Mijn kinderen mogen het altijd vragen. Ik vind het juist heel goed als kinderen vragen. Als wij iemand met een beperking tegen komen vraagt mijn oudste vaak eerst aan mij wat er aan de hand is met die persoon. Mijn oudste durft dan niet. Ik motiveer mijn oudste dan om het toch te vragen, omdat ik niet altijd een antwoord heb. Toch zien mijn beide kinderen dagelijks een persoon met een beperking. Wat ik als nadeel vind is dat mijn kinderen deze persoon als 'normaal' beschouwen en daardoor vaak 'vergeten' dat deze persoon niet alles kan wat zij wel kunnen. Bij mijn jongste zit 1 keer in de week een kind met het Downsyndroom op de groep. Mijn kind beseft dat deze jongen 'anders' is. Toch spelen ze met elkaar en zijn elkaars vriendje. Ik heb normaal contact met de ouders en dat contact is niet anders dan het contact wat ik heb met ouders van 'normale' kinderen.
Ze is nu nog een peuter maar ja ze mag vragen stellen. Ben zelf opgegroeid nabij een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Dus ben er mee opgegroeid. Mijn vader werkt er. Ik deed er vrijwilligers werk en vakantie werk. En mijn vrouw werkt ook in die zorg sector.
Voor ons gezin is het normaal en dat zullen we.hier meegeven. Niemand is abnormaal in deze wereld. Want normaal bestaat niet. Iedereen hoort erbij en iedereen verdient liefde en aandacht.
Het is al een paar jaar geleden dat ik mijn zoontje zag kijken naar een mevrouw die in een rolstoel zat en haar fiets aan haar rolstoel vast maakte. Ik legde eerst zelf een beetje uit hoe en wat en ben met hem naar deze mevrouw gelopen en heb het gevraagd. Zij gaf zelf nog meer uitleg. Nu is het zo dat ik voor mijn zoontje zelf uitleg dat hij autisme heeft en dat hij daarom anders reageert dan anderen.
Wat mooi om je blog te lezen ❤ mijn dochter is pas 1, maar gister kwam ze een ander meisje van ik gok ook 1 tegen en ze vonden elkaar geel interessant. Het meisje zwaaide vanuit haar buggy en mijne zwaaide terug en wees en zei "Die!". Ik glimlachte vond het leuk. Echter de moeder keek mij heel kwaad aan dus voelde ik mij daarna zeer ongemakkelijk erover... het meisje had syndroom van down. Ik zag het wel, maar mijn tante heeft het ook dus voor mij is het iets normaals, ik ben er immers mee opgegroeid. Kreeg echter het idee dat de moeder niet blij was met mijn reactie en voelde mij toen schuldig. Fijn om te lezen dat jij er wel open voor staat en het fijn vindt als kindjes wel interesse tonen. Ik blijf het toch lastig vinden hoor als ouder.
CarmDat80
Mijn kinderen mogen het altijd vragen. Ik vind het juist heel goed als kinderen vragen. Als wij iemand met een beperking tegen komen vraagt mijn oudste vaak eerst aan mij wat er aan de hand is met die persoon. Mijn oudste durft dan niet. Ik motiveer mijn oudste dan om het toch te vragen, omdat ik niet altijd een antwoord heb. Toch zien mijn beide kinderen dagelijks een persoon met een beperking. Wat ik als nadeel vind is dat mijn kinderen deze persoon als 'normaal' beschouwen en daardoor vaak 'vergeten' dat deze persoon niet alles kan wat zij wel kunnen. Bij mijn jongste zit 1 keer in de week een kind met het Downsyndroom op de groep. Mijn kind beseft dat deze jongen 'anders' is. Toch spelen ze met elkaar en zijn elkaars vriendje. Ik heb normaal contact met de ouders en dat contact is niet anders dan het contact wat ik heb met ouders van 'normale' kinderen.
ilsen
Ze is nu nog een peuter maar ja ze mag vragen stellen. Ben zelf opgegroeid nabij een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Dus ben er mee opgegroeid. Mijn vader werkt er. Ik deed er vrijwilligers werk en vakantie werk. En mijn vrouw werkt ook in die zorg sector. Voor ons gezin is het normaal en dat zullen we.hier meegeven. Niemand is abnormaal in deze wereld. Want normaal bestaat niet. Iedereen hoort erbij en iedereen verdient liefde en aandacht.
Annemiek2
Het is al een paar jaar geleden dat ik mijn zoontje zag kijken naar een mevrouw die in een rolstoel zat en haar fiets aan haar rolstoel vast maakte. Ik legde eerst zelf een beetje uit hoe en wat en ben met hem naar deze mevrouw gelopen en heb het gevraagd. Zij gaf zelf nog meer uitleg. Nu is het zo dat ik voor mijn zoontje zelf uitleg dat hij autisme heeft en dat hij daarom anders reageert dan anderen.
bloemenschoen
Wat mooi om je blog te lezen ❤ mijn dochter is pas 1, maar gister kwam ze een ander meisje van ik gok ook 1 tegen en ze vonden elkaar geel interessant. Het meisje zwaaide vanuit haar buggy en mijne zwaaide terug en wees en zei "Die!". Ik glimlachte vond het leuk. Echter de moeder keek mij heel kwaad aan dus voelde ik mij daarna zeer ongemakkelijk erover... het meisje had syndroom van down. Ik zag het wel, maar mijn tante heeft het ook dus voor mij is het iets normaals, ik ben er immers mee opgegroeid. Kreeg echter het idee dat de moeder niet blij was met mijn reactie en voelde mij toen schuldig. Fijn om te lezen dat jij er wel open voor staat en het fijn vindt als kindjes wel interesse tonen. Ik blijf het toch lastig vinden hoor als ouder.