Snap
  • Mama

Doe even (PARA)normaal! (deel 1)

Die Andere Wereld. Is die echt? Moeten we terecht bang zijn? Wat voor effect hebben hormonen, en slaapgebrek op onze paranormale beleving?

Twee voorbeelden:

The Sixth Sense - ik was 15 jaar:

Ik was zes maanden lang doodsbang dat ik mijn dooie oma - een akelige dood op het toilet - 's nachts zou zien zoals ze gestorven was. Uitgerekt gezicht, gesmoorde kreet van pijn en paniek, gelige, uitgedroogde huid, verschrompelde oogballen in hardomrande oogkassen, een tong als verschoeid hout. En wat nou als ik Joost terug zou zien, precies zoals hij eruit zag in zijn doodskist, maar dan zonder het sjaaltje om zijn nek? Zodat ik alle kneuzingen nog kon zien van waar de hondenketting zijn keel dichtkneep toen hij zich ophing? En de blauwe vlekken van zijn vader die hem kort daarvoor nog had afgeronseld?

The Blairwitch Project- ik was 17 jaar:

Mijn tienervriendje bracht mij op de fiets thuis na een avondje griezelen in de bioscoop. "Wil jij de fiets in de schuur zetten? Er staat zo'n enge koelkast in die achterste hoek, en ik durf niet,' bibbert mijn stem in de donkere vrieskou. De film eindigt met de laatsovergebleven student, die als stijf lijk in de hoek van het verlaten heksenhuis gevonden wordt. Mijn vriendje steekt sleutel in de schuurdeur en draait hem langzaam om. Ik houd mijn adem in. Piepend opent de deur. "AAAAAAAAH!' gilt mijn vriendje. Mijn maag lijkt weg te rennen. Het was een grapje van het vriendje. De miezerige eikel.

Ik kan niet tegen enge films, zoals mensen met krabangst muggen niet uit kunnen staan. Nadat ik Lindsey d'r geweldige verhaal las over (Paranormal Activity), kan ik niet anders dan te volgen met een verhaal over Die Andere Wereld (stage direction: honderd mensen roepen spookachtig 'hoooooooooooooooooooo'), en het effect dat dit kan hebben op jonge moeders, zoals ik.

Het begon al tijdens de zwangerschap. Telkens wanneer ik op de bank zat, en over mijn mooie buik heen wreef met het geloof Baby te laten merken hoeveel ik nu al van hem hield. bewoog de grote plant die naast de TV in z'n groene pot woonde. De bladeren ritselden. Bijna opmerkelijk, maar opzichtbaar genoeg dat ook mijn moeder het zag. Wat betekende dat? Dat Oma wist dat ik aan haar dacht? Wilde de plant soms aandacht? Of was hier iets duisters aan de hand? How spooky, don't you think?

Stay tuned for part two.

8 jaar geleden

Fijn hé, dat er geen lange wachttijd was tussen deel een en twee. Je bent gezegend met je non-enge-film-angst!

8 jaar geleden

Zie? Het zegt niets over ons... Het zijn die films die zo "echt" gemaakt zijn... Brrrrrrrrr (ik ril weer)...

8 jaar geleden

I stand corrected...

8 jaar geleden

Daar durf ik ook allemaal niet naar te kijken, ben echt een schijterd wat dat betreft!