Die verdomde roze wolk

Tijdens het scrollen door mijn foto’s kwam ik deze foto tegen, meer dan een jaar geleden. Over 3 dagen wordt Jonah al weer 1,5 en ik kan me als ik heel eerlijk ben weinig herinneren van de eerste periode. Dit vind ik eigenlijk best jammer. Ik had tijdens mijn zwangerschap en de eerste maanden niet de roze wolk waar je in de meeste boekjes over leest. Het is niet dat ik dat gevoel niet wilde, maar het was er gewoon niet. Hoe meer ik me hierop focuste hoe slechter ik mezelf voelde.

Ook voelde ik mezelf hierdoor best eenzaam, doordat je vaak alleen leest of hoort over hoe fantastisch het allemaal is. Terwijl ik op dat moment totaal niet snapte hoe alle nieuwe mama’s het deden. Je lichaam veranderd, mijn humeur veranderde en alles voelde niet als IK.

Begrijp me niet verkeerd, de zwangerschap was een bewuste keuze en ik ben ontzettend blij met de komst van Jonah.? Er is niemand van wie ik op dit moment meer hou. Maar toch staat je eigen leven helemaal op zijn kop, voor een mini mensje dat je eigenlijk nog niet kent.

Alles is nieuw, spannend en eng. Ik voelde liefde en frustratie tegelijk. De angst om geen goede moeder te zijn, doordat ik dus die roze wolk niet had was vreselijk.

Nu ik meer dan een jaar verder terug kijk op deze periode, ben ik trots. Trots op wie ik ben als moeder en dat ik dit samen met Kenneth (mijn man) gedaan heb. Of er nog 1 komt? Die kans is klein hahah, we hebben onze handen vol aan deze stuiterbal.

Maar aan alle mama’s zonder roze wolk. Het is niet erg dat je het niet leuk vindt om voor de 100ste keer een fles warm te maken, de zoveelste keer ‘s nachts op te staan terwijl je blij bent dat je net in bed ligt. Of verlangt naar een dag voor jezelf, uiteindelijk komt alles goed!

Mama ben je meteen, maar het gevoel van ‘mama zijn’ moet soms groeien.