3 jaar geleden
DNA is NIET belangrijk....
#eiceldonatrice
Vorige week konden jullie lezen over mijn keuze om eventueel eicel donor te worden! Ik zal in deze blog toelichten wat mijn motivatie is om dit te gaan doen.
Eigenlijk is er niet 1 reden maar zijn dat er meerdere. Voor de mensen die mij al een tijdje volgen zal het geen nieuwtje zijn dat ik niet ben opgevoed door mijn biologische moeder. Die overleed namelijk nét na mijn geboorte. Nog geen 24 uur na mijn geboorte stond mijn vader als weduwnaar met een pasgeborene in zijn handen. Mocht je benieuwd zijn naar dat verhaal dan kan je even hier klikken ---> "Mijn geboortekaartje was tegelijkertijd een rouwkaart".
Vrij vlot na het overlijden van mijn biologische moeder kwam Willeke in ons leven. Willeke was namelijk onze kraamverzorgster, ook hier heb ik een blog over geschreven. Klik HIER ---> "Mijn kraamverzorgster is nu mijn moeder" om deze te lezen. Willeke heeft mij opgevoed alsof ik van haar was, mij alle liefde gegeven die ik nodig had en heb, ze is er altijd voor mij geweest en dat is ze nog steeds. Inmiddels is zij uit elkaar met mijn biologische vader maar voor mij is Willeke -no matter what- mijn moeder. Mijn vader is inmiddels hertrouwd met mijn 'bonus moeder'. Ook een vrouw die in ons/ mijn leven heel erg belangrijk is. Eigenlijk ben ik dus gewoon een heel rijk mens met '3 mama's' in mijn leven. Willeke is mijn moeder, ten eerste weet ik niet beter en ten tweede wil ik gelijk naar een van de redenen waarom ik dit wil gaan doen. DNA is niet belangrijk. Aandacht, respect, vertrouwen, begrip, toegankelijkheid, een warm nest, maar bovenal LIEFDE, dat is belangrijk. Liefde is alles, en zo veel belangrijker dan DNA. Zij is mijn moeder, en ik ben haar dochter. Haar ‘kadootje’. Zo noemt ze mij, en ik vind haar een kado want zij maakt mijn leven en het leven mijn kindjes een stuk mooier. Nogmaals, DNA is niet belangrijk, niet voor mij. Ik heb het zelf ervaren en dat draagt bij aan het feit dat ik liefde, DNA en dus familie los van elkaar kan zien.
Dan de tweede reden, die ik eigenlijk al had verwoord in mijn eerste blog. De wereld een stukje mooier maken, de wereld van de wensouders een stukje mooier maken. Ik vind het namelijk een prachtig idee dat ik ook kan bijdragen aan zo’n ‘kadootje’ voor deze desbetreffende wensouders. Het mooiste wat ik heb meegemaakt in mijn leven is toch wel het worden van mama, deze liefde, toewijding en pracht gun ik gewoon een ieder die deze wens heeft.
In Nederland is de wachtlijst voor anonieme eiceldonoren lang, heel lang (té lang). Er is een chronisch te kort aan eiceldonoren. Soms duurt het jaren voordat er een match is. De wensouders die ik ken hebben daar de tijd niet meer voor, die kunnen geen jaren meer wachten. Net zoals heel veel andere wensouders. Dus ik hoop oprecht dat wij een match gaan zijn en we het traject kunnen en mogen gaan starten. Voor nu wachten we op een belletje uit het ziekenhuis.. Spannend!
Ook het verhaal van de wensmama lezen? ---> klik hier en wil je op de hoogte blijven van al onze ontwikkelingen? Volg ons dan op Instagram ---> Perf not so Perf
Tot de volgende blog!