Dit is mijn schuld.

8 november

Ons laatste contact.

Ik appte jou, na de zoveelste teleurstelling, leugens en een hoop negatieve emoties die je bij mij los maakte.

Ik zet voor mij de stap, een van de moeilijkste.

Ik vertelde je dat ik geen contact meer wilde. Ik kon jou niet toelaten bij mijn kinderen. Als je daadwerkelijk stappen zou ondernemen, dan zou ik je weer toelaten. Dit nadat ik zelf had ervaren wat verslaving allemaal kapot maakte bij mij met onze vader, wilde ik mijn kindjes dit besparen.

Antwoord kreeg ik niet van je.

Rust voelde ik wel.

Ik vertelde mijn moeder dat ik niet met kerst zou komen als jij er was, omdat ik niet wilde dat de kinderen bij iemand waren die misbruik maakte van alcohol en drugs. Hoe pijnlijk vond ik dit, omdat we voor het eerst in 8 jaar kerst met zijn alle zouden vieren. Mijn broer en schoonzus zouden overkomen op 21 december.

Ondanks dat dit een ideaal plaatje leek, wilde ik niet daar zijn en toekijken hoe jij verdovende middelde gebruikte en wij dan allemaal zouden doen of het zo gezellig was.

Het besluit werd genomen om kerst zonder jou te vieren en jij zou op een andere dag welkom zijn. Hoe harteloos dit ook klinkt en het ook voelde was dit een laatste hoop/kans om jou in te laten zien dat je moest veranderen.

Opnames, therapie, helpende handen, lieve woorden, uren luisteren naar jou, boze berichten van jou, aggressieve buien van jou, slijm berichtjes om ons te lijmen, boodschappen, en ook heel veel liefde jou kant op. We hadden alles al geprobeerd. Niets hielp. Dit leek het enige juiste.

Wij hoopten net als met VERSLAAFD, dat progamma op tv waarin de familie afstand neemt en je na een aantal maanden ze happy op 1 bank zitten met elkaar. Dat ook wij zo zouden zitten wanneer wij dit deden.

Niets was minder waar.

Mijn man liep ondertussen met een grote hernia, toen hier een spit aanval overheen kwam werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Op onze dochter haar verjaardag. Wij vierde haar verjaardag dat weekend zonder papa. En hij werd geopereerd bijna 2 weken later. 19 december kwam hij thuis. Na zo lang weg te zijn geweest.

Man wat waren we blij. Die avond wat visite tot we naar bed gingen.

De dag erna 20 dec overdag ook nog wat ziekenbezoek en avonds gingen we nadat we de meiden op bed hadden gelegd zelf ook even een uurtje slapen. Moe van alle indrukken, de heftige weken en mijn man die nog veel pijn had.

We lagen net te slapen toen de bel ging en direct nog een keer.

Ik hoorde door de intercom dat het mijn schoonvader was. Ik zag ook een ambulance staan, wij woonde toen nog 4 hoog.

Ik wachtte tot ik hem uit de lift zag komen lopen, hij was niet alleen.

Mijn schoonvader, schoonmoeder en stiefvader.

Mijn hart sloeg over. Een ambulance en waar is mijn moeder.

Ik begon gelijk te roepen: waar is mama?

Ze vroegen mij naar binnen te komen.

Mijn stiefvader pakte mij vast en zei:

Joon je broer is dood.

Ik vroeg hem: hoe?

Zelf joon. Zelf gedaan.

Ik ben begon te springen huilen en gillen en direct schreeuwde ik. Dit komt door mij, mijn appje.

Mijn man werd wakker van mijn gegil. Hij die nog amper een stap kon zetten wist niet wat hem overkwam.

Ik wilde direct naar mijn moeder. De ambulance ( toevallig een collega van mijn stiefvader) was meegereden om ons veilig naar mijn broer zijn huis te brengen.

In de ambulance ging alles te snel.

Wij kwamen aanrijden, de hele buurt stond voor zijn deur. Te kijken stel ramptoeristen. Terwijl ons hart in 100 stukken lag stonden zij te kijken en hoorde ik hun "raden" wat er gebeurd moest zijn.

Mijn moeder zat bij de buren. Vroeger toen ik klein was woonde wij naast hun, toen zijn we verhuist en mijn broer kocht het huisje naast hun. Wij konden hun dus al onwijs lang. Het was fijn dat we daar konden zitten, we verhalen hoorde over hoe ook zij hem probeerde te helpen en we troost aan elkaar hadden.

Wij zaten daar terwijl de hulpdiensten hem ondertussen netjes op de bank zouden leggen zodat we naar hem toe konden.

Ondertussen was mijn andere broer niet te bereiken. Die zat op een boot vanuit Ierland en had geen bereik. We spraken af hem het pas te vertellen wanneer hij bij ons was omdat hij nog super veel moest rijden. En we bang waren dat dit gevaarlijk zou kunnen zijn.

Ik opende mijn telefoon en ging op Facebook. En daar stond het eerste RIP berichtje op zijn site al.

O wat waren wij boos. We hadden nog geneens het familie kunnen vertellen. Om het heel grof te zeggen.

Hij was nog niet eens koud en mensen zetten dit al online.

Dit verandere alles en wij moesten dus mijn broer te pakken krijgen voordat hij het op Facebook zou lezen. Via de boot kregen we hem uiteindelijk te pakken en toen hebben we het nieuws verteld.

Hij was rustig en zei alleen. Ik rij me echt niet kapot ik zie jullie morgen. We appen. Ontvangst was zeer slecht.

Er kwamen mensen die dicht bij stonden en wachten wij op het seintje dat we je mochten zien.

Mijn moeder en ik gingen naar binnen. Haar huilen en haar verdriet.

Je lag daar, een wit laken hadden ze tot net onder je kin opgetrokken zodat wij je verwondingen niet zouden zien. Helaas ik zag ze wel.

Ik heb het beeld in mij opgenomen en besloot vanaf dat moment dat dit MIJN schuld was.

**20-12-2015