‘Dus ze wist dat ze besmet kon zijn, maar deed niks?’

Het kan je vast niet ontgaan zijn. Afgelopen week berichtten alle nieuwssites over niks anders: een vrouw in Diemen bleek besmet te zijn met het coronavirus. Ze was samen met haar gezin een tijdje geleden in het Italiaanse Lombardije geweest, waar het virus voor het eerst in Europa uitbrak. Helaas bleken ook haar jongste kindje en man besmet te zijn en alle drie zitten ze momenteel thuis in quarantaine. De crèche waar haar kindje wordt opgevangen, is uit voorzorgsmaatregelen direct twee weken gesloten en alle mensen met wie de familie de afgelopen weken contact hebben gehad, worden streng gemonitord door de GGD.Heftig! Nu komt het opeens wel heel dichtbij. Heel Nederland was direct in rep en roer en ook ik schrok natuurlijk. Wereldwijd zijn er sinds de uitbraak 2979 mensen overleden aan dit virus. In Europa staat de teller op 31 doden. Wat als ons dit in Nederland ook te wachten staat? Ik ben twee maanden geleden bevallen van ons vijfde kindje. Ons derde en vierde kindje zijn anderhalf jaar geleden tijdens de zwangerschap overleden, wat als we weer een kindje moeten verliezen? Ik ken het hele gezin in Diemen niet, maar ik woon er een half uurtje rijden vandaan. Wat als ik iemand ken die zij ook weer kennen en het virus ons op deze manier heel stilletjes in ons eigen veilige huis besluipt? Wat als, wat als…

Ik zit vast nog vol hormonen, maar dit waren dus mijn eerste gedachten toen ik het nieuws hoorde. Voor mijn eigen gemoedsrust besloot ik er wat meer over te lezen en zo kwam ik op verschillende social media berichten van nieuwssites terecht. Ze vertelden op hun eigen manier hetzelfde over de vrouw in Diemen en een enkele nieuwssite bracht ook de feiten over het virus netjes in kaart. Zo zijn er van de 86.983 besmettingen wereldwijd namelijk inderdaad 2979 mensen overleden, maar er zijn ook 42.294 mensen genezen. De kans is dus groter dat je geneest dan dat je aan het virus doodgaat en de meeste mensen merken nog niet eens dat ze het hebben. Hoewel ik de ernst van dit virus absoluut niet wil bagatelliseren, want bijna 3000 doden is natuurlijk nog steeds vreselijk, gaf mij dit toch een beetje rust. Het viel allemaal wel mee dus?Benieuwd naar de meningen van anderen begon ik de reacties onder de berichten te lezen. Nou, dat was dus een heel ander verhaal… Bijna iedereen wilde namelijk wel iets kwijt aan de vrouw in Diemen die besmet is en echt aardig waren deze reacties niet. Van ‘Lekker egoïstisch… Was gewoon in Italië gebleven’ tot ‘Dus ze wist dat ze besmet kon zijn, maar ze ondernam verder geen stappen toen ze terug was?’: het was allemaal de eigen schuld van de vrouw. Want zij had beter moeten weten. Zij had niet alleen zichzelf, maar ook heel Nederland in gevaar gebracht. En nu moest zij maar op de blaren zitten…

Vol ongeloof scrolde ik door de reacties en ik werd er gewoon misselijk van. Hoewel ik zelf ook direct in de paniekmodus schoot toen ik het nieuws hoorde, besefte ik direct dat dit echt veel te ver ging. Dit was toch gewoon massahysterie? Niemand kende deze vrouw. Niemand wist precies hoe het gebeurd was, waarschijnlijk de vrouw en haar gezin zelf ook niet, maar toch had iedereen zijn of haar woordje al klaar.En dat maakte mij echt een beetje boos. Ook deze vrouw, waar iedereen wat over te zeggen heeft, is moeder. Ik las dat ze samen met haar man een gezin met drie kinderen heeft. De jongste gaat nog naar de crèche, dus kan niet ouder dan vier jaar zijn. Denk je nou echt dat deze vrouw, deze moeder, zichzelf en haar gezin bewust in gevaar heeft gebracht? Dat ze gewoon lekker laconiek dacht: nou dat coronavirus kan me gestolen worden, wij gaan lekker naar een besmet gebied en zien wel waar het schip strandt?Deze vrouw zit momenteel in thuisisolatie met in ieder geval haar jongste kind en man. Hoe het met haar andere twee kinderen gaat en of zij bijvoorbeeld tijdelijk ergens anders moeten verblijven, kon ik nergens terug vinden. Maar ondertussen kan ik als moeder alleen maar denken: wat zal die vrouw zich zorgen maken. Over de gezondheid van haar kind, haar man, haar andere kinderen en uiteindelijk over de gezondheid van haarzelf. Misschien probeert ze ondertussen ook nog met een groot schuldgevoel te dealen, omdat zij het virus in velen ogen dus als een van de eersten naar Nederland heeft gehaald en misschien, heel misschien voelt ze zich daarbij ook nog eens lichamelijk heel belabberd omdat ze het virus dus echt heeft en daar ook tegen probeert te vechten.Als moeder tot moeder zou ik daarom echt willen zeggen: wees eens wat liever voor elkaar. Dit kan iedereen overkomen: jou, mij, de buurvrouw… Lekker makkelijk om even een ‘kritische’ reactie te posten en vervolgens weer verder gaan waar je gebleven was. Maar wat als het jou overkomt? Wat als jij straks noodgedwongen en vol angst in isolatie zit? Ik kan me voorstellen dat dat absoluut geen pretje is, dus aan de moeder in Diemen: ik hoop oprecht dat het goed met jullie gaat!