Snap
  • Mama
  • Momlife
  • angststoornis
  • momblogger
  • fighter
  • truestories

''EEN ANGSTSTOORNIS WERD MIJ DE BAAS''

'Een jaar later , hoe is het nu'

14 Juli 2019 die beruchte dag, Een dag wat voor mij alles zou doen veranderen.  Ik was al bekend met runnetjes van het hart (zoals mijn cardioloog het benoemt) korte hartritme versnellingen boven de 100 in rust , ook was ik al bekend met POTS en aritmie runs. Maar die beruchte dag deed mij enorm doen schrikken.

Ik werd die ochtend 14 juli beroerd wakker , buikpijn duizelig, ik voelde mij niet goed! Ik had die ochtend al de dokters post gebeld en was ondertussen al onderweg naar het ziekenhuis. Ik reed overigens alleen, Eenmaal halverwege voelde ik me heel raar worden in de auto en voelde ik mijn hart die die ochtend al wat onregelmatig was, opeens sneller gaan 110 , naar 150 en opeens zat ik op de 170 kwa hartslag ( heb een horloge ) ik raakte letterlijk in paniek! ik kreeg geen lucht werd duizelig en voelde me weg raken. Met trillende handjes heb ik 112 gebeld en heb ik de auto zodra ik kon aan de kant gezet en de deur open gedaan.

Het ambulance meld punt vroeg mij van alles , hoe ziet de kleur van je huid eruit, zweet je? ben je misselijk? heb je druk op de borst? ik zij alleen maar kan er snel iemand komen ik voel en onwel worden. ''IK DACHT TOEN ECHT DAT IK DOOD GING'' mijn hart deed raar, ging van trager naar sneller , ik had buikpijn en kreeg steeds geen lucht. ze bleven in de tijd tot dat de ambulance was aan de lijn met mij, soms viel ik even kort weg en kwam snel weer bij .. die 10 minuten dat leek wel uren... ze stuurde een politie en ambulance met spoed.

Toen kwam het besef dit is dus niet okeej, daardoor raakte ik nog meer in paniek. In de verte hoorde ik een sirene maar hij kwam maar niet in de buurt, ik zij tegen de telefoniste ik hoor ze , maar na 1 minuut was het in de verte te horen maar niet richting mijn buurt. Ze waren een afslag verkeerd, Wat was dat naar die minuut was niet fijn .. ik verlangde zo naar hulp. Daar was het moment ze kwamen aan met 3 man hielpen ze mij opstaan uit de auto en werd in in de ambulance aan alle toeters en bellen gezet. St we zien een down slope st depressie.. Helaas wist ik al te veel betreft het hart, door mijn al bekende stoornis en medicaties. Het betekend zuurstof tekort aan het hartspier. We gaan naar het ziekenhuis mijn hartslag bleef namelijk schommelen van 90 tot 160 en weer naar 100 en weer naar 130 hij was van slag. Ik was heel bang op dat moment, maar ik dacht alleen maar aan overleven! mijn kindjes!

Eenmaal in het  ziekenhuis de overdacht , aan de monitor , hartfilmpje, en een cardioloog met veel vragen, wat heb je wat voor medicatie gebruik je , wat voel je en ga zo maar door.  een infuus kreeg ik al in de ambulance en er werd ook snel bloed af genomen, met name om te kijken naar die hartspier cellen en het zuurstof tekort. Je kan je voorstellen dat het een spannend uurtje was met een hart wat nog steeds van slag was en het idee dat je iets mankeert aan je hart. Een uur later werd mijn hart zelf rustiger zonder medicatie. en was de uitslag goed , mijn hart had overuren gemaakt door die te hoge hartslag , dat verklaarde het zuurstof tekort. Ik moest de dag erna terug naar mijn eigen cardioloog om medicatie aan te passen en verder onderzoek. Verdenking op AVRNT die beruchte dag. De uren erna was ik op was zo intens moe , bang , onzeker , en had erge hoofdpijn. Maar heb me rust herpakt

Drie dagen erna was het nog steeds een hete zomer dag en ik was onderweg in de auto (weer alleen  ik had net ervoor mijn nieuwe medicatie opgehaald en lag dus in de auto ) tot het weer mis ging ik kreeg weer last van een snelle hartslag, en raakte meteen in paniek. De ambulance weer gebeld en die kwamen er aan, het was minder heftig dan 3 dagen ervoor. In de ambulance werd ik aan de monitor gelegd en ze zagen een te hoge hartslag, ik vertelde het verhaal van 3 dagen terug en dat ik nu nieuwe medicatie had. Ik moest er eentje nemen en ze namen me mee naar het ziekenhuis, waar ondertussen daar aangekomen aan de monitor weer bloedprikken ecg etc, maar mijn hartslag werd rustig( toch door mijn andere medicatie) alles was verder goed en ik mocht gaan.

Vanaf dat moment was het gedaan, Ik dorst niets meer het vertrouwen in mijn lijf was totaal weg. De auto in kon ik niet meer ,En super markt of een familie uitje dorst ik niet, ik was constant bang dat mijn lijf mij in de steek zou laten, Bij elk steekje belde ik de dokter of ambulance die is denk wel 10 keer geweest in 2 maanden tijd. Ik was niet ik, Ik leefde in totale angst. Het was een ramp voor me zelf en mijn gezin. Ik werkte niet meer , ik zat alleen maar thuis, het liefst boven in mijn bed. Ik kreeg oxazepam om rustiger te worden en dit alles heeft zoon half jaar geduurd ik kreeg therapie en stapje voor stapje met hulp van velen ging ik langzaam weer naar buiten , en weer hele kleine stukjes rijden, dit was niet makkelijk. Ik vreesde constant voor die ritmestoornis.

Maar nu een jaar later dat ik laatst op die 14 juli even terug dacht aan die periode. En er nu positief op terug kan kijken. Ik kan wel zeggen dat ik mijn angst overwonnen heb , ik durf weer. Het vertrouwen is er nog niet 100% maar dat komt omdat er ook echt een ritmestoornis is! die dit jaar ook nog onderzocht gaat worden doormiddel van een EFO onderzoek in het hart, enorm spannend maar misschien kunnen ze die verkeerde bundel ableren( wegbranden). Ook had ik Een verlenging van mijn qt tijd ze dachten aan een long qt syndroom wat gevaarlijke ritmestoornissen kan geven en kan lijden tot de plotste hart dood, ik ben daardoor weer extra door de molen gehaald dit jaar en is er een genetische onderzoek gedaan naar het brugada syndroom long qt en nog wat andere gevaarlijke ritmestoornissen, daar kwam gelukkig niets uit dus nu is het echt wachten op het onderzoek in mijn hart waarbij ik ook wakker ben! Onwijs spannend. Nu heb Ik altijd een ''PIL IN DE POCKET'' zo noemt mijn cardioloog het, Als er een run aan breekt moet ik altijd een b blockers in nemen. En ik kijk uit naar dit zeer spannende onderzoek, in de hoop dat ze eindelijk de boosdoener kunnen vinden.

Door alle hulp van de mensen die me lief zijn, mijn kindjes en man , therapie en vooral me zelf ben ik trots dat ik dit overwonnen heb! en weer kan leven!

Het is voor mij pittig om hier terug aan te denken want het was een nare en vooral beangstigende tijd! maar toch ben ik trots op waar ik nu sta!

Laat die angst niet de baas worden.

Liefs Patricia

Snap
Snap
3 jaar geleden

Hele herkenbare gedachten. Maar met de juiste hulp kun je dit aan!