, het bevalt me prima. Ik kan optimaal genieten van mijn kindjes, ik maak elke stap van mijn lieve Peuter en kleine Diva mee. De eerste woordjes van mijn meisje, haar eerste stapjes, haar eerste bult, haar enorme strontbroeken, elk nieuw tandje en elk hapje zand... ik zie het allemaal voor mijn neus gebeuren. Met een enorme lach op mijn gezicht. En onlangs zijn we heerlijk op vakantie geweest. Voor het eerst hoefde ik niemand om toestemming te vragen om een paar weken vrij te krijgen. Konden we gewoon gaan wanneer we wilden. Heerlijk!

Veel, vooral werkende, moeders denken nu dat ik zeeën van tijd heb om het huishouden te doen, mijn hobby (haken) ongestoord kan beoefenen en elke dag een drie gangen menu op tafel zet. Of nog erger dat ik de hele dag in mijn joggingbroek en zonder make-up rondloop, omdat ik toch de deur niet uit hoef. Keep on dreaming. Elke dag zorg ik ervoor dat ik er leuk uitzie: mijn haren nonchalant opgestoken, mijn ogen voorzien van een beetje make-up en mijn tanden netjes gepoetst. Ik ben niet alleen mama, maar wil er ook mooi uitzien voor mezelf, ik wil dat mijn kinderen zien dat ik trots ben op wie ik ben, en bovenal, ik heb ook een man die van mij houdt en voor wie ik aantrekkelijk wil zijn. En zeeën van tijd voor mezelf? Ik vraag me serieus elke dag weer af hoe ik dat toch deed toen ik nog werkte. Toen waren er ook geen kaboutertjes die het huishouden deden. Een drie gangen menu zou ik best willen maken, maar zodra Peuter en Diva zien dat ik in de keuken aan de slag ga met het eten, laten ze alles vallen en willen aandacht van mij. Meteen. Met een jammerende Diva aan mijn benen en een Peuter op een krukje zwaaiend met een mes in zijn hand omdat hij 'Zo graag mama wil helpen met snijden' ga ik toch voor snel, makkelijk en gezond.

En of het moeilijk is een baan te vinden? Ik denk dat het wel dat het meevalt, het ligt er maar aan hoe kieskeurig je bent. Ik heb tot nu toe nog geen succes gehad met mijn sollicitaties, maar ik vind het eigenlijk ook niet erg. Ik geniet van het thuisblijven. En om eerlijk te zijn, ik vind het ook wel goed zo. Ik ben nu aan het kijken of ik mijn freelance werkzaamheden van jaren terug kan oppakken. Dat is mijn wens, mijn droom: als de kindjes straks allebei op school zitten vanuit huis werken en als zij thuiskomen er voor hen zijn. Want als ik aan mijn eigen jeugd denk dan herinner ik me vooral de momenten dat ik met mijn mama, broers en zusje aan de grote keukentafel zat met een kopje thee en een koekje. Dat is voor mij thuiskomen. En dat gevoel wil ik mijn Peuter en Diva ook meegeven.