Snap
  • Mama
  • Fotoshoot
  • zelfvertrouwen
  • depressie
  • postnatale
  • taboe
  • Momlife

DIT BEN IK ECHT

steeds meer

Dit ben ik: ik kijk graag naar anderen, ik observeer en sta liever niet in the picture.

Deze foto is genomen tijdens een shoot op het strand afgelopen maand.

Via Instagram benaderde de uit de VS geëmigreerde Mieke Snepvangers mij met de vraag of ons gezin voor haar lens wilde poseren. Ze schreef dat ze met film schiet en dat ze altijd heel relaxed fotografeert, omdat ze echt op zoek is naar 'dat ene moment'. 

Normaal zou ik zo'n berichtje lachend verwijderen, maar Miekes vraag kwam precies op het juiste moment. 

De afgelopen 2 jaren waren zwaar; heel zwaar! maar nu ik er zo veel sterker aan het uitkomen ben, zou ik ze niet meer willen missen! 

Als je mij een paar jaar geleden zou hebben ontmoet, zou je me hebben kunnen omschrijven als harde werker, optimist, altijd vrolijk, perfectionist en gepassioneerd. In mijn werk waren dit vaak prima eigenschappen en privé ging dat eigenlijk ook best goed.

Na de komst van onze zoon merkte ik dat ik niet alles tegelijk kon en dat vond ik super lastig. Ik voelde dit als falen en vond mezelf een slechte moeder en een verschrikkelijk slechte vrouw.

Mijn man en vrienden hebben mij minimaal 1000x verteld dat ik het prima deed, maar pas toen onze zoon zich goed bleek te ontwikkelen, zakte het vervelende gevoel een beetje weg en durfde ik mezelf als moeder en als vrouw weer wat credits te geven.

Twee jaar en drie weken na de geboorte van onze zoon, werd onze dochter geboren. En niet normaal; wat zat ik op een roze wolk! Ik produceerde geweldige moedermelk (iets wat ik toen heel belangrijk vond) en onze dochter was blij en groeide goed...

Ik was trots op ons gezin, blij met alle lieve mensen om ons heen en gelukkig in de fijne buurt waar wij woonden.                                                                             Voor 3 maanden. 

Onze dochter had de fles ontdekt. Ik kolfde me een ongeluk, maar ik voelde me een hele slechte moeder. En achteraf gezien begon ik daar de eerste tekenen te vertonen. Tekenen van een postnatale depressie.

Dankzij een geweldige vriendin ben ik bij een hele fijne therapeut beland. Zij heeft me doen inzien wat mijn valkuilen zijn en wat de tekenen zijn die er op wijzen dat ik weer in zo'n kuil trap. De afgelopen 2 jaar ben ik vaak onderuit gegaan, maar ik ben ook steeds weer opgestaan. Ik viel steeds iets minder diep en ik krabbelde steeds  iets sneller op.

Ik ben er nog niet; het proces is lang, confronterend en soms ronduit pijnlijk. Maar ik leer mezelf steeds meer te accepteren en ik kan soms van mezelf houden. Dat is gek, dat is nieuw; het is iets wat ik nog nooit eerder heb gevoeld, maar het is een fijn gevoel! Zelfrespect, zelfvertrouwen en soms zelfs liefde voor mezelf.

Als moeder wil ik dit mijn kinderen meegeven, maar kinderen leren door te spiegelen...

Nu ik een beter mens ben voor mezelf, zie ik dit (super confronterend!) pas terug bij mijn kinderen. Mijn kinderen groeien, mijn kinderen zijn zelfverzekerder en mijn kinderen durven voor zichzelf op te komen.

Ik ben een betere moeder geworden omdat ik beter ben voor mezelf. Mijn kinderen worden stabielere mensen omdat ik stabieler ben geworden.

Deze zomervakantie zei mijn man dat ik steeds meer op mezelf begin te lijken; maar dan wel een verbeterde versie van mezelf. Lotte 2.0 zeg maar. En ik moet hem daar in gelijk geven. Ik ben steeds gelukkiger, steeds blijer en ik durf steeds beter te handelen naar wat goed voor mij is.

Miekes vraag kwam op precies het goede moment. Ik had net een leuke foto van onze kinderen gepost op Instagram en zou die avond 2 vriendinnen over de vloer krijgen. In een opwelling schreef ik terug dat ik het spannend vond, maar dat ik het ook erg graag wilde.

De shoot zelf was heerlijk! De fotograaf is een super lieve, complimenteuze en slimme vrouw en zij heeft iets gedaan wat nog nooit iemand is gelukt: ze heeft foto's van mij weten te maken waarop ik mezelf herken. Zij heeft mij gezien en ik heb mezelf gezien. 

Qua zelfbeeld, zelfrespect en liefde voor mezelf kom ik van heel ver. Ik ben door een diep dal gegaan wat ik niemand toewens. Maar het was de moeite meer dan waard!

Heb je behoefte om me een berichtje te sturen? Schroom niet!

Via www.instagram.com/ltte vind ik het gemakkelijk om via DM te communiceren.

4 jaar geleden

Lieve Rosa, wat fijn dat je mijn verhaal hebt gelezen. Het komt helaas super vaak voor, maar men praat er maar zelden over. Zoek idd hulp, dat kan je alleen maar goed doen! Heel erg veel liefs! Lotte

4 jaar geleden

Wow, zeker heel mooi. Je verhaal komt voor mij als een geschenk, ik denk dat ik ook last heb van een postnatale depressie en ik hulp moet gaan zoeken want ik houd dit niet lang meer vol.

4 jaar geleden

Bedankt ❤

4 jaar geleden

Mooi ❤