Dingen die je niet moet zeggen tegen iemand met PPD

In de blog van Mariyenka fucthen schreef ze over tien dingen die je niet moet zeggen tegen een thuisblijfmama. Daarbij daagde ze werkende moeders uit een zelfde soort lijstje op te stellen. Na lang en hard nadenken kwam ik tot de conclusie dat de meest ergerlijke dingen tegen mij gezegd zijn toen ik een postpartum depressie had. Hierbij dus een alternatief lijstje van dingen die mensen zeggen tegen je als je een postpartum depressie heb die je liever niet wilt horen. 

De eerste die in me opkwam en waar ik laatst weer bij stilstond is:

1. Je zal die kleine wel heel erg missen, als je al die moeders met kinderen ziet.  (dit was in mijn eerste week na mijn verlof, ik werk in een kleding winkel op de kinderafdeling)

Nou om heel eerlijk te zijn nee. Ik ben blij dat ik even ergens anders ben en geen gejank om me heen heb. Ik kom hier juist op adem. Maar ja dat is natuurlijk niet echt een sociaal wenselijk antwoord. Laatst merkte ik toen ik aan het werk was ik bij elk kind naar mijn eigen dochter verlangde. Dat bedoelden ze toen dus, maar ik begreep het nu pas.

Daarbij aansluitend, toen ik mijn dochter naar de opvang bracht OMDAT ik een postpartum depressie had.

2. Je mag haar ook wel eerder komen halen hoor, ik begrijp het als je haar mist.

Nou opvangmevrouw ik moet je eerlijk bekennen dat toen ik haar voor het eerst bracht er een last van mijn schouders viel en ik voor mijn gevoel vederlicht naar huis fladderde. En ik haar met bonzend hart weer op moest halen. Dus nee danku ik haal haar op de afgesproken tijd. 

3.Geef je borstvoeding?

Ik vind deze vraag sowieso een beetje persoonlijk. Waarom wil je dat weten als collega, vage kennis of vriend van vriend? Ik voelde me een falende moeder doordat het niet lukte om borstvoeding te geven. En dan moet ik ook nog eens even gaan vertellen aan jou waarom ik dat wel of niet doe. Sorry maar ook al zou ik haar elke dag gemalen oliebollen voeren dan nog is dat jou zaak niet. 

4. Wat zie je er goed uit!

(Overeenkomstig met de thuisblijmoeder dus) Bedankt maar ik ben door mijn nieuwe ritme net in staat mijn kind gewassen, gekleed en gevoed met al haar spullen bij de opvang af te leveren. Voor mezelf heb ik niet echt tijd over. Daarbij heb ik een flabber buik en twee ongelijke cupjes A over wat ik ooit mijn borsten noemde. Niet echt mijn meest geweldige periode. Maar nogmaals bedankt, je bedoeld het vast lief en ziet die wallen aan voor een nieuw soort oog make-up. 

5. Waarom kun je dat niet onthouden?

Omdat mijn hoofd een giga chaos is waar ik zelf niet eens wijs uit word. En dan verwacht je dat ik dingen kan onthouden? Nee het spijt me, ik kan niks onthouden in deze brij die ooit mijn brein was.

6. Wilde je je baby iets aandoen?

Van alle vragen misschien de minst erge omdat ik weet dat het gevraagd werd door een integer persoon die echt interesse voor me had en me hielp in deze moeilijke tijd. Maar toch een lastige vraag. Ik schaamde me enorm dat ik er weleens aan dacht om haar buiten te leggen of in de badkamer met de deur dicht en dan zelf buiten gaan staan. Moeilijk om dit zomaar te delen, maar misschien ook goed om het erover te hebben. Het taboe doorbreken en je niet te hoeven schamen. 

7. Ik durf niet te vragen hoe het gaat, want misschien vind je dat vervelend.

Sinds wanneer is het vervelend als iemand oprecht aan je vraagt hoe het gaat? Daarbij ben ik depressief maar nog steeds een volwassen vrouw. Ik kan heus wel aangeven als ik er geen behoefte aan heb om over mijn situatie te praten op dat moment. 

Daarop aansluitend

8. Hoe is het met de kleine?

O wat verachte ik die vraag! IK BEN ER ZELF OOK NOG. Vraag ook eens naar mij, hoe gaat het met jou? Ik ben een moeder maar ben zelf ook nog iemand. Gelukkig kan ik nu vol enthousiasme vertellen over haar tandjes, wankele pasjes achter de loopwagen etc. En daarna begin ik over mezelf, ha!

9. Waarom is er niks gebeurd in huis en ligt onze dochter nog beneden om 23:00 's avonds?

Duidelijk een vraag van mijn man en dit was nog voordat ik bij een huisarts was geweest. Maar ik begreep er zelf ook niets van. Ik KON het gewoon niet. Als ze eenmaal sliep was ik zo bekaf dat ik haar niet eens meer naar boven kon tillen. En eerlijk gezegd was ik ook bang dat ze wakker zou worden en daar had ik al helemaal geen zin in. Een hele overwinning was het toen mijn man thuis kwam, dochter lag op bed en ik had voor mezelf een redelijke maaltijd gekookt. Daarna was het weer een overwinning als de keuken was opgeruimd en nog veel later dat ik de was had gedaan. Stapje voor stapje ging het beter. Inmiddels ben ik nu weer een aantal weken aan het werk en het gaat goed. Ik kan ontzettend van mijn dochter genieten en ik mis haar enorm als ik aan het werk ben. Maar mijn geestelijke gezondheid is een working progress. Ik ben heel trots dat ik alles weer kan en kan genieten. 

Wat helpt er dan wel om te zeggen? Je hoeft niet zoveel te zeggen, er zijn en vragen of je iets over kan nemen scheelt al een stuk. Ik moest even een grens over als vrienden kwamen koken voor me. Maar wat gaf dat een rust zeg. Al was het voor iemand een kleine moeite ik waardeerde het enorm. En mijn man die alles heeft overgenomen in huis. Ik was er voor mezelf en voor mijn dochter, dat was mijn enige verantwoordelijkheid en die was al zwaar genoeg. En af en toe een grapje dat maakt ook een hoop goed. Dit liedje zong hij vaak voor me. Liefde en humor het beste medicijn (op die angstremmers en therapie na dan)