Die momentjes samen, midden in de nacht, zijn zo fijn. Zij en ik samen. Heerlijk. NOT!

"Ik betrapte mezelf er op dat ik er wel heel erg nee bezig was. Ik wil de controle los laten. Ik heb me er maar bij neergelegd. Ik kan er toch niets aan doen. Ik vind het ook niet zo heel erg. Het hoort er bij en accepteren maakt het acceptabeler" Dit hoor ik mezelf vertellen tegen anderen over de nachten waarin Cis nog 1 keer komt voor een voeding. "Maar 1 keer?" Ik hoor het je bijna denken. "En ze is toch nog geen 4 maanden?" Nee klopt, het is helemaal niet gek, eerder regel dan uitzondering. En toch vind ik het verschrikkelijk. En neem dan de moeder die zegt dat ze het heerlijke momentjes vindt, spreekt die wel de waarheid? Of doet die hetzelfde als ik probeer te doen, maar wat bij mij niet werkt? Ik snap wat er bedoelt wordt hoor. Knuffelen met zo'n enorm schattig bundeltje mens is echt geen ramp, maar nee, alsjeblieft niet 's nachts. 's Nachts hoor je te slapen. 

Ik stap nog net niet zuchtend uit bed 's nachts, maar wanneer ik me wederom de volgende dag zo moe voel, kan ik wel brullen. En ja, het hoort bij kinderen hebben. Maar nee, het went nooit. Sterker nog, ik heb er een enorme hekel aan. Na 2 kinderen die vanaf 6 weken doorsliepen van 19-7, is het gewoon nog harder wanneer dat bij de derde niet zo gaat. Ik ben er echter nog wel steeds van overtuigd dat je door een heel strak ritme overdag, het kindje sneller doorslaapt 's nachts. Dit ging echter niet op voor onze 3e. Het ritme dat ik er bij de jongens in had, valt nu niet na te streven door het feit dat zij zich aan moet passen aan schooltijden etc. En daar baal ik van. De controlfreak in mij kan dus niet goed handelen dat daardoor, (in mijn overtuiging, dat het nooit bewezen kan worden snap ik heus, maar dit is mijn idee doordat het 2 keer zo gegaan is bij ons) de dame nog steeds 's nachts wakker wordt voor een voeding. Wat de controlfreak in mij dan gaat doen is; kijken wat ik overdag eet, hoe laat alle voedingen zijn, op welk ritme voedingen ze steeds de lange nachten heeft gemaakt, 's avonds een flesje proberen, kunstvoeding bijgeven na een laatste avondvoeding, etc. En daar zijn mijn eerste zinnen op gebaseerd. Ik probeer dus mijzelf te vertellen en ervan te overtuigen dat ik moet proberen de controle los te laten, dat ik moet accepteren dat het zo is, dat het vanzelf wel een keer anders wordt, dat ik niet te ver vooruit moet kijken en per dag moet leven omdat dit alles het veel makkelijker maakt om met die gebroken nachten om te gaan. En dat spreek ik dan hardop uit alsof ik het echt zo ervaar. Maar ondertussen voelt het alsof ik keiharde leugens vertel. Want, IK VOEL HET NIET ZO! Ik mis een nachtje doorslapen. Ik mis een ochtend uitslapen. Ik mis wakker worden uit mezelf en niet door een kinderstemmetje. Je wordt gewoon moe en niet gezelliger van gebroken nachten. Koffie daarna is welkom om je ogen niet dicht te laten vallen, maar het lost het niet op. Ha! Dat is het; oploskoffie! Ga ik proberen. Dat is daar niet eerder aan gedacht heb, haha. Maar alle gekheid op een stokje: wat ik nodig heb? Slaap. Vanavond ga ik om 20.00uur naar bed.

Ik hoor het mezelf zeggen. Daar heb je er weer één...

Ps. Ik ga er vanuit dat wanneer je mijn blogs leest, je begrijpt dat ik enorm dankbaar ben voor 3 wondertjes. Dat staat buiten kijf. Maar laten we wel wezen, de ervaring als ouder zijnde, kan soms enorm pittig en uitdagend zijn, vooral wanneer de nachten te kort (of juist heel lang) lijken. En soms is het dan gewoon fijn om te lezen dat je niet alleen staat in dit gevoel. Dat jullie dat ook vinden, blijkt wel uit de berichten en PB's die ik vaak krijg na een #eerlijkoveropvoeden blog. Ik probeer er altijd met een beetje humor er bij over te schrijven, maar soms kan het wat zwaar op de hand over komen. Kan ik niets aan doen. Ik ben nou eenmaal een geboren pessimist😜