Snap
  • Mama

Die "fantastische" roze wolk... of toch niet?

Telkens hetzelfde... "ooooh wat een lief en fantastisch kindje" en " het is zo een lieverdje"

In mijn vorige blog kon je meelezen hoe fantastisch blij ik en men man waren dat we eindelijk het geluk mochten meemaken om "mama en papa" genoemd te worden, en vooral ik die het wonder van een zwangerschap mocht meemaken. Het was ook allemaal super en geweldig vond ik. Wie wilt er nu meer wensen dan een zwangerschap waar je helemaal geen last van hebt??!! Ik had echt nergens of niks last van, geen misselijkheid of emoties die uit de hand liepen... Het ging zo ver dat ik me soms ging afvragen of ik eigenlijk echt wel zwanger was! Maar echt hoor ik was wel degelijk zwanger, de echo was meer dan duidelijk en mijn gyneacoloog bevestigde het ook luid en duidelijk dat ik ECHT WEL zwanger was. 

Helaas een week voor moederdag liep het niet lekker meer, een opname in het ziekenhuis bleef niet uit. Maar ik ging er helemaal voor want het was voor mijn wondertje waar ik zoveel van hield!! Ik mocht na een dag of 4 samen met men kleine wondertje in mijn buik gezellig terug naar huis bij onze lieve papa die ons echt wel verwende en heel hard inzat met ons kleine meisje. Op moederdag ging het dan wel helemaal mis, helemaal in paniek ik was nog maar 2 dagen thuis of kon al terug op de spoedafdeling gaan zitten en deze keer was ik echter wel volledig overtuigd van het feit dat het nu echt niet goed zou komen. Huilend in de auto en over men toeren en in paniek moest ik nog een half uur rijden voor ik op de spoedafdeling toekwam. Komt een huilende mama toe en een papa vol in de stress, vragen ze je wat er scheelt, en met een brok in je keel leg je uit dat je een bloeding hebt en nog maar een 2tal maanden zwanger bent. Wat je dan helemaal niet verwacht is het feit dat ze je nog een half uur of meer in de wachtzaal plaatsen tot je eens aan de beurt bent?! Snappen ze dan niet dat ik men meisje helemaal niet kwijt wou en ik er zolang naar uitkeek en dat ze wel eens mochten gaan door doen voor het helemaal gedaan was!!!! Nu ja goed, na een tijd zonder echo en enkel bloedafname beslisten ze dat ik maar naar huis moest en het uitzitten dat ze niks voor me konden doen en ik de natuur moest laten beslissen! Nu ik kan je jullie nu vertellen dat dit het ergste antwoord ooit was, en ondanks ik hen dan ook begreep dat ze niet veel konden doen had ik op dat moment echt graag een ander antwoord gehad. Na lang afwachten kreeg ik 24uur later het verlossende antwoord van mijn gyneacoloog dat alles in orde was met mijn meisje en dat ik maar een hele kleine kans maakte op een miskraam. 

Verder verliep de zwangerschap met complicaties aan de lopende band, en maanden platte rust, maar ik genoot met mijn volle hart van mijn kleine "spruitje" want zo hadden we haar genoemd. We kregen ons kleine meid dan ook 2 weken vroeger dan verwacht, in samenspraak met mijn gyneacoloog een inleiding, want ik had problemen met zwangerschapsvergiftiging. 

Wat was dat spannend... Ik wist helemaal niet wat mij te wachten stond maar ik begon er met volle moed aan en kon me dan ook van 's morgens tot 's avonds heel rustig houden en ik pufte mijn weeën samen met mijn man op men gemak weg. Rond half 6 mocht ik eindelijk gaan persen, enkel was mijn epidurale uitgewerkt en beslisten ze nog maar eens een spuit bij te geven... De grootste fout ooit van hen!!!! Ik voelde helemaal niks meer en ik moest gaan persen?! Tja zoals verwacht liep het helemaal mis, hoe kan het dan ook anders.... Maar goed zonder doekjes er rond, het was een werkelijke hel!!! Ik had al weken weeën en dan de dag zelf tijdens de inleiding heb ik 14uren bezig geweest voor ik mijn dochter in mijn armen had, in mijn ogen was het nu allemaal wel eens genoeg geweest. Ik kon er helemaal niet meer van genieten. 

Gelukkig was mijn man er die gaf ons meisje haar eerste flesje en heeft ze bij hem gehad tot we na 4uur en half eindelijk mochten vertrekken naar ons kamer en samen gaan genieten van ons mooie meid. Ik verging van de pijn en bloedde zo erg dat men lakens helemaal onder lagen en je mijn spoor van aan het bed tot het toilet kon volgen. Ik kon niet zelf uit bed en mijn man moest mij dan ook helpen voor alles en dan nog eens alles doen voor ons meisje. Ik voelde me zo schuldig en vormde dan ook moeilijk die hechte band met mijn dochter. 

De eerste weken na de geboorte dacht mijn dochter dan ook volledig dat ik maar iemand was die hier een beetje rondliep en had de band gekregen met haar papa die ze normaal met mij zou moeten hebben. Het was echt niet die roze wolk die iedereen aan mij had verteld, en het was met grote moeilijkheden slopend. Mijn man moest terug gaan werken en ze krijste werkelijk 9 uren aan een stuk de hele buurt bij elkaar tot hij terug kwam, hele dagen liep ik ermee rond,... Ik ging er helemaal aan kapot, was doodmoe en werd ziek en ik was helemaal niet de persoon en mama die ik wou zijn. 

Nu 3 maand later is men meisje helemaal open gebloeid en geniet ze met volle teugen van haar mama, we knutselen samen, kijken samen tv, poetsen samen en niet te vergeten wat vinden we het heerlijk om samen te brabbelen tegen elkaar. Ze verteld hele verhalen aan me in haar eigen taaltje en trekt de gekste bekken naar me. En wat is ze fantastisch als ze steeds weer die vrolijke lach op der snoetje heeft als ze me ziet!!! Na 3 slopende lange maanden, die dan aan de andere kant vooruit vlogen, heb ik die band met mijn allerliefste meisje en voelt het alsof we samen de wereld aan kunnen!!! Eindelijk kunnen we genieten en dingen gaan ondernemen. En gewoon elke dag dankbaar zijn dat ik dit wondertje elke dag kan knuffelen en kussen, en dat dit ONS dochter is!

EINDELIJK KAN IK "MAMA" ZIJN!!!!! HOE HEERLIJK IS DIT!!!!!

8 jaar geleden

Gefeliciteerd met jullie dochter! Het is zeker niet altijd een roze wolk, dat had ik ook. Maar het komt goed, lekker genieten!

8 jaar geleden

Een roze wolk is een fabel. Vind ik zelf. Ik heb hem ook niet gehad. Maar niet zo erg als jij. Ik was vooral bezig met mezelf afremmen omdat ik me door dat ik de laatste Weken van mijn zw heel beroerd voelde en na de bevalling van minder dan 3 uur kip lekker maar niks mocht vanwege de zw vergiftiging. Ik moest wel bezig met men meisje omdat mijn vriend autist is en er niks mee had (nu gelukkig wel ;)) ik voelde me gek en onwerkelijk dat dat kleine er was en dat ze echt van mij was. Maar dat is gelukkig nu minder (1,5 jr later ;)) En wat fijn dat je nu wel kan genietennvan haar ;) doe dat vooral elk moment ;) elke seconde en elke mintuut

8 jaar geleden

Ja idd het is zo hard zoeken en die eerste periode is het niet zo makkelijk,... Maar als ik nu terug kijk was het de moeite waard. Ik hoop voor jou ook, en dat het toch ook ondanks alles een fantastische ervaring mocht zijn. :)

8 jaar geleden

Het was zoeken en aftasten maar nu genieten we ten volle! Mijn kleine meid voelt me idd heel goed aan en we hebben samen onze weg gevonden :) Dank je