‘Een ambitieloze moeder‘

‘Een ambitie-loze moeder’

Naar aanleiding van mijn laatste blog ‘zo’n moeder waar iedereen een schijthekel aan heeft’ las ik ontelbaar veel reacties zowel positief als negatief. Nu vond ik beide leuk om te lezen maar op de 1 of andere manier was er 1 opmerking die maar in mijn hoofd bleef spoken: ‘Lekker makkelijk kletsen als je geen ambitie hebt in het leven’

Alle andere negatieve reacties deden mij vrij weinig maar een ‘Ambitieloze moeder’ die kon ik niet aan mij voorbij laten gaan.

Zelfverzekerd, chaotisch. zorgzaam , positief en een vrije geest. Zo omschrijven de mensen mij die mij goed kennen denk ik.

Zelfverzekerd: ‘You don’t have to love me, I love myself’ – 1 van mijn vaders favoriete uitspraken, deze is mij met de paplepel ingegoten en heeft mij ontzettend ver gebracht in mijn leven. Sommigen vinden het arrogant, gelukkig geef ik niet zoveel om de mening van ‘sommigen’. Zij zijn voor mij niet relevant. 

Chaotisch: ‘I’m always on time, my own time’ Voor anderen een mega vervelende eigenschap, voor mij brengt het een stukje rust want wat vandaag niet gebeurd komt morgen wel, duizenden planningen en post-its hangen in mijn huis en op kantoor. Anderen worden gek van de chaos, voor mij is het een georganiseerde chaos en zie dus het probleem niet echt. Heerlijk!

Zorgzaam: Mijn kring is klein, heel klein en dus durf ik te zeggen dat ik strijdend ten onder ga voor hen waar ik van hou.

Free spirit: Leef en laat leven. Mensen buiten deze boven benoemde kring daar geef ik vrij weinig om en dus vind ik het ook oprecht niet interessant wat zij doen of vinden. Ik leef voor mijzelf en mijn gezin, wat een ander doet of denkt raakt me niet omdat ik hier niet om geef. Ik leef in mijn eigen bubbel. Jij blij? Ik blij.. en weer door!

Positief: Een glas is nooit half leeg in mijn wereld. Stressen doe ik daarom zelden, we hebben maar 1 leven op deze wereld en niemand behalve jijzelf kan bepalen hoe deze ingevuld word. Tuurlijk hebben we allemaal tegenslagen en heb je daar helaas niet altijd invloed op maar hoe je met deze tegenslagen om gaat wel.

‘Accept the things you can not change, change the things you can not accept’ – nog zo’n uitspraak die mij dagelijks naar mijn hoofd werd geslingerd door mijn vader.

Deze 5 eigenschappen zijn voor mij de rode draad in mijn leven en hebben me gebracht (soms met een omweg) waar ik nu sta.

-

Ik was namelijk zo’n leerling.. zo’n leerling waar elke leraar weer tegenop zag op het moment dat ik het klaslokaal betrad.

Brutaal was ik niet perse, ik zorgde gewoon voor veel onrust en zag alles als een grote grap. Ik stookte iedereen op, zat alleen maar te ouwehoeren en zag school meer als tijdverdrijf.

Een plek waar ik en mijn vrienden samen kwamen zonder het gezeur van onze ouders, heerlijk vond ik het. Ik zag er dan ook nooit tegen op om naar school te gaan en spijbelen deed ik eigenlijk ook niet.

Wel kwam ik elke dag te laat, had lak aan de regels en was ontzettend chaotisch.. band lek, boeken vergeten, huiswerk opgegeten door de hond. Je weet wel.. zo’n leerling.

Uiteraard heb ik daar het laatste jaar voor moeten boeten, ik zakte voor mijn eindexamens en mocht een heel jaar over doen. Prima, dan doen we dat toch. Ik zag het niet echt als een straf maar miste mijn vrienden wel. Ik zakte namelijk als enigste.

Werk nam ik dan wel weer heel serieus.

Al op zeer jonge leeftijd kwam ik er achter wat mijn passie was.. geld verdienen! Hoewel wij het thuis goed hadden en ik niets te kort kwam is mij erg vroeg geleerd, ‘You want it? You work for it! ‘ en dat deed ik dus. Erg veel ook.

Geld mocht ik lenen van mijn ouders maar moest dit binnen een bepaalde tijd met rente terug betalen, ‘zo werkt dat in de grote mensenwereld’ zei mijn vader altijd.

Helaas kwam het geld me nooit zomaar aanwaaien en dus had ik de gekste baantjes. Jaren lang stond ik achter de kassa bij een tankstation, daarnaast werkte ik bij een callcenter en liep ik stage bij verschillende kapsalons.

Zoals tijdens mijn schoolperiode al bleek kon ik slecht tegen autoriteit, ook thuis kwam dit trekje duidelijk naar voren en verliet ik het nest dan ook al op jonge leeftijd.

Heerlijk vond ik het, die vrijheid en ik was ontzettend trots op mezelf. Al mijn leeftijd genoten woonden nog thuis bij hun ouders maar ik had mijn eigen kamer. Het feit dat deze kamer het formaat had van een gemiddelde badkamer en ik alle ruimtes in het pand moest delen met 6 huisgenoten nam ik voor lief. Ik was 18 en woonde op mezelf, mijn eerste doel had ik behaald en kon ik van mijn lijstje strepen.

Mijn volgende missie was een eigen auto en dus begon het sparen weer opnieuw. Al snel kwam ik er achter dat ik met mijn talloze bijbaantjes veel meer verdiende dan op mijn stageplek.

Ik merkte dat ik veel meer vrijheid kreeg van mijn werkgevers dan van mijn stagebegeleider en dus gooide ik ook daar met de pet naar. Een voor sommigen ‘vervelende’ eigenschap bleef me achtervolgen want zelfs op mijn stage kwam ik altijd te laat. Mijn stagebegeleider had er genoeg van en heeft me op staande voet ontslagen

‘Prima, dan ga je toch opzoek naar een andere stagaire’ zei ik terwijl ik de deur achter me dichtgooide ‘Ik verdien hier toch geen fluit’

Met drie baantjes achter de hand maakte ik me geen zorgen en pakte ik de eerste trein weer terug naar mijn kamertje van 2 bij 2.

Ik belde 1 van mijn werkgevers op en zei dat hij me elke dag kon inplannen, ik had nu tenslotte zeeën van tijd.

Binnen no time had ik mijn eigen auto. Check!

Geen stageplek resulteerde wel in het feit dat ik school niet kon afronden. Ik volgde de kappersopleiding en stopte na jaar 2. Daar zat ik dan, 20 jaar, geen volwaardig diploma en niemand die mij wou aannemen. Wel had ik ontzettend veel passie voor het kappersvak want zeg nu zelf: Wat is er nou leuker dan mensen mooi en gelukkig maken?

Ik zocht naar trainingen online en vond er 1 die ik heel graag wou volgen, het was een particuliere opleiding in London ‘Vidal Sassoon’

Inmiddels had ik de callcenters ingeruild voor de horeca en hadden we een nieuw doel om voor te sparen. Belachelijke overuren heb ik gemaakt dat jaar maar daar stond ik dan in de zomer van 2009.. in mn uppie op het perron in London.

Terugkomend in Nederland waren deze papieren een hele mooie aanvulling op mijn cv.

Mijn enkele kamertje kon ik inruilen voor appartementje, mijn vader toverde een slaapkamer om tot kapsalon en voor ik het wist begon ik mijn eigen klantenkring op te bouwen. Ik kon mijn eigen tijden inplannen, niemand die me zei dat ik te laat was of dat het anders moest.

Sommigen zeiden: Wow, kijk wat je bereikt hebt! Maar ik wou meer.. niet meer geld maar meer succes. Want wat begon als verlangen naar vrijheid en een goed gevulde bankrekening veranderde in een verslaving aan het gevoel van succes.

Op mijn 23e kwam ik per toeval mijn oude stagebegeleider weer tegen, beiden gegroeid en op een ander punt in ons leven. We klikten en hadden al vrij snel door dat naast alle verschillen we 1 overeenkomst hadden: Succesvol en gelukkig zijn in het leven.

Deze overeenkomst zorgde voor een ontzettende fijne samenwerking wat resulteerde een succesvol bedrijf genaamd Velvet Monkey – House of Hair.

Een aantal jaar geleden uitgeroepen tot: BESTE SALON VAN NEDERLAND.

Een team met 8 man personeel. Het harde werken resulteerde in een tweede salon in Monaco, waarbij Prins Albert aanwezig was bij de opening (zelfs terwijl ik dit typ klinkt het nog onwerkelijk)

Bij Fashion week Amsterdam hebben we meerdere malen mogen werken met ons team, samenwerkingen met grote merken en publicaties in bladen waar ik vroeger alleen maar over kon dromen.

Mijn partner leerde ik kennen in mijn salon. Hij kwam voor een knipbeurt en is nooit meer vertrokken.

Mijn partner is succesvol in hetgeen wat hij doet. Hij voetbalt op professioneel niveau en afgelopen zomer kreeg hij een mooie aanbieding bij de club van zijn dromen. Wel moest hij hiervoor 3 jaar naar het buitenland verhuizen.

Nooit heb ik gedacht: Ik ga mee! Ik geef mijn bedrijf en dromen op voor die van hem.

Nee, deze ‘ambitieloze moeder’ besloot in Nederland te blijven met haar kinderen.

Om de drie weken vlieg ik in hoogzwangere toestand met twee kleintjes van 2 en 3 op en neer om een paar dagen bij papa te zijn.

Inmiddels ben ik 33 en terwijl ik dit typ durf ik oprecht te zeggen dat ik trots ben op hetgeen dat ik bereikt heb.

Naast het feit dat ik mijn eigen bedrijf heb, heb ik een prachtig gezin. Een partner die dezelfde drijfveer heeft als ik.. succesvol zijn in het leven en altijd het beste willen voor ons gezin.

We genieten van het leven en alle ups-and-downs die daar bij horen. That’s life!

‘Life is to short to be unhappy’

Man man man, hoe vaak ik deze levenslessen wel niet naar mn kop geslingerd kreeg! Wat werd ik altijd moe van mijn vader en zijn uitspraken maar jeetje wat ben ik hem nu dankbaar, ze hebben me gebracht waar ik nu sta en zal ik ze stuk voor stuk doorgeven aan mijn kinderen!