Don't leave me hanging!

Ik had niet gedacht dat mijn kinderen op zo'n jonge leeftijd al zo sadistisch zouden zijn. Ik ben bijna trots op ze, maar nu ze hard lachend weglopen en mij hier alleen achterlaten zakt de moed mij toch wel in de schoenen.

Het begon met een normaal bezoek aan de wc. Het duurde niet lang of mijn kinderen stonden aan de deur te laten zien wat ze met hun klei allemaal hadden gemaakt.

"Leuk jongens, maar loop alsjeblieft niet met de klei door het huis heen!" Zei ik ze en na de derde keer werd het het niet meer vragen, maar een dringend verzoek. Met de staart tussen hun benen dropen ze af.

Niet lang daarna kwam ik tot de ontdekking dat al het papier op was, dus riep ik de oudste. Binnen luttele seconden stonden ze, natuurlijk beide, voor de deur.

Ik liet hun de lege rol zien en vroeg ze of ze wellicht een nieuwe konden halen.

Mijn zoon kreeg een afschuwelijke grijns op zijn gezicht.

"Dat is dan pech hebben mam." En hij deed de deur voor mijn neus dicht