Snap
  • Mama

Drie keer " raak", in twee jaar tijd.

Waardoor besluit je eigenlijk dat het tijd is voor meerdere kinderen? Gaat het volgens een standaard regel of hebben andere zaken invloed?

Het volgende is een verhaal dat niet veel mensen van mij weten. Gewoon, omdat ik er eigenlijk nooit over praat. Ik heb gemerkt dat mensen wel erg gemakkelijk met een oordeel klaar staan. " Kijk haar nou! De eerste nog in de kinderwagen en nu al weer zwanger!" en nog wel ergere gedachten maar ik houd het nu even netjes ;-) Sta je er ooit wel eens bij stil, hoe gemakkelijk je ergens van uit gaat, zonder de daadwerkelijke feiten te weten? Geen verwijt, iedereen doet het. Aard van de mens misschien? Eigenlijk interesseren die vooroordelen me niet zo. Iedereen moet lekker zelf weten hoe hij zijn leven indeeld. Door dit verhaal te lezen, krijgt men wellicht wel wat meer inzicht in mijn specifieke situatie. Moraal van de dag? Eerst lezen, dan oordelen.

28 december 2012. Een lichte paniek nam mijn hoofd over en zenuwachtig wiegde ik mijn zoontje van 4 maanden, terug in slaap. "Niets aan de hand, lieverd....niets aan de hand" mompelde ik ietwat gehaast. Opgelucht, toen hij eindelijk zichzelf weer tevreden opkrulde en besloot nog even een dutje te doen. Ik haalde diep adem en vluchtte terug naar de badkamer. Ik rommelde door mijn (vele) spullen. Waar was dat ding nou? Ik wist zeker dat ik er nog een.....aha hebbes! Daar stond ik dan. 4 maanden geleden bevallen van mijn eerste kindje. Op het punt opnieuw een zwangerschaps test te doen.

Wachten duurt altijd lang maar wachten op de uitslag van een zwangerschapstest is ronduit afschuwelijk! Ik merkte mijn blik om de tien seconden naar mijn horloge afglijden. Ach wat, ik wist de uitslag toch al. Ik kon niet zwanger zijn, ik was gewoon aan de pil! Daarnaast gaf ik borstvoeding. Complete onzin dit.... En toch, zou het? Nee het kon gewoon niet! Ik was nog maar NET bevallen! De seconden kropen voorbij en eindelijk had ik de moed bijeen geraapt om toch maar te gaan kijken. Twee strepen: zwanger.

Wachten tot mijn partner thuis kwam. Hij nam het nieuws goed op, hoewel hij erg verbaasd was (zacht uitgedrukt). Wil je het je moeder vertellen? Was zijn eerste vraag. Man, ik wist al precies hoe zij ging reageren. Ze zou compleet over de rooie gaan. Niet iets waar ik op dit moment zin in had. Mijn antwoord was dan ook een duidelijke nee. Ik wil dit eerst zelf even een plekje geven.

29 december 2012. M-m-mam, met mij.... Direct begon ik te stotteren. Het gesprek dat volgde was niet echt bevordelijk voor mijn gemoedstoestand. Hoe kun je nu alweer aan een tweede beginnen? De vorige zwangerschap was al zo zwaar voor je? Hoe ga je dit doen?! Alle vragen met bijbehorende argumenten die ik mezelf de afgelopen 24 uur ook al meerdere malen had gesteld, passeerden in razend tempo de revue. Ik merkte dat ik niet alleen mezelf en mijn partner verdedigde. Ik sprong ook gelijk in de bres voor ons kleine nieuwe wondertje. Okay, dit was niet gepland, maar zo heftig reageren is nou ook weer niet nodig. Het komt wel goed.

30 december 2012. Kalmte. Ik begon rustig aan het idee te wennen. Ik werd weer moeder. Prima. Het moederschap was het beste dat me ooit is over komen. Langzaam begon ik de zwangerschapssymptomen, die ik uiteraard al langer had gemerkt, te waarderen. Stiekem begon ik het zelfs leuk te vinden. Ik stond mezelf toe om te fantaseren over de toekomst. Zou het een jongen of een meisje worden? Mijn gevoel zei een weer een jongentje. De eerste keer een naam bedenken was een  drama, zouden we het deze keer weer nergens over eens zijn? Terug rekenen natuurlijk en ik zou ergens tussen de 9 en de 11 weken moeten zijn. Mijn menstruatie was nogal onregelmatig, dus ik had er in eerste instantie niets achter gezocht, maar was al flink overtijd! De hele dag liep ik met een domme grijns op mijn gezicht. Ten slotte dacht ik bij mezelf; als dit kindje ondanks alle voorzorgsmaatregelen toch bestaat, dan mag dat met recht een wonder worden genoemd! Het is meer dan welkom.

31 december 2012. Slecht geslapen. Last van lichte buikkrampen. Hoewel ik wist dat het er gewoon bij kan horen, maakte ik me toch zorgen. Ik had immers al die tijd gewoon de pil door geslikt. Zou dit schadelijk zijn voor een ongeboren kindje? In de ochtend werden de buikkrampen heftiger en onder de douche begon ik (heftig) te bloeden. Ik had een miskraam. Gelukkig nieuwjaar (sarcasme)......

Mijn wereld leek in te storten. Mijn partner verwerkte het snel door zichzelf voor te houden dat dit een "uit de kluiten gewassen menstruatie" was. Het kindje bestond nog niet echt, voor hem. Mijn moeder deed het af met een "misschien is het wel beter zo". Ik kan nu nog steeds niet vertellen waarom het mij zoveel pijn deed. De miskraam aan zich en het onbegrip van de mensen om me heen. Het was alsof iedereen zei; stel je niet aan, er is niet aan de hand, je bent gewoon ongesteld geworden. Een klap in m'n gezicht. Gelukkig wist vrijwel niemand "er" nog van, want meer nare opmerkingen had ik waarchijnlijk niet aan gekunt.

Dus ik deed wat iedereen zei. Ik stelde me niet aan en ging door met mijn leven. Nog een bezoekje aan de verloskundige, in de eerste week van januari, om te zien of "het" echt weg was. Na het zien van een lege baarmoeder, pakte ik de draad weer op. Ik genoot nog meer van het samenzijn met mijn jongste spruit. Ik merkte dat ik er moeite mee kreeg om hem los te laten. Hele dagen liep ik met hem op mijn arm. Wat ik ook deed, hoe vrolijk en gezellig ik ook probeerde te zijn, er bleef een gevoel van "gemis" achter. Wilde ik dan zo graag nog een kind?

Ik had in mezelf in zo'n korte tijd moeten aanpassen. Van nieuwe moeder, die maatregelen had genomen om niet weer zwanger te worden, naar toch zwanger, naar toch niet zwanger..... Pff niet zo gek dat ik moeite had alles en plekje te geven. Ik had een verlangen in mezelf opgemerkt waarvan ik niet wist dat ik het had. Ik wilde nog een tweede kindje! Ik wilde niet wachten tot we een paar jaar verder waren, ik wilde NU nog een tweede kindje. Vertwijfeld bracht ik het onderwep ter sprake bij mijn partner, die naar mijn verbazing instemde. Ik wist wat de reacties uit mijn omgeving zouden zijn, wanneer ik weer een zwangerschap bekend zou maken, maar het kon me niets schelen. Wij waren er aan toe. Ik was er aan toen.

20 februari 2014. Een weekje eerder dan gepland, maar daar was ze dan. Het mooiste meisje dat ik ooit in mijn leven had gezien. Mijn dochter Charlotte (Lotje). Precies 1,5 jaar jonger dan mijn zoon Pieter. Het was wederom een uitdagende zwangerschap, maar het was het allemaal waard. Nog steeds krijg ik reacties, vragen en opmerkingen. Waarom zo snel een tweede? Had je niet beter kunnen wachten? Ik kijk dan naar de samenstelling van mijn gezin. Hoe geweldig mijn kids met elkaar omgaan, en hoe dol ze op elkaar zijn. Het enige antwoord dat ik kan geven is; nee. Nee, ik zou de weg naar mijn besluit willen veranderen, maar de uitkomst niet. Ik heb twee kinderen gekregen, en drie zwangerschappen mee gemaakt, in een korte tijd. Het is druk, luid en chaotisch maar ik zou het voor geen goud meer willen missen. Iedereen die dacht dat ik niet sterk genoeg zou zijn, had het toch echt mis. Het is zwaar geweest maar ik heb mezelf weten te herpakken en als beloning, heb ik nu een prachtige gezonde dochter erbij. Na regen, komt zonneschijn!

9 jaar geleden

Precies! En zolang je er zelf achter staat is er niemand die kan beweren dat iets niet kan toch? Geniet van je 4 kindjes. X

9 jaar geleden

Als jij maar gelukkig bent, meid! Je hebt toch een heerlijk gezinnetje? En wat jong betreft denk ik maar zo, jou kleinkinderen mogen je (waarschijnlijk) straks ook nog heel lang mee maken. Is ook wat waard toch? ;-)

9 jaar geleden

Leuk om te lezen, het is nooit goed is ook mijn ervaring. De 1e geboren in jan 2002, de 2e in aug 2003. Miskraam toen de oudste 3 jr en 4 mnd was en de 2e dus iets van 18 mnd. Daarna weer zwanger en bevallen in juli 2006. Nog een keer een miskraam in 2009 en in okt 2010 de 4e. Tjonge wat snel zwanger zeg, was de reactie bij de 2e. Maar na een heel traject ziekenhuis, toch spontaan zwanger en een keizersnee wilden wij er snel voor gaan. Je wist maar nooit. Leuk, en druk 2 kids in de luiers met een dubbele wagen. De ruimte tussen de 2e en 3e was voor mij lekker, en bij de 4e heb ik erg genoten van het feit dat ik een kleintje voor mij alleen had. Alles heeft dus zo zijn eigen leuke en minder leuke kanten. Als ik het had kunnen plannen hadden ze allemaal wat dichter bij elkaar gezeten, nu is het met uitstapjes enz. soms lastig vanwege de leeftijdsverschillen. Dat is met dicht op elkaar juist weer heel praktisch. En van die opmerkingen, ach, lekker laten gaan, probeer ik ook altijd. Iedereen maakt zijn eigen keuze, en gelukkig hebben wij het niet voor het zeggen hoe snel het wel of niet gaat. Geniet van je gezin, ze zijn groot voor je er erg in hebt.

9 jaar geleden

Ken de reacties ook. Was 19 en zwanger van de eeeste. 14d na mijn 20ste verjaardag was onze oudste er. (Volgende week 1/12, al 4jaar geleden). Net geen 15m later op 28/2/2012, zei ons 2e kapoentje hallo. Om op 15/8/2013, al zelf grote broer te worden van onze jongste dochter. Eerst kreeg ik reacties van oei zo jong en al een kind. Nu is het oei zo jong (net 24 geweest) en al 3 kids. Amaai, dat is zwaar zeg. Of van die starende blikken in de winkel of in de stad. Precies of ze zagen nooit 3kids samen. Daar krijg ik het van en heb dan (soms tot ergernis v manlief) een gepast antwoord klaar. Ik ben gelukkig met onze 3 kapoenen. En vind het heerlijk hoe ze samen groeien, bloeien, spelen en leren van elkaar! *geluk maak jezelf*