Druk, drukker, drukst!

M'n eerste blog. Ik heb het nodig! Want schrijven aan een blog, betekent dat ik het me veroorloof om even de tijd voor mezelf te nemen, m'n gedachten te laten gaan, even weg van de drukte...

Want wat is het druk!

Ik mag zeker niet klagen! Samen met m'n man hebben we 2 knappe prinsesjes; de 2 mooiste, liefste en knapste zusjes van de hele wereld! (Welke mama zegt dit niet van haar kindjes? ;) )

Ze zijn zelden tot nooit ziek, sliepen allebei na ongeveer een maand al door (>10u aan een stuk), zijn druk, vrolijk, ontzettend aan elkaar gehecht... Een droom toch?

Maar waarom heb ik dit zo onderschat? Wat dat is het, vrees ik...

1 + 1 is toch echt meer dan 2...

Ik heb steeds het gevoel dat als ik met de ene dochter iets leuks doe, ik de andere tekort doe of niet genoeg tijd aan haar besteeds... En nee, het is niet altijd mogelijk om activiteiten te vinden die ze samen kunnen doen zoals jullie beslist weten... ;)

Ook is het druk op het werk... Fulltime werken en minstens 11u per dag van huis weg zijn... Lang genoeg om te merken dat er dagen zijn dat ik de jongste niet eens zie; ze wordt pas wakker nadat ik vertrokken ben en ligt net te slapen als ik thuis ben. Dan prijs ik me gelukkig dat ik de oudste naar en van school bring zodat ik haar relaas van de dag kan horen ;).

De avonden zijn ook goed gevuld; 1 keer per week proberen sporten (al ligt m'n gemiddelde eerder op 1 keer per maand moet ik bekennen), wat naaiwerk verrichten, was (die manlief keurig gewassen en gedroogd heft!) sorteren, strijken, opruimen, manlief wat aandacht geven door naast hem op de bank te ploffen, of gewoon wat te eten maken, tv kijken en daarna naar bed; als je vroeg moet opstaan en je kan je slaap wel gebruiken zoals ik, moet je ook vroeg je bed in! Altijd wel iets... :) Daarenboven werkt manlief onregelmatig dus sta ik er vaak alleen voor; beide kindjes uit bed trommelen en ze op tijd bij de gastouder/onthaalmoeder en op school krijgen, of 's avonds de bedrituelen (waar ik stiekem wel van geniet :) )

In het weekend is het bijklussen; de tuin wordt onder handen genomen waarbij ik mn man zo goed mogelijk tracht te helpen, visite, een vriendin helpen of ergens naartoe. Of gewoon een blogje tpen...

Klinkt allemaal heerlijk en de meeste mensen zien me dan ook als een goedlachse mama, maar stiekem ben ik moe... doodop... Heb ik schrik dat het me echt allemaal te veel en te zwaar wordt en wil ik gewoon eens uithuilen of babbelen...

Ook is het door iets teveel en te ver verhuizen moeilijk om een "beste vriendin" te hebben waardoor ik me soms heel erg alleen voel. Ik merk wel dat manlief me tracht te steunen, maar soms kan een gewone vrouwenbabbel of een gesprekje met iemand die gewoon wil luisteren, zoveel deugd doen!

Mag ik daarom af en toe even tegen jullie klagen? Ik beloof dat ik ook de leuke momenten met jullie zal delen! :)

 

• Outlet bij Kleertjes.com »
• Gratis zwanger- en babyspullen »
• Win lekker eten »
• Nieuwe collectie bij Noppies »