Deze is voor jou lieve Maeve

Herkennen jullie dat? Dat je van die, soms wat, emotionele momenten hebt en je kind dan aan kunt kijken en spontaan kan gaan huilen? Nou die heb ik dus wel eens, bij al mijn kinderen, maar de laatste tijd echt bij Maeve! Ik neem jullie graag mee in een blog waarin ik uitleg waar deze gevoelens vandaan komen.

Onzeker

Wij hebben heel wat dieptepunten mee gemaakt in onze relatie, met name als het om onze gezondheid gaat. Wat er vorig jaar speelde omtrent ons huis heeft mij ook wel de nodige grijze haren bezorgd. Net in die tijd kwamen we er achter dat ik, terwijl ik ook nog ernstige bekkeninstabiliteit had, zwanger was van onze 3e! Je woont in een appartement met 2 slaapkamers en je hebt op dat moment 2 kinderen waarvan er al 1 bij ons op de kamer slaapt. De onzekere periode omtrent werk en huis zorgde ervoor dat onze eerste reactie, bij het zien van de positieve test, niet de reactie is die je normaal gesproken voor ogen hebt. Een zwangerschap hoort iets moois te zijn, iets magisch, iets wat je wil omarmen en vooral niet iets wat voor jou op dat moment ‘’ongewenst’’ voelt.

Precies deze gedachten doen mij nog wel eens pijn! Hoezo het kan niet, hoezo was hij niet welkom? Waarom gaan op dat moment gedachtes door je heen waar je achteraf enorm spijt van hebt?! En waarom zijn er altijd mensen, meningen, onbegrip en de harde realiteit die deze factoren alleen maar versterken en/of erger maken?

Gevoelig onderwerp

Voor mij blijft dit hoe dan ook een lastig en gevoelig onderwerp. Vrouwen die (net) hun kindje zijn verloren of vrouwen met een enorme kinderwens waarbij het (nog) niet wil lukken. En ik, die dan 18 weken zwanger blijkt te zijn van een 3e en klaagt over het feit dat ze überhaupt zwanger is, beren op de weg ziet vanwege onze situatie op dat moment en klaagt omdat ze 24/7 pijn heeft. Maar dan de vraag, moet ik mij wel schuldig voelen? Inmiddels ben ik daar wel achter, het antwoord op die vraag is nee! Ik ben ook maar een mens, ik maak fouten en probeer hiervan te leren. Dat gezegd hebbende; waren mijn gedachten wel fout of gewoon een manier van zelfbescherming? Ik weet inmiddels dat mijn gedachten in paniek anders reageren dan dat ik diep van binnen voel! Ik overzie graag alles, heb graag alles in de hand en wil vooral graag alles goed voor elkaar hebben. Ik vind het belangrijk dat onze kinderen de ruimte hebben zich te ontwikkelen, dat ze krijgen waar ze recht op hebben en ik ze het liefst ieder een eigen slaapkamer bied. Wij hadden beide geen baan meer, raakten ons huis kwijt met kans om letterlijk en figuurlijk op straat te komen staan. Ook ging ik lichamelijk steeds verder achteruit! Dat maakt je als moeder onzeker, verdrietig en angstig en daar wil je vooral niet (nog) een kind in meeslepen.

Verantwoorden

Naast het schuldig voelen richting je kind(eren), komt ook het schuldig voelen richting de buitenwereld en onze directere omgeving om de hoek kijken. Ik merk dat ik het erg lastig vind om mijn gevoelens en gedachtes, rondom onze niet geplande zwangerschap, te vertellen. Ik merkte dat ik me ging verantwoorden naar de buitenwereld met de tekst ‘’ ja maar hij was niet gepland hoor’’of ‘’ ja ik weet het, Maeyson is nog geen half jaar’’. Omdat ik natuurlijk vrij snel na Maeyson weer zwanger was, Maeyson was achteraf gezien nog maar 4 maand toen ik opnieuw zwanger bleek te zijn en dat is gemiddeld gezien natuurlijk vrij vlot. Maeyson was voor ons eigenlijk ook al een cadeautje, ik heb namelijk PCOS en na 7 maanden niet ongesteld te zijn geweest hadden wij alles behalve een natuurlijke/spontane zwangerschap verwacht! Als ik terug kijk, ging ik me met name verantwoorden omdat ik onzeker was. Onzeker over mijn gezondheid, onzeker over onze huisvesting en ik denk vooral onzeker over wat anderen er wel niet van vinden en het schuldig voelen tegenover de andere vrouwen waarbij het niet lukt.

Sorry

Maeve, ik weet dat ik mij niet schuldig hoef te voelen, dat het niet nodig is mij te verantwoorden of dat ik sorry tegen je moet zeggen. Maar toch voelde ik de behoefte deze blog voor jou te schrijven! Hoewel mijn gedachten nog niet helemaal klaar voor je waren, was mijn hart dat gelukkig meer dan wel! Je bent ons cadeautje Maeve, je maakt ons nog rijker dan dat wij al waren en je maakt mij de meest gelukkige mama op deze aardbol! Je bent zo lief, zo relaxed en zo één van ons! Het vertrouwen die ik destijds heb uitgesproken, dat dingen zo moeten zijn en dat wij genoeg liefde hebben om te geven bewijst dit alleen maar. Kijk waar we nu staan, een prachtig huis, jij alweer 9 maand in ons midden en je broer en zus, wat zijn ze ook gek met jou! Lieve Maeve, wij houden van jou!