7 jaar geleden
Die andere moeders doen ook maar wat
Wat als je het niet eens bent met de opvoeding van een ander en je ziet dat het niet goed gaat met het kind? Wat mag/kun/wil/moet je doen?
Samen voor kinderen gaan is (meestal) een bewuste keuze. Helaas hebben sommige ouders er niet zo goed over nagedacht over het 'als de kleine er is'-gedeelte. Ik heb het dan over de algemene veranderingen in je leven en de verantwoordelijkheden die je als ouders erbij krijgt.
Als mama weet ik dat het niet altijd even makkelijk is, maar ik geniet met volle teugen van mijn meiden ook al halen ze soms het bloed onder mijn nagels vandaan. Je krijgt er na de bevalling helaas geen boekje bij waarin staat hoe je het allemaal moet doen. De vraag aan de andere kant is natuurlijk of je dat wel zou willen. Ach... soms denk ik 'die andere moeders doen ook maar wat'...
En dat doen ze... Zonder meteen hoog van de toren te blazen met een lading betweterigheid, waar iedereen een hekel aan heeft, moet ik wel zeggen dat het af en toe behoorlijk moeilijk is om je niet met andermans opvoeding te bemoeien. Tenzij daar natuurlijk om gevraagd wordt in de vorm van advies. Wij ouders moeten elkaar helpen, samen weten we meer dan alleen en vaak ben je niet de enige met een 'wat moet ik nu'-probleem. Maar wat als er steeds een enorme klaagzang jouw kant op komt en je daar niet op 'mag' reageren? Dan heb je een situatie waar ik in zit. Een gevecht tussen gevoel en verstand...
Als de betreffende klaagmoeder een vaste klant is van 'dumpmijnkind.nl', is het niet vreemd dat ze wat te klagen heeft namelijk. Haar peutertje is namelijk een 'terroristje' in wording. Het kindje wordt, naast de gewone opvang bij het kinderdagverblijf en op en oma, wanneer het maar kan gedumpt bij opa en oma of andere familieleden/buren/wie maar wil. Want mama moet werken, want papa is moe, want mama en papa hebben qualitiytime nodig/gaan weer op stap/willen uitslapen. Kortom, bijna elke dag een andere locatie, een andere oppas en een andere opvoeding. Die ene keer dat ze nog naar het consultatiebureau moet, kan oma ook opknappen. Ach, het kindje heeft al meer met opa en oma dan met de eigen ouders. Daarnaast vind oma het ook geen enkel probleem, ze heeft haar bezigheidstherapie gevonden zeg maar. En dochterlief is zooo'n goed moederke, daar doet ze het dan wel voor. Ook als ze zelf in verbouwing zit, want dan kan de peuter makkelijk even een paar uur in de buggy erbij zitten als zij aan het ruimen zijn.
De klaagzang is onder andere dat het kindje niet (goed) luistert, niet kan samen spelen met andere kindjes en middenin de 'terrible two's' zit. Met als gevolg dat er veel op de vingers getikt wordt, ook met wat op dat moment voor handen is (theelepel) en het peutertje veel gestraft wordt. Wat dan vervolgens op WhatsApp met foto's gedeeld wordt aan de rest van het gezin. Daarnaast waren papa en mama pas kort bij elkaar voordat er gehoor werd gegeven aan de kleinkind-wens (lees: eis) van oma. Daardoor hebben ze alleen maar een paar weekendjes-weg samen gehad. Nu gaan ze dan eindelijk samen 8 dagen op vakantie... Zonder lastige peuter, want dat is zo'n gedoe...Qualitytime noemen ze dat dan.
Er is geen vast ritme kwa slapen; het 'lastige' kind loopt 's avonds tot half 10 nog rond te dartelen. Gevolg daarvan is dat ze wel uitslaapt tot ongeveer 9 uur 's morgens. En dat vinden papa en mama heerlijk zeggen ze zelf. Tenzij ze haar vroeg weg moeten brengen natuurlijk, dan wordt het weer een 'lastig en chagrijnig' kind.
Er is geen vast ritme kwa eten. Het peutertje eet niet goed want papa en mama vonden het nodig om haar al na een maand gepureerd eten te geven, brokken gewoon eten te voeren onder het mom van 'ze moet het maar leren'. Dat gold ook voor eten wat de pot schaft, chili of spinazie of bietjes het maakte niet uit. Warm eten werd/wordt met gewoon bestek geven 'ach.. zo heet wordt die lepel helemaal niet', en als het kind weigert te eten, dan komen de toetjes.. meervoud, want er moet toch gegeten worden.. Oma is helemaal een toetjes-fan wat dat betreft. De hele dag door, want dan gaat het mondje wel open. Helaas is het allemaal niet genoeg om op een gezond gewicht te blijven.
Het kindje is veel ziek, snottert altijd door de verkoudheid en heeft een puffertje dat onder dwang moet worden gebruikt. dat heeft ze dan van papa, die is blijkbaar ook chronisch verkouden. Door onder andere de problemen met de luchtwegen is er zelfs een ziekenhuisopname geweest voor de kleine. RS-virus was de uitkomst. Maar dat was geen reden om wat vrije dagen op te nemen voor papa en mama. Dumpmijnkind.nl stond wederom paraat begeleid door het medelijden-clubje.
Denken in oplossingen, dat is iets wat ik vaak probeer te doen. In deze situatie dus ook. Een vast ritme, terug naar stap 1 (meer pureren en verder rustig opbouwen) met eten en rust in het peuterleventje waren de dingen die ik steeds riep na het wederom aanhoren van een klaagzang. Maar helaas kreeg ik te horen dat ik mij maar moest focussen op mijn eigen kinderen. Ik mag in principe alleen lid zijn van het medelijden-clubje, want het oplossingen-clubje werd snel na oprichting dwangmatig opgeheven. En bij weigering aan deelname van de medelijden-club wordt je buitengesloten en mag je alleen maar machteloos toekijken hoe het verder bergafwaarts gaat met die lieve schat.
Met heel veel moeite en pijn in mijn moederhart heb ik geprobeerd er gehoor aan te geven, maar helaas (voor hen) glipt er nog wel eens een hatelijke opmerking hun kant uit als ik ermee geconfronteerd wordt. De klaagzang weer ik af; als ik niks meer hoor hoef ik er ook niet meer op te reageren. Meer dan dat kan ik helaas niet doen. Andere mensen zeggen dat ik het moet loslaten; iedereen doet het op zijn/haar eigen manier. En zo is de cirkel weer rond, want tja... die andere moeders doen ook maar wat...
Anoniem
Vreselijk! Maar als ik je blog zo lees druipt het oordeel er ook van af; neem zelf ook even een stap terug en ga bij jezelf na of je advies zou willen van iemand die je zo veroordeelt? Wat denk ik ook belangrijk is; hoe schrijnend is de situatie echt? Er is een grens aan 'zij doen ook maar wat' en de situatie die je beschrijft vind ik wel op het randje; maar dat is moeilijk in te schatten omdat je niet echt subjectief schrijft. Ik begrijp je frustratie maar als je echt wil proberen om invloed uit te oefenen voor dit kindje probeer de klaagzang van de ouders dan ook te zien als een schreeuw om hulp van hun kant. Één waar ze zich waarschijnlijk niet bewust van zijn. Dit soort situaties ontstaat eigenlijk bijna altijd uit onmacht en onwetendheid. De ouders staan onder spanning en daarom willen ze jou advies ook niet aanhoren als het te veroordelend is. Probeer advies vanuit je eigen ervaring te geven. Bijvoorbeeld: ik merk dat mijn kinderen altijd helemaal opbloeien als ik hen aandacht geef. Dat ze ook beter luisteren als ik vaker leuke dingen met ze doe. Of: ik gaf ze altijd ..... te eten dat ging er altijd in. Probeer ook vragen te stellen; maar ook dat uitkijken dat het niet veroordelend is; Hoe denk je dat het komt is daar een goed voorbeeld van: je denkt interesse te tonen maar de ander voelt zich direct aangevallen! Probeer de vragen zo te formuleren dat de ander zelf over zijn situatie gaat nadenken en tot andere manieren komt, of probeer er naar te sturen dat ze hulp vraagt bij de huisarts of het consultatiebureau. Nogmaals ze zullen dit niet laten merken maar zitten waarschijnlijk ook met de handen in het haar: het vele wegbrengen van het kind is ook vluchtgedrag. Het is niet makkelijk maar probeer in je achterhoofd te houden dat de ouders net zoveel hulp nodig hebben als het kind alleen dan kun je iets voor het kind betekenen. Tot slot denk ik dat je voor jezelf moet afwegen tot hoever de situatie rijkt tot hun doen ook maar wat. Je kunt je zorg altijd uitspreken bij hulpverleningsinstanties, je kunt daar ook om advies vragen. Nu is het misschien nog acceptabel maar dat vingers tikken met lepels vind ik al een signaal dat het wel eens uit de hand kan lopen als dit zo door blijft gaan! Ook andere zaken die je beschrijft klinken als verwaarlozing en het kind kan daar echt emotionele schade door oplopen. Situaties lopen soms ook juist uit de hand omdat wij in Nederland elkaar ook wel eens wat te veel in de waarde laten en daardoor de hulpbehoefte uit het oog verliezen. Maar dat is niet in te schatten nav een blog; het is natuurlijk ook een uitvergroting en misschien is het wel wat minder schrijnend dan je hier schrijft? Succes en veel sterkte!
Serena.Alexis
Heel leuk zulke moeders. Verder zegt ik er ook maar niet te veel over :)
Sjantje
Ik snap je helemaal en het is lastig om je mond te houden. Uiteindelijk wil je gewoon het beste voor dat kindje. Misschien dat ik teveel bezig ben met of ik het wel goed doe, en dat is dan ook weer niet goed. Maar ik denk beter zo, dan het zooitje zomaar wat van de betreffende klaagmoeder.