Doet jouw mening er toe?

Ergens een mening over hebben, er mee bemoeien, advies geven, je mening juist voor je houden of kritiek geven. We doen het allemaal. Wanneer is zoiets gepast en wanneer niet? Geef je advies omdat het gevraagd wordt of omdat je denkt dat het nodig is? Vanuit je eigen perspectief of die van de persoon in kwestie? Wanneer is het dan advies en wanneer is het bemoeien? Wanneer is het feedback en wanneer is het een belediging? Waar is die grens?

Op social media, op het schoolplein, in je gezin of nu over corona bijvoorbeeld, overal vinden we wat van. Zelf heb ik dat ook en ben dan keer op keer zoekende in met wat gepast is in deze situatie of hoe te reageren als iemand mij bijvoorbeeld bekritiseert of advies geeft.

Wanneer zeg je wel wat en wanneer niet?

Dit is ook een onderdeel in het ouderschap. Wanneer geef ik mijn advies aan de kinderen en wanneer laat ik het ze zelf ontdekken of bepalen? Wat doet mijn eigen voorkeur er toe als ze iets mooi vinden en ik niet? Mijn kinderen zitten in de leeftijd 0 tot 7 jaar. Op dit moment zullen dat nog geen wereldproblemen zijn waarin ik ze moet begeleiden (al kan dat zo wel voor ze voelen). Maar toch begint het al vroeg. Bijvoorbeeld dat Livay het elke keer voor elkaar krijgt om zijn shirt andersom aan te trekken. Neem ik het dan van hem over? Geef ik hem advies? Of laat ik het hem het zelf uitzoeken? Zo ook bij Novée bijvoorbeeld die zelf haar kleding klaar legt. Wat de ene keer (in mijn beleving) heel leuk is en de andere keer totaal niet bijpassend. Een andere situatie, maar wel met dezelfde vragen. Vragen die passend zijn op veel situaties.

Een lekker zwaar en diepzinnig verhaal dit. Maar wel een onderdeel van het ouderschap. Een proces van intensief (ver)zorgen naar het begeleiden met je handen op je rug. Dit onderdeel is soms al lastig bij je kind. Bij een bekende of onbekende net zo goed. Wanneer zeg je wel of juist niet wat?

Waar is de grens?

Toen ik mijn instagram account aanmaakte en daarop het leven van een moeder van een (groot) gezin zou delen wist ik dat ik ongevraagde adviezen zou krijgen. Mensen zien het als een soort uitnodiging om reacties te geven op dat wat je deelt. Onder het mom van; jij bent degene die je leven open en bloot deelt, dus dat geeft ook de reden om daarover in gesprek te gaan. Natuurlijk klopt dat (gedeeltelijk). Maar waar is die grens? Die grens waar je als ouder bij je kind wel steeds opnieuw weet te overdenken, maar op social media typt zonder daar echt over na te denken.

Onvriendelijke reacties

Zo heb ik zelf al onvriendelijke reacties gehad. Zoals dat ik een milieuvervuiler ben met mijn vijf kinderen... Dat ik een slechte en egoïstische moeder ben omdat ik vijf hg zwangerschappen heb gehad en mijn kinderen daar onder zouden lijden. Maar ook een gesprek gehad waar een vrouw bleef doorgaan over de manier waarop ik mijn zoon in de draagzak had. Dat het (in haar) ogen levensgevaarlijk was. Nogmaals… Waar is die grens?

Vriendelijke reacties

Natuurlijk overheersen de mooie en goede adviezen alles. Zoals tips om Jevtha beter te laten slapen tot tips voor gerechten om Niven beter te laten eten. Juist die adviezen en verhalen van anderen maken Instagram en Facebook zo leuk. Maar tegelijkertijd het stomst is als het een ongevraagde opmerking of advies is die wat minder prettig is.

Mijn interpretatie

Het lastige aan advies krijgen is hoe je het soms opvatten, zowel op social media als in ‘de echte’ wereld. Zo was ik een paar weken geleden bij de huisarts voor een flinke borstontsteking met kapotte tepels die openlagen door een bacterie. Toen de huisarts de ernst van de situatie had gezien vroeg hij: “Hoe lang geef je nu borstvoeding?” “Zeven maanden” zei ik. “Dan lijkt me dit een goed moment dat je kunt stoppen” zei de huisarts toen. “Waarom stoppen? Ja het is pijnlijk en vervelend, maar dat komt toch weer goed. Ik ga helemaal niet stoppen” was mijn antwoord. Ik bleef daarna doorratelen omdat ik het gevoel had dat ik mezelf moest verdedigen. Hij gaf ook geen antwoord en knikte een beetje waardoor ik nog meer het gevoel kreeg alsof ik mijn eigen keuze moest verdedigen. Ik ging lichtelijk geïrriteerd de deur uit.

Toen ik hier later over nadacht bedacht ik me dat het helemaal niet zo’n misplaatste uitspraak was. Hoe moet hij nou weten dat deze opmerking voor mij overbodig was? Misschien was het juist de opmerking geweest die ik nodig had om te stoppen, omdat ik zelf dacht dat ik dit niet kon maken uit schuldgevoel tegenover mijn baby… Net die bevestiging dat het niet erg is dat je niet zwak bent als je stopt. Dat had goed gekund, maar toch voelde ik me het eerste moment een soort van aangevallen. Hoe meer ik er over nadacht hoe meer ik me schaamde voor mijn eigen felle gedrag. De huisarts bedoelde het goed. Ik had het niet zo persoonlijk op moeten vatten. Mijn interpretatie van zijn opmerking maakte het negatief. Dat is dan ook het lastige soms aan een opmerking krijgen. Je kan het anders opvatten dan dat het bedoelt is.

Stoppen met delen op Instagram

De laatste tijd zie ik steeds meer mensen die stoppen om over bepaalde onderwerpen te schrijven en bepaalde foto’s niet meer te delen op Instagram. Om niet die emmer stront over zich heen te krijgen. Wat ik heel goed kan begrijpen dat ze daardoor minder delen.

Bewuster nadenken

Dit was voor mij dan een extra besef moment dat ook ik meer bewust moet zijn over mijn (voor)oordelen en wat mijn plek is om wel of niet wat te zeggen. Zowel in het ‘echte’ leven als op social media. Geef ik mijn mening omdat ik jou wil helpen of mezelf? Die drang om de redder in nood te spelen. Tegelijkertijd hoef ik niet altijd mijn woord klaar te hebben als iemand wat zegt. Soms is het beter om eerst meer na te denken voordat je wat terug zegt of er juist niet op in te gaan. Om een miscommunicatie te voorkomen zoals bij de huisarts. Aangezien ik nogal recht voor zijn raap ben is dit een uitdaging. Maar zeker niet onmogelijk.

Laten we het leuk houden

Ik denk dan ook dat we het met zijn allen leuk moeten houden en hier allemaal wat bewuster van moeten zijn. Zoals je nu mensen ziet over corona, wel of niet vaccineren, borstvoeding of flesvoeding en zo genoeg andere onderwerpen. Jouw mening hoeft niet iedereen zijn mening te zijn. Jouw waarheid is niet de waarheid. Als een 6-jarige trots met haar zuurstok roze prinsessenjurk loopt zeg je toch ook niet dat ze lelijk eruit ziet omdat je niet van zuurstok roze houdt. Dan hou je je ook in om die 6-jarige niet te kwetsen. Laten we dat ook gewoon bij iedereen doen, ongeacht de leeftijd. Dat maakt het een stuk gezelliger!

Nu ben ik heel benieuwd hoe jij hier in staat?

Tot volgende week!