Dubbel gevoel bij familieweekend

Mijn moeder kreeg dus op 1 juni 2018 de diagnose kanker. Het was al einde oefening. Met een beetje geluk pijnbestrijding en dan zou ze nog 4-5 maanden hebben. In de komende weken lag ze vrijwel alleen maar in het ziekenhuis en niks aan pijnbestrijding hielp. Maar toch leek mn moeder er nog best 'okay' bij. Ze had veel pijn en ging geen hele stukken meer lopen, maar ze was nog zichzelf. Lachen, grapjes maken, met mn dochter spelen en er nog heilig van overtuigd dat ze genoeg tijd had dus we hadden het nog lang niet over echte "bijna afscheidsdingen".

Vrijdag 6 juli. We gingen nog met zn allen een weekendje weg naar een huisje in Zeeland. Toen we daar aankwamen, was mijn moeder helemaal gesloopt van de rit. Ze kon alleen nog maar op een slakkentempo schuiven naar de wc als je haar ondersteunde en zat veelal op het bed om te slapen (dat zei ze ons iig). Of ze zat buiten in de rolstoel aan de tafel te kettingroken met dr hoofd op dr armen op de tafel. Ze sprak nauwelijks en anders was het maar heel zacht. Er was weinig contact te krijgen, weinig gesprek te voeren, niks leuks om nog te doen en geen sfeer om met de rest dan maar een spelletje te doen of radio te luisteren. Iedereen zat aan die tafel gesprekken te voeren met een schuin oog naar mn moeder. De verpleging probeerde ons al te waarschuwrn voor hoe slecht het met haar ging, maar het sprookje dat ze de dag hiervoor nog probeerde hoog te houden, was in duigen gevallen. We zagen nu de waarheid. We zagen hoe ziek ze écht al was. De enorme hoeveelheid morfine die continu in haar lijf pompte, kon de pijn nauwelijks dempen. 

De volgende dag, 7 juli, was mijn 21e verjaardag. Aan het einde van de dag keek ik mijn moeder aan en zei verschrikt "mam.. je ogen zijn geel, je lever stopt ermee". Dat was het besef moment dat het niet alleen was dat ze zo mensonterend veel pijn had, maar dat haar lichaam ook gewoon ermee ophield. 

Het bleek dat mijn moeder alle nachten van dat weekendje wakker heeft gelegen met heftige paniekaanvallen, iets wat ze nog nooit heeft gehad en niet bij haar past (maar ik wel snap in deze situatie), terwijl wij boven lagen te slapen. Ze heeft niet op haar alarm gedrukt. Ze zat daar. In haar eentje. Te lijden in doodsangst. Terwijl ik, terwijl wij allemaal, zo dichtbij, maar zover weg waren. Het maakt me zo verdrietig dat ze dat alleen heeft gedaan. 

Op zondag hebben we mn tantes laten komen omdat we twijfelden om sochtends naar huis te gaan omdat we zo bang waren voor hoe het ging. Het hele weekend vroegen we ons al af of we niet per direct naar huis moesten gaan en of we geen ambulance konden regelen voor de rit. Zij hebben ons toen even op stap gestuurd om te zwemmen terwijl mama sliep. Dat was opzich wel leuk en toen we na 1-1.5 uur later thuis kwamen, wisten we niet wat we zagen. Mama zat rechtop. Ze lachte, ze was weer eventjes zichzelf. En we wisten het allemaal: dit was het laatste goede moment wat we zouden hebben. Ik heb een mooie foto van haar gemaakt waarop ze rechtop zit en lacht. Dit moment heeft maximaal een uur of twee geduurd voor ze weer wegzakte in de miserie (en volgens mij is dit nog hoog ingeschat), maar het was enorm waardevol.

De rit naar huis de volgende dag was vreselijk en de thuiskomst ook. De dag later, dinsdag 10 juli, heeft ze gekozen voor euthanasie. Ondanks dat het anders maximaal 2 dagen langer had geduurd, ze móest zelf de regie hierover hebben. Dat pakte niemand haar af. In de overweldigende snelvaart van een hel die ze heeft moeten doorstaan, kon ze in ieder geval zelf kiezen voor haar einde en dat zoveel mogelijk op haar manier doen.

Het is dus dubbel om dit weekend weg te gaan. Om ook weer te gaan zwemmen. Om met de schoonfamilie te doen wat ik zó graag met mijn eigen familie had willen doen, de laatste keer dat we met zn allen waren. En het voelt als een suckerpunch dat ik ineens alle vreselijke details weer voor me zie en misselijk raak als ik me bedenk wat mijn allerliefste moeder heeft moeten meemaken.