Doe even (PARA)normaal! (deel 2)

Lach er om wat je wilt, maar ik denk dat ik echt geloof dat er iets is tussen hemel en aarde. Dat er een geestenwereld is, met goede engelen en boze geesten die zo echt is als regenbogen en oorlog. Waarom zijn mensen anders zo geobserdeerd door het horror genre en Ouija borden en mediums?

Ik geloof dat je er erg voor uit moet kijken om er niet open voor te staan. Dat die zieke geesten met kwade, bloeddorstige bedoelingen dan wellicht toegang tot je zouden kunnen hebben, en dat dit nooit goed af kan lopen.

Kan ik het bewijzen? Nee. Ben ik toch op mijn hoede? Jazeker. Het is handig om lekker uitgerust in je vel zitten, zodat je zeker weet dat je niet per ongeluk een één of ander magisch poortje open hebt gezet voor een pesterige kwelgeest. Of het nu waar is of niet, het lijkt mij het beste om het zekere voor het onzekere te nemen en jezelf niet gek te maken door nachtenlang enge films te kijken. Zelfs in het felle daglicht kruipt het kippenvel over mijn armen heen als ik denk aan The Exorcist, en hoe dat meisje achteruit op armen en benen de trap af liep. Zie? Daar tril ik weer. En wist je dat er negen mensen zijn overleden tijdens het maken van die film? Ook vloog de filmset in de fik. Vertel jij mij maar dat dat toeval was.

Na twee nachten na de bevalling heb ik helemaal NIET geslapen. 48 uur wakker na 48 uur bevallen. Malle Harry die me dat nadoet (misschien alleen mannelijke soldaten, maar verder wordt dit soort grappen toch echt aan vrouwen overgelaten). En juist DAN vertelt mijn moeder dat mijn zus een oude man over de overloop heeft zien lopen in haar huis. Nee, niet haar echtgenoot (haha, wrede grap), maar een schijnsel van iemand. Ze heeft het zelfs nog een keer gezien; in het kamertje van haar oudste zoon. Hij stond daar gewoon.

De derde nacht na de bevalling moest ik -zoals nu de norm was geworden - 's nachts vaak mijn bed uit om over mijn pijnlijke hechtingen heen te pissen, bloederige lappen kraamverband te verschonen, kolfapparatuur af te wassen, overtollige melk te labelen en in te vriezen, en natuurlijk, het belangrijkste van alles, mijn kersverse baby verschonen in het kamertje naast mijn slaapkamer. Dat betekende dat ik 5 tot 6 keer per nacht over die donkere gang moest lopen, en elke keer was ik doodsbang dat ik diezelfde dode man zou zien. Zou het zo zijn dat slaapgebrek en hormonen de angst verstevigen? Ik denk van wel.

Ook ben ik niet de enige die zweert te denken dat wanneer Baby (of elke willekeurige kat) vlak langs je heen naar het plafond staart en vrolijk begint te glimlachen met bijpassende fonkelende oogjes, dat er misschien wel een lief engeltje mopjes staat te tappen. Nou, dat vind ik niet zo eng.

Het was wel eng toen ik een paar nachten geleden 's nachts wakker werd van Baby's gehuil. Hij krijste het uit, alsof iemand hete kolen over hem heen had gestrooid. Zijn gegil klonk als pure paniek. Ik rende zijn kamertje in, en pakte hem op. Opeens had ik zeer sterk het gevoel dat er zich iets duivels afspeelde in het kamertje. Ik moest de neiging om weg te rennen met Baby in mijn armen sterk onderdrukken- ik wilde immers niet dat Baby weer zou gaan huilen of erg bang zou blijven. Toch besloot ik hardop te bidden, bibberend, om zo de duistere gedaanten die er bijna wel moesten zijn, weg te jagen.

Wat me vervolgens de stuipen op het lijf joeg was een nacht een paar maanden later. Weer werd ik wakker van gehuil, weer holde ik naar de bron. Ik boog me over Baby's ledikantje heen, en aaide zijn bolletje totdat hij stil werd. Weer had ik het gevoel dat er iets of iemand in de kamer was. Verstijfd van angst keek ik achter mij. Ik zag niets in het pikkedonker. Iets in mij besloot mijn arm uit te doen strekken, en toen mijn hand. Mijn hand raakte een lijf aan. Ik slaakte een gil en sprong een eind in de lucht.

Eerder die dag had de dokter had mij slaappillen voorgeschreven. Omdat ik niet durfde te gaan slapen zonder dat ik ZEKER wist of ik Baby wel zou horen, had ik een vriend gevraagd of hij wilde blijven slapen in mijn mooie logeerkamer, zodat, mocht ik Baby niet horen, er in ieder geval hulp zou zijn. Het was hij die achter mij stond. Ik had hem alleen niet de trap af horen komen.

Zie je wel dat er iets bestaat tussen hemel en aarde? Althans wel in het midden van de nacht.