Donkere dagen 💙

wat gaat het deze keer weer doen

wie gaat het deze keer weer raken

en hoe, vertel mij hoe gaan we dit straks aan die kleine frummies uitleggen? James merkt er niks van, slaapt nachten door en lacht en speelt.. maar toch..

Ik dwaal net als heel veel andere ouders weleens af met de gedachte: hoe gaat de wereld eruit zien? En vooral als ik met mijn mondkapje door de supermarkt loop: zal dit vóór altijd zijn? Zal er nooit meer iets spontaans kunnen? Zal hij nooit meer geknuffeld kunnen worden door opa of oma? Of zal hij nooit meer kunnen ravotten in de tuin met onze dierbare buurman en vrouw. Het is elke avond weer dat ik naar bed ga met het idee: even volhouden jongens, want wat als we de nieuwe generatie niet die vrijheid kunnen bieden die wij altijd hebben gehad? Dan worden het hele ongelukkige mensen en dat is nou precies wat we niet willen.

Ikzelf snap er soms ook geen zak meer van, geen mondkap wel een mondkap, de regels versoepelen en weer aanscherpen, de teugels laten vieren maar nu trekken we alles weer goed terug. Niemand weet wat ons te wachten staat en normaal geeft het je soms een positieve kriebel, van hoe zal de wereld eruit zien in 2030? Maar nu denk ik liever niet verder want de kerst begint ook inzicht te komen én het zou zo jammer zijn als de eerste kerst als gezin niet gevierd kan worden met al zijn ooms/tantes/nichtjes en opa’s/oma’s.

Kortom: even volhouden en elkaar vasthouden (in je eigen gezin 🙃)