Doorsnee verjaardag met dito peuter

De laatste tijd dompel ik mij in best veel verjaardagen; diverse nichtjes, zus, enzovoorts. Allemaal willen ze graag dat je erbij bent en het gezellig komt vieren. Ik denk daar het mijne over.... Dagen van tevoren heb ik klotsende oksels van spanning, hoop ik dat Sara een paar nachten goed slaapt en op de dag zelf check ik haar temperatuur en observeer ik haar in blokken van 10 minuten. Ik vink af in welke mate ze vervelend of juist lief is, hoeveel dingen ze doet die niet mogen en op welke manier ze speelt. 

Als ik al mijn punten enigszins positief heb kunnen afvinken gaan we inpakken en weg. Ook de manier waarop we weggaan is meestal bepalend voor het verloop van de dag. Gaat het aankleden en inpakken gepaard met minstens 10 driftbuien of is Sara poeslief en werkt ze mee? Ik ben banger voor haar poeslieve gedrag dan voor de driftbuien. Als ze poeslief is dan slaat die bui in de loop van de dag om naar een peuter die het daglicht niet kan verdragen. 

Onderweg naar het feestje oefen ik nog even mijn mantra's; Let it go, let it go, let it gooooooooooo en het is een fase, het is een fase, het is een fase. Ook bedenk ik mij dat de mensen daar aanwezig allemaal een peuter hebben gehad en waarschijnlijk gewoon lief staan te glimlachen als Sara een bak chips omver gooit. Bewust. 

Eenmaal daar aangekomen beginnen we rustig want Sara moet getild worden om alles eens rustig te kunnen bekijken. Alle visite wordt indringend aangekeken en ik zie haar inschatten of zij ze lief vind of niet. Bij een aantal mensen blijft de frons aardig lang hangen, dus ik vermoed dat die straks een bakje dipsaus over zich heen krijgen. Als de jas eenmaal uit is gaat Sara los. Letterlijk los. De torens gevuld met snoepgoed en rauwkost zijn snel gevonden en ik zie dat ze zich op de druiven stort. Helemaal prima. De toren met snoep is ook gauw gevonden en voordat ik er erg in heb heeft ze 2 doosjes Smarties weg kunnen tikken. Ook prima. 

En dan het fenomeen double dip. Moet ik dat nog uitleggen? Oke... Thuis op de bank met een bak chips en een lekker dipsausje; je dipt het chipje in de saus en neemt er een hap van. Nu heb je nog een half chipje over en je dipt nog een keer. Dat is wat je thuis doet. Op verjaardagen, en zeker in Het Gooi, is het not-done om nog een keer te dippen met hetzelfde chipje. Algemene verjaardagsetiquette, dus gewoon niet doen. 

Zo ontdekte Sara ook de dipsaus. Sara stopt overal haar vingers in en proeft op die manier. Zo ook de dipsaus. De conclusie was dat het lekker is en daar ging de vinger weer richting de dipsaus. Een kinderloos echtpaar stootte elkaar aan en gingen er vervolgens afkeurend naar kijken. Ik ben minder afkeurend maar met een beetje schaamrood op de kaken heb ik het bakje toch maar naar de keuken gebracht.

Mijn zus had voor deze verjaardag wat knutselspullen geregeld; plastic bakjes konden worden bestickerd en tasjes worden ingekleurd. Heel leuk bedacht, maar Sara is daar toch echt te jong voor. De stickers belandden overal behalve op het beoogde bakje en haar handen hadden de prachtigste kleuren en het tasje is nog saai wit. Het valt me nog mee dat de muren daar intact zijn gebleven. 

Zo ren ik dus de hele verjaardag achter Sara aan en ben ik blij dat Iris de relaxtheid zelve is. Wel denkt Sara ook aan anderen en deelt net zo lang chips rond totdat de bak leeg is en zichzelf daarbij ook echt niet vergeet. 

Aankomend weekend hebben we verjaardag nummer zoveel en nu neem ik Jurre mee. Dan mag hij ook als een bezetene gaan rondrennen achter Sara aan. Dan leun ik achterover met een wijntje en praat ik geanimeerd met iemand die ik eigenlijk niet zo aardig vind. Maar alles beter dan een rellende peuter.