Dokter: "Ik ga het ziekenhuis bellen..."

Ik eindigde mijn vorige blog met dat ik bij huisarts naar binnen kwam en deze het al direct in de gaten had. "Oei, dit is niet goed meisje, ik ga het ziekenhuis bellen..

Zo gezegd zo gedaan, hij belde het noodnummer van het ziekenhuis.. Niemand nam op! Dan maar het gewone nummer, "goedemorgen, kunt u mij doorverbinden met de afdeling neurologie?" TUUT TUUT TUUT.. Verbinding verbroken.. Poging 3, "Kunt u mij nogmaals doorverbinden met neurologie?". Na nagenoeg 8 minuten(!) in de wacht gehangen te hebben kan hij zijn verhaal doen. De eerste vraag vanuit het ziekenhuis; "Hoe oud is mevrouw?" "Ze wordt over vijf dagen 23..." "Dan kan ze ook morgen of overmorgen komen.."  Een behoorlijk verhitte discussie, gestart door mijn ontzettend kwade huisarts, volgde en ik kon om 16.00u die middag terecht.. 

En zo geschiedde het dat ik 17 uur later opnieuw richting ziekenhuis werd gebracht, waar een assistent neuroloog mij verschillende opdrachten liet uitvoeren waarin ik, je raad het al, faalde. Ik kon nog niet met mijn linkervinger het puntje vanmijn neus aanraken etc etc.. Hij haalde een neuroloog erbij, ze overlegde voor mijn neus en ik kan het gesprek nog goed herinneren: "Ze heeft wel de symptomen--maar ze is nog zo jong--ze is erg emotioneel en bozig", hierop reageerde ik nog feller en vroeg wat hier de bedoeling van was en of ze besefte dat ik ernaast zat?! De neuroloog vroeg waarom ik toch zo boos was? "Nou, ehhh, misschien omdat ik al 17 uur roep dat er iets mis is en niemand mij serieus neemt!"   "Ja, ja..ja... Ik begrijp het, we houden u voor de zekerheid een nachtje ter observatie hier op de acute opname en dan zien we morgen verder.." ( te moe om een nieuwe discussie te starten, ging ik akkoord)

Eenmaal opgenomen kwam de zaalarts mij vrolijk vertellen, dat als er morgen plek was, ik MISSCHIEN morgen al de MRI-scan in kon!?!? Op dat moment knapte er iets bij mijn vader die inmiddels ook aangekomen was. Ik zal niet herhalen wat hij allemaal gezegd heeft, maar het was genoeg om de arts te doen besluiten alvast een CT-scan te maken om alvast het ergste gevaar uit te sluiten.

Ik ging de scan in en 20 minuten later kwamen ze met toeters en bellen bij ons terug. Ze zagen een vlek op de scan en vermoedde het ergste, ik kon alsnog direct de MRI-scan in. De grond zakte onder mijn voeten vandaan en voor het eerst raakte ik zelf ook in paniek. Ik was bang, heel bang en barstte in tranen uit. 

Binnen 10 minuten lag ik in de scan en omdat het noodzakelijk was dat ik stil moest liggen, maar zo ontzettend in paniek was, besloot de lieve broeder die me bracht, mijn man ook een koptelefoon tegen het lawaai van de scan te geven en hij mocht naast me zitten om mijn hand (eigenlijk meer mijn been) vast te houden. Voor het eerst in al die jaren zag ik ook hem huilen, mijn angst zakte even naar de achtergrond en ik vroeg me af hoe het voor hem allemaal was en wat er in hem om ging.

Na de drie langste kwartieren wachten in mijn leven, kwam de arts met de uitslag. "Het is standaard dat er morgen nog een tweede arts naar kijkt, maar we kunnen voor 99,9% zeker zeggen dat u een herseninfarct heeft gehad, de vlek die we zien is waarschijnlijk afgestorven weefsel". (afgestorven hersenen zeg maar, doordat er zo lang geen zuurstof bij dat gebied is gekomen door een tijdelijke afsluiting van het bloedvat dat naar dat gebied van de hersenen loopt, waarschijnlijk door een bloedpropje.)

Hoe gek het ook klinkt, mijn man, ouders, schoonouders en ikzelf waren opgelucht. Oké, dit is klote, maar als je moet kiezen tussen twee slechte, dan doe deze maar!

Ik werd direct overgeplaatst naar de BCU (Brain Care Unit). Gelukkig weer vanaf dat moment eindelijk goed gehandeld, het was inmiddels 20.00 uur en ik kon eindelijk rustig laten bezinken wat er de afgelopen uren allemaal was gebeurd.

*wordt vervolgd*