Die akelige hoge bloeddruk weer!

Donderdag zijn we alweer 20 weken verder sinds mijn mooie zoon ter wereld kwam. 
22 weken geleden heb ik een te hoge bloeddruk (zwangerschapshypertensie) ontwikkeld tijdens de laatste 2 weken van mijn zwangerschap. Ik kreeg hiervoor medicatie, die ik na de bevalling door heb moeten slikken. (Tot 6 weken na de bevalling).
Door de medicatie was mijn bloeddruk weer ''normaal''.
Sinds ik ben gestopt met de medicatie, steeg hij weer flink.
De laatste meting gaf me hoop (140/90) mijn bloeddruk was eindelijk aan het zakken!
En ik hoefde pas weer over 2 maanden terug te komen.
Dit zou dus eigenlijk donderdag zijn. Maar ik was vandaag in de buurt van de huisarts,
dus ik dacht.. Om alle spanning (Ja ik ben iedere keer echt enorm gespannen) voor donderdag te vermijden,
vraag ik de assistente of ze me nu even wilt meten. 
Sinds de laatste meting heb ik mijn te hoge bloeddruk los gelaten.
Ik was er daarvoor continue mee bezig. Ja hallo, ik ben pas 30. En waarom zakt ie nu niet?
Ik ben toch gezond? Eigenlijk had hij al moeten zakken na mijn bevalling.
Ik at gewoon mijn frietjes weer lekker 1x in de week, MET zout (want dat durfde ik daarvoor niet) 
Dus ja, ik had het echt los gelaten. Ik ben ontspannen als ik de praktijk binnen stap.
Wel een beetje buiten adem, want het was nog een aardig stukje lopen samen met Quentin.
De assistente vraagt of ik plaats wil nemen in het beruchte kamertje om even op adem te komen.
Ik lach bij mezelf, en denk.. Ze gaat me zo gewoon vertellen dat mijn bloeddruk 130/80 is, zoals ie altijd is geweest.
Zelfs tijdens mijn zwangerschap. Tot aan die laatste 2 nare weken natuurlijk.
Zenuwachtig brabbel ik ''De vorige keer was hij bijna goed, ik heb er echt een goed gevoel over!''
Ergens hoop ik op een bevestiging van haar, die ik natuurlijk nog niet ga krijgen.
Ik voel mijn hartslag alweer oplopen. Zo stom! Waarom?
Ik geef aan dat ik me druk maak. De reactie van de assistente is : ''Maar mevrouw, u gaat zich toch niet druk maken om uw bloeddruk?'' En ik besluit dat ik mijn mond maar beter kan houden.
Ze kijkt op het scherm van haar computer. Hmm u moet handmatig gemeten worden.
(De elektrische meter gaf de vorige keer 155/115 aan, waardoor ik bijna flauwviel, vandaar.. op de één of andere manier slaat ie gewoon heel hoog uit.)
''We hebben vandaag een nieuwe bloeddrukmeter binnen gekregen. U bent de eerste op wie we hem gaan gebruiken!''
Ik grap nog dat dat vast geluk moet brengen!
Maar zodra ze het ding tevoorschijn haalt, merk ik dat ik totaal niet meer ontspannen ben. 
Dit schiet zó niet op. Wanneer ze het bandje om mijn arm oppompt, voel ik mijn hartslag in mn arm alweer als een razende gaan. Waarom.. waarom heeft dit zo'n effect op mij?
''Ik doe hem nog een keer hoor, zal wel nieuwigheid zijn.''
Shit.. Hij zal dus wel weer flink te hoog zijn bedoeld u, wil ik zeggen. Maar ik houd mijn mond.
''Ja, hij blijft toch aan de hoge kant mevrouw. Of nou ja hoog.. 144/97.''

NEE, nee, nee.. Waarom?
''Ik ga overleggen met de arts of het misschien handig is om u een 24-uurs meting te geven.''
En weer denk ik NEE. Dan word dat apparaat om de 2 uur opgepompt om je arm.. Elektrisch!
Uhmm.. zeg ik. Ik denk niet dat dat handig is, want dan ben ik me de hele dag druk aan het maken!
''Nou mevrouw, u kunt zich hierover niet 24 uur per dag druk maken.''
HA! Dan kent ze mijn psyche nog niet. Ik zie het al voor me. Ik hou de klok bij, iedere 2 uur.
Tot op de tel nauwkeurig zal ik kijken wanneer dat ding zich op gaat pompen.
Ik wil het niet, dat gaat vanzelf.

Ik baal, dit was een enorme domper. Ik had er zo'n goed gevoel over! 
Gelukkig heb ik mn zonnebril op als ik de praktijk verlaat, want ik moet toch echt even een paar traantjes laten.
Ik voelde me weer steeds meer mezelf worden en het vertrouwen in mijn lichaam begon steeds meer terug te komen.
En nu? Nu is dat even heel ver te zoeken. 

Word vervolgd.