Dunya is nu grote zus!

Broertje

“Mama, ik heb nieuws!” roept Dunya al op de trap. Ik sta bovenaan de trap te wachten als ze stralend boven komt. “Papa maakte een grapje toen hij zei dat dat jongetje op de foto familie was. Het is toch mijn broertje!” Dus toch! Ik ben enigszins verbaasd door deze onverwachte openheid. Ik weet al jaren dat zijn Afghaanse vrouw in Nederland is. Ik had dat al vrij snel door. Kwestie van logisch nadenken. Er waren ook al zoveel signalen dat er een kind was, maar haar vader heeft het altijd ontkend. Ik snap echt niet waarom. Mensen gaan uit elkaar en beginnen een nieuw gezin, that’s life. Bovendien is Dunya erg slim en is Amsterdam in zo’n geval maar klein, dus er waren genoeg vermoedens....

Signalen

“Ik ga bij papa slapen!” huilde Dunya. “Ik wil niet zonder klamboe slapen!” Helemaal overstuur was ze toen ze zo wild haar bed in sprong dat haar klamboe scheurde. “Maar lieverd, papa heeft toch ook geen klamboe?” zei ik. “Jawel! Wel in het wiegje!” snikte ze. “Pardon?” vroeg ik enigszins verbijsterd. Toen ik het met een moeder van school besprak in de speeltuin reageerde ze verbaasd. “Ik wist natuurlijk niet hoe jullie situatie was. Maar toen ik met mijn dochtertje in de supermarkt was bij de moskee, wees ze iemand aan en zei dat dat Dunya’s vader is. En die was met een vrouw en ze hadden een baby bij zich....” En nog wat later vraagt een vriend van haar vader aan Dunya hoe het met haar broertje gaat. Dat is nogal verwarrend voor haar. Na allerlei pogingen om hem een uitspraak te ontlokken, heb ik er genoeg van. Ik besluit de druk op te voeren en niet meer mee te doen aan die spelletjes. “Vertel het haar gewoon!” mail ik hem. “Ze wil zo graag een broertje en het maakt haar onzeker dat je dingen voor haar verzwijgt!” Geen idee of ik iets bereik met die mail, maar dan ben ik het even kwijt en heb ik in elk geval mijn best gedaan. Wat heb ik te verliezen?

Ondersteboven

De volgende zondag dat Dunya naar haar vader gaat komt hij haar boven ophalen. Dat doet ie nooit. Ik ben enigszins verbaasd, maar sta er verder niet bij stil. En nu komt ze dus na afloop binnen met een verrassend verhaal. Want het verhaal is nog niet af. “Ik heb niet één broertje, maar twee broertjes!” Ik ben er even ondersteboven van. Dunya ook, die gunt me geen tijd om dit even te verwerken. “Mijn ene broertje is twee jaar en die was in de auto. Hij is heel schattig!” roept ze uitgelaten. “Dat andere broertje is een baby” zegt ze. Dit had ik niet voorzien. Eén broertje, daar was ik aan gewend, nu zijn het er opeens twee. Al snel komt er een mail binnen met een zeer korte uitleg. Hij heeft het geheim gehouden omdat hij bang was dat Dunya boos zou worden. Ik haal mijn schouders op. Alsof dat een excuus is om zoiets groots te verzwijgen. Ik heb alleen geen enkele behoefte om hier ruzie over te maken. Ik mail terug dat ik blij ben dat hij eindelijk eerlijk is en dat het heel jammer is dat ie zolang gewacht heeft. Maar dat het leuk is voor Dunya dat ze nu een rol kan spelen in hun leven. Dat hoop ik tenminste.

Half broertjes

Dunya kan er nog niet over uit. Ik heb even een avond en een nacht nodig om dit nieuws te verwerken en een plekje te geven. Geen idee hoe nu verder. Maar Dunya is, zoals ze zelf zegt, niet langer enig kind. “Het zijn eigenlijk mijn stiefbroertjes” zegt ze dan. Ik schud mijn hoofd. “Nee, halfbroertjes. Een stiefbroertje is bijvoorbeeld als papa met iemand trouwt die al een zoontje heeft. Bijvoorbeeld zoals Bodil uit Spangas, die heeft twee stiefzussen. Jouw broertjes hebben dezelfde vader en een andere moeder. Daarom zijn het halfbroertjes”. Ze knikt. Natuurlijk begrijpt ze het. “Maar ik noem het gewoon broertjes” besluit ze. “Groot gelijk lieverd. Hartstikke leuk. Vanaf nu ben je dan echt grote zus!” En een hele trotse grote zus. En ik ben heel trots op haar hoe ze deze broertjes zomaar even in haar hart sluit. Dan kan ik toch niet anders dan hetzelfde doen? Als ze het moeilijk zou vinden, boos zou zijn, verdrietig, dan zou ik er waarschijnlijk ook meer moeite mee hebben. Dunya helpt mij onbewust om dit nieuws luchtig op te nemen, voor zover mogelijk.

Loophondje

Als we op zolder wat speelgoed aan het uitzoeken zijn om te verkopen, komen we ineens een hondje tegen dat echt kan blaffen en lopen. Die heb ik voor haar gekocht toen ze een zwemdiploma had gehaald bij de zeesterretjes geloof ik. In een opwelling geef ik het aan Dunya. “Geef die maar aan je broertje”. Ze koestert het hondje en zo komt ze nog meer tegen wat ze aan haar broertjes wil geven. De buggy mag niet verkocht worden op het laatste moment. “Die is voor mijn broertjes!” De dame die hem heeft gekocht wil haar geld terug en laat de buggy achter. Het moet niet gekker worden met die broertjes. Maar ja, het is nieuw en even wennen. We moeten daar samen een weg in vinden. We spreken af dat we voor beide broertjes een Doedel gaan kopen. Dan horen ze er echt bij.

Nieuwe kans in de liefde

Natuurlijk steekt het wel een beetje. Hij is gewoon door gegaan met zijn leven en waarschijnlijk aan het eind van onze relatie ook niet helemaal zuiver geweest. Ik ben nog steeds alleen na al die jaren en dat gevoel maakt me de laatste tijd wel eens droevig. Nu ook. Wat dubbel zeg. Ik vind het niet eens erg dat hij doorgegaan is, dat zijn vrouw in Nederland is, dat hij twee kinderen erbij heeft gekregen. Maar het is wel een confrontatie met het feit dat ik nog steeds alleen ben. En dat is dan wel even slikken. Totdat ik weer naar het stralende koppie van Dunya kijk, want dan kan ik alleen maar blij zijn voor haar. En wie weet komt er voor mij ook ooit een nieuwe kans in de liefde. Daar hoop ik op!