Dit ben ik! Dit was ik? Wie ben ik?

Ik was 22, Kevin 25. Samen woonden wij in ons 1e huurhuisje. Wat waren wij trots op ons huis! Ik was net afgestudeerd en Kevin had een nieuwe baan. het leven was mooi en wij genoten van elke dag. 

Het kriebelde al enige tijd. Het idee van een kindje krijgen leek ons fantastisch. We zagen onszelf al op de zondag ochtend aan de ontbijttafel zitten met kids in pyama. Een rommelige woonkamer gevuld met speelgoed en een stapel was waar je U tegen zegt. Ons huis was brandschoon en altijd opgeruimd. Het verlangen naar een monstertje dat hier verandering in zou brengen groeide met de dag.

Back to reality! Ik was 22 en ik maakte mij vooral zorgen om de mening van anderen. Wat zou iedereen wel niet vinden van "22 en zwanger"?Samen spraken we af dat als we ons "lijstje" af konden vinken, wij aan het onderwerp "een kindje" konden beginnen. Beide afgestudeerd? Check! Beide een vaste baan? Check! Een huis gekocht? Check! Oh...ineens was ons lijstje al heel snel afgevinkt. Spannend! 

In oktober 2015 raakte ik zwanger. Intens gelukkig waren wij! blijdschap, geluk en verliefdheid waren de aanwezige emoties. Of waren het er toch meer?

Ik begon aan mijzelf wat veranderingen te merken. Ik werd een soort tijgerin. Iedereen die iets zei over onze baby kon ik wel schieten. Want, wat weet jij nou over onze baby? Waar bemoei jij je mee? Het is mijn baby. Mijn onzekerheid kwam naar boven omdat ik bang was dat mensen een mening zouden hebben over het feit dat ik pas 22 was. Hierdoor kwamen de emoties angstig, verdrietig en chagrijnig eerder in de buurt. Dit samen met de nodige dosis hormonen zorgde ervoor dat ik soms veranderde in een tikkende tijdbom...

Rond week 16 lag in ineens in het ziekenhuis. Ik was uitgedroogd. Het continu braken had gevolgen. Er waren vele prikkels die mij deden braken. Licht, geluid, geur (natuurlijk), drukte, inspanning en ga zo maar door. Bij thuiskomst ben ik mijn bed ingekropen, heb ik alles zo donker mogelijk gemaakt en zonderde ik mij het liefste af van iedereen. Weer een andere Lisa. Ik voelde me alleen en dat was ook precies wat ik graag was op dat moment. Ik had geen behoefte aan praten of aandacht. Dit terwijl ik normaal gesproken luidkeels aanwezig was en graag omringd werd door mensen.

Toen de bevalling in zicht kwam was ik er ook helemaal klaar voor. Let's do this! Niet wetende wat mij te wachten stond was ik enthousiast! 

Oh holy....dus dit was bevallen...ik wil er niet teveel over kwijt in dit blog maar ondanks de pijn heb ik er wel van genoten. Wat is het bijzonder!

Vandaag is Charlie precies 6 weken oud. 6 hele weken alweer. Wat is er een hoop veranderd sindsdien! Wat ben ik veranderd sindsdien....

Vanaf het moment dat je moeder bent, ben je ook echt ineens moeder. Je rolt er direct in. Al moest ik toch wel even wennen aan haar. Direct verliefd? Jazeker! Maar meteen alsof het nooit anders is geweest? Nee dat niet. Dat lieve kleine meisje is toch een nieuw persoon in je dagelijks leven en ik moest hier aan wennen. Ik moest aan haar wennen. 

Dan volgt de kraamweek, alle visite, een hoop drukte waar ik het best moeilijk mee had. Ik was hier niet klaar voor en had er geen zin in. Laat mij even bijkomen....Ik was moe, had pijn en vond het heerlijk als we in de avonden met z'n drietjes waren. De nodige tranen vloeide. De week vloog voorbij en zo ook de 2 weken vakantie van Kevin. 

En dan, ben je ineens alleen. Alleen met je baby, alleen met je hormonen (die nog erg aanwezig zijn), alleen met je beurse lijf en alleen met het huishouden. Bring it on! De knop ging om! Ik was mama! 

Gefocust, oplettend, bezorgd, met veel liefde, moe maar trots.

Daar was ik dan. De nieuwe ik. Zonder onzekerheid, zonder tijgerin gevoelens in de negatieve zin. Mèt een dosis inzettingsvermogen, plezier en trots. Mèt een shirt vol borstvoeding, spuug en andere baby-ongemakkelijkheden. Mèt een slordige knot, geen kledingstijl en handen vol luiers.

Daar was ik dan. Mama Lisa.