Een beroerte?!

Vorige week woensdag een dag zoals de meeste dagen hier verlopen, druk soms wat hectisch maar vooral een dag dat ik (24 jaar) geniet van mijn 2 zoontjes (bijna 2 en 4 maanden) 

De avond naderde en het was bijna bedtijd voor de oudste. Ik weet nog goed dat het bijna 19.00 was en ik ergerde me wat aan de speelgoed die zoonlief weer eens overal had laten slingeren. Ik begon met opruimen en mijn man was druk bezig met ons jongste zoontje die ontroostbaar huilde. Wat haastig liep ik heen en weer om de speelgoed in bakken te doen, tot ik dacht dat ik bleef hangen in de kralenbaan waarvan ik overtuigd was dat ik daar overheen stapte.  Ik "vloog" als ware naar voren en belande op de bankleuning, en toen begon de ellende...

Mijn linker been bewoog ineens niet meer, deed verder geen pijn maar was echt gevoelloos.  In eerste instantie dacht ik dat mijn heup uit de kom was en belde mijn zus op die bij ons in de straat woont om eens een oordeel te komen geven. Eenmaal aangekomen heeft ze er wat aan gezeten maar voelde en zag ze er niks aan, maar waar was dan mijn gevoel? Mijn man besloot de huisartsenpost te bellen, die dus bang waren op rugbeschadiging van de val en besloten op huisbezoek te komen. Het wachten duurde lang de minuten verstreken maar niet alleen dat, mijn lichaam ging steeds minder functioneren! Ik begon minder te reageren en werd wat moe, ik voelde dat het niet goed zat en gaf mijn zoontje alvast een nachtkus. Hij keek angstig naar me en vroeg steeds wat er was en ik probeerde hem net als mijn zus gerust te stellen. Het was een half uur later en nog was er geen arts. Ik wou mijn linker arm op tillen om wat te pakken maar wat is dat! Hij reageerde niet, bleef maar stil liggen en hij deed niet wat ik wou..nog erger hij deed niks! 

Ik begon bang te worden maar raakte niet in paniek, mijn zoontjes waren desnoods in de woonkamer en ik wou niet dat ze zouden merken dat het niet goed ging met mama. Snel belde mijn man weer het spoednummer en op het moment dat hij belde schreeuwde mijn zus dat het niet goed ging want ik begon te kwijlen en heel mijn linkerkant van mijn gezicht ging hangen. Er mocht geen tijd meer verloren gaan er werd een ambulance met spoed gestuurd. Wat gebeurde er...ik had mijn moeder toevallig nog aan de telefoon en ik begon controle te verliezen, langzaam rolde er wat tranen over mijn gezicht en ik kon bijna niet meer praten of slikken. 

In de verte hoorde ik de ambulance aan komen en met veel moeite kramde ik nog uit "zorg goed voor de kinderen" naar mijn zus die huilend naast me was komen zitten met de oudste. Ik werd stil en liet alles over me heen komen, ambulance personeel kwam binnen stieren en er werden testen uit gevoerd en een infuus aangelegd. Er was geen tijd te verliezen ik moest nu naar het ziekenhuis voor het verkeerd afliep. 

Vanaf dat moment weet ik niet veel meer tot we plots in het ziekenhuis waren en ik onder de ct scan ging. Direct na de scan werd ik aan zware bloedverdunners gelegd en kwam mijn man aan die eerst oppas (want mijn zus was tenslotte van slag) moest regelen. 

Op de ct scan waren geen bloedproppen te zien in de hersenen die overigens wel ergens anders in het lichaam kan zitten. Ik werd na de volledige toediening van een uur naar de neurocare gebracht waarbij ik 24 uur per dag geobserveerd zou worden. Mijn bloeddruk werd in de gaten gehouden welk voor mij te hoog was, mijn hartslag en zuurstof. Mijn man ging naar huis en met veel onzekerheden gingen we de nacht tegemoet.

De volgende dag volgde er meer onderzoeken, er werd een longfoto gemaakt, CTG van mijn hart, Duplex onderzoek en een Mri. Na deze onderzoeken kwam de Neuroloog met de uitslagen...er is geen oorzaak gevonden, er is geen blijvende schade maar er heeft wel een lichte beroerte (TIA) plaats gevonden. Hoe kan dit?! Ik leef gezond en ben nog hartstikke jong! Helaas zal hier waarschijnlijk nooit een antwoord op komen. Wat wel zeker is, is dat de bloedverdunners optijd zijn toegediend wat ervoor heeft gezorgd dat het niet erger is afgelopen.

Ik moest stoppen met de anticonceptiepil ivm de kans op trombose hierdoor, aan de bloedverdunners en het herstel kon beginnen. De dagen verstreken en langzaam kreeg ik mijn gevoel terug en werd ik maandag na 6 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen ontslagen.

Op dit moment werkt links nog steeds niet 100% en dat zal ook nog wel even duren. Ik ben onwijs moe, vergeetachtig en chagerijnig. Toon geen emotie, ben erg teruggetrokken en stil (aldus mijn man). Ik probeer niet terug te kijken maar met volle moed en kracht door te gaan hoe zwaar dit ook is. Achteraf bleek dat ik niet in de kralenbaan was gaan staan maar mijn been het op dat moment opgaf. Als ik op die dag terugkijk waren er wel wat signalen oa dat ik bijna in slaap was gevallen die middag al zittend op de bank, terwijl beide kids wakker waren en dit gebeurde mij nooit. Ik wist niet meer of de jongste de fles al had gehad die ochtend, de vuile fles op de aanrecht bevestigde dat dit wel het geval was.

Dit alles heeft een enorme impact op mij maar ook op het gezin. Mijn oudste huilt het uit en roept mij als ik al even uit zijn zicht ben. Hij heeft mij stiekem vanuit zijn slaapkamer raam staan kijken en heeft mij weg zien gaan met de ambulance. De jongste heeft vast niet alles bewust meegekregen maar zal wel gemerkt hebben dat mama er niet was want hij is erg huilerig. Mijn man is zo erg geschrokken dat hij bij elk geluidje vraagt of er iets is of als hij mij niet hoort zoekt hij me direct. Alles zal zijn tijd nodig hebben maar het komt vast goed.

Een ding is zeker, sommige dingen verwacht je niet en zijn niet te voorspellen. Meer redenen voor mij om nog meer van het leven te genieten want nu is het "goed" afgelopen maar dit kan een volgende keer anders zijn.