Echt onvoorwaardelijke liefde

Ik denk dat iedere moeder zich wel herkent hierin..
Inmiddels is mijn zoontje pas 2 jaar geworden en mijn dochtertje net 1 jaar.

Ja, ik weet het.. Kort op elkaar, ik dacht ook WHAAAA hoe ga ik dit doen? Toen alleenstaande moeder en 2 kinderen binnen één jaar krijgen. Mevrouw kwam dwars door het spiraaltje heen, tja en daar kwam ik pas achter met 30 weken..
Ja écht pas zo laat, ik had nergens last van. Geen buik, niet misselijk.. Geen kwaaltjes. Per toeval erachter gekomen. Ik viel zowat van de bank af, toen ik bij het echocentrum het kindje in mijn buik zag, dat bijna 30 weken was. Tegelijk keek ik naar mijn zoontje die nog geen 1 jaar was, naast mij in de buggy. OH-OH....

Maargoed, ik dwaal af.. Meneer ontwikkelt nu zijn eigen mening (Vooral "NEE") en mevrouw gaat op ontdekkingsreis en beide oost Indisch doof. Ze weten dondersgoed wat niet mag en wat wel. Vooral als iets niet mag "Mama" roepen en het dán doen.
En niet één keer, neeeee.. 2/3x voor de zekerheid. Soms halen ze met z'n 2-en of alleen, het bloed onder mijn nagels vandaan. We zitten ook 24/7 bij elkaar op de lip, dus dat kan ook niet anders he... 
Maar wat ik vandaag merkte is hoe snel je emoties kunnen schakelen.
Ik was zo pissig.. Ik kreeg niets gedaan, de kinderen zochten constant mijn aandacht en deden alles wat niet mocht 10 keer.
Maar juist in mijn woede, lacht mijn dochtertje naar me. Met haar grote blauwe kijkers, kuiltjes in de wangen en donkerblonde krulletjes.. Vervolgens pakt mijn zoontje mijn gezicht met zijn 2 handjes en kust mij op mijn wang. Daarna begint hij te lachen.
Tja... Hoe kun je daar nu nog boos op worden? Het zijn geweldige toneelspelers, ze weten mij als moeder PRECIES te bespelen. Juist op zulke momenten geniet ik vol op. De tijd gaat zo snel, wou soms dat ik de tijd voor even stil kon zetten, nog eventjes genieten van mijn kleintjes...