Snap
  • Mama

Dertien weken gemis...

Dertien weken geleden is onze prachtige dochter overleden. Het gemis wordt steeds erger.

heb niet gegokt
en toch verloren
en ineens is alles kwijt
ooit wordt het vroeger
kan ze zeggen dat het slijt

je hebt geknokt als nooit tevoren
en in een oogwenk van de tijd
was je verslagen maar ze zeggen dat het slijt
en het voelt als pas of het gister was
maar dat kan niet
want ze zeggen dat het slijt

-Veldhuis & Kemper-

Dertien weken en vier dagen zijn we verder sinds mijn prachtige Juliëtte kwam te overlijden. In mijn leven voor Juliëtte zou ik dertien weken een enorm lange tijd hebben gevonden. Het ene moment voelt het als de dag van gisteren dat je er nog was, op het andere moment voel ik steeds meer gemis. Het gemis dat jij er niet meer bent en er nooit meer zult zijn. Vaak als ik in de auto zit met Christine en Elisabeth onderweg ergens naartoe bedenk ik mij hoe anders het zou zijn geweest als Juliëtte er nog zou zijn geweest. Zou je het net zo leuk hebben gevonden als je grote zussen om op pad te gaan? Met de dag voel ik mij verder verwijderd. Ik lees mij suf over ‘rouwverwerking’ in de hoop ergens houvast te vinden. Het schijnt zo te zijn dat na drie maanden het ergste verdriet gaat komen. De eerste weken leef je op overlevingskracht daarna viel ik in ongeloof en het lijkt nu merendeels over te gaan in woede. Waarom moest dit onschuldige prachtige meisje gaan? Waarom werd ze zo ziek geboren? Hoe heeft dit fout kunnen gaan? Ik heb zoveel vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Mijn gedachten schieten dagelijks op en neer. Soms krijg ik het voor elkaar om een lach op mijn gezicht getoverd te krijgen, voornamelijk door mijn andere twee mooie meiden. Zij laten mij voelen dat ik niet op mag geven, maar de handdoek in de ring gooien zou zo’n makkelijke oplossing zijn. Nu ik dit schrijf verlang ik terug naar mijn oude leven. Het leven waarin ik voornamelijk geluk kende. Ik hield van mijn werk, leuke dingen doen, dingen ondernemen, landen bezoeken en de meeste van deze dingen voelen nu zo zinloos. Soms voel ik mij een schim van wat ik ooit was. Ik zoek naar dingen waar ik controle over heb, wellicht is het een soort houvast. Daarnaast heb ik continue het gevoel dat ik moet kijken naar verdriet dat nog erger moet zijn, alsof er een meetlat voor verdriet bestaat. Ik vind van mezelf dat ik niet zo mag denken. Ieder gezin heeft zijn eigen verdriet en zijn eigen sores, maar ik kan mij zo boos maken over ‘nutteloze’ frustraties. Misschien is het wel zo dat ik zelf terug verlang naar de tijd dat ik nog ‘nutteloze’ frustraties had. Alles in mij schiet van links naar rechts en soms weer even rechtdoor. Ik hou mijzelf overeind voor mijn andere meiden. Elisabeth is prachtig. Ze lijkt weinig van de situatie te hebben meegekregen. Als ik haar snoetje zie in de ochtend zorgt ze er voor dat ik naar haar terug lach. Ze heeft iets puurs over zich en ze is altijd vrolijk (hoe weinig slaap ze ook heeft gehad). Het is fijn om te zien dat haar leventje hier in huis niets lijdt onder het immense verdriet dat wij moeten dragen. Al voel ik ook verdriet omdat zij Juliëtte waarschijnlijk later niet kan herinneren. Ik bespreek dit bij maatschappelijk werk en ik realiseer mij daar dat de kans groter is dat ik er verdriet van heb dat zij het zich niet herinnert dan andersom. Wat vind ik dat pijnlijk. Christine spreekt veel over Juliëtte. Ik vind het erg dat zij in haar jonge leven dit al moet meemaken. Een meisje van bijna vier hoort zich niet druk te hoeven maken over leven en dood. Het doet pijn als ze met haar poppen de situatie naspeelt of wanneer haar denkbeeldige vriendjes een begrafenis moeten bijwonen. Gelukkig eindigt het meestal dat ze weer tot leven komen. Was dat ook maar waar voor onze Juliëtte.

Door de tijd heen merk ik dat ik steeds meer ‘flashbacks’ heb. Ik word overvallen door gedachten meestal voordat ik wil gaan slapen. Ik denk eraan hoe je bij me lag, hoe je steeds zieker werd en hoe je uiteindelijk op mij weg sliep. Ik zou er alles voor over hebben om nog even samen met jou te mogen zijn. Er is een duidelijke scheidingslijn tussen het leven voor Juliëtte en het leven daarna. Ik realiseer mij op deze momenten dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik geloof dat na ieder kind dat geboren wordt je als moeder een beetje veranderd maar wanneer je kind sterft, sterft er een stukje van de moeder mee. Soms voel ik de pijn letterlijk in mijn hart. Het steekt. Al het verdriet dat ik hiervoor in mijn leven heb gekend, lijkt slechts klein te zijn in vergelijking met dit grote verlies. Veel mensen zeggen mij dat het een plekje moet krijgen. Ik weet niet goed hoe ik daar op moet reageren. Eigenlijk denk ik alleen maar een plekje… in welke kast dan? Iedereen die met mij praat bedoelt het goed maar ik leg ieder woord in een weegschaaltje. Ook merk ik dat ik zelf meer bezig ben met het kiezen van de juiste woorden. De vraag “hoe gaat het?” blijft daarbij ontzettend moeilijk. Ik hebooit geleerd dat mensen het vragen als een standaard opening en ik weet heel goed dat het sociaal geaccepteerde antwoord ‘goed’ is, maar ik wil mijn huidige status niet omschrijven als ‘goed’ maar ik wil mensen ook niet laten schrikken. Alles wat ik zeg wordt op een weegschaaltje gelegd.

Ook ontdek ik nieuwe gevoelens. Als ik vrouwen zie met baby’s, vrouwen die zwanger zijn of gezinnen met drie kinderen kan ik alleen maar denken wat als…. Wat als…. Ik ben jaloers op al die gelukkige gezinnetjes. Jaloers op iedereen die wel een baby heeft om te knuffelen. Ik wil weer leren zien wat ik nog wel heb maar ik mis vooral wat er niet meer is. Ik ben niet bekend met dit soort jaloezie. Ik was altijd zo gelukkig met alles dat ik had. Ik heb een lieve man en prachtige kinderen ook al zijn ze niet allemaal bij mij. Ik heb mijzelf opgelegd om iedere dag iets moois te zien, al is het zo klein ook. Laatst vertelde een lieve meid mij (die helaas hetzelfde intense verdriet moet dragen) dat het zien van een vlinder een signaaltje is van een overledene die dichtbij is. Ik heb vlinders nooit leuk gevonden maar sindsdien zie ik ze op een andere manier. Vandaag vloog er eentje vlakbij mijn hoofd terwijl ik alleen onderweg was. Met mijn hart hoop ik dat Juliëtte even naar mij kwam kijken om me te vertellen dat ik mij sterk moet houden….we moeten door….

7 jaar geleden

Lieve Sanne, Wat een mooie verwoording van je proces...het is ontzettend herkenbaar voor mij...helaas. ik voel zo met je mee en snap goed wat je bedoelt. Laat het stromen wil ik je zeggen, je rouwproces neemt zijn eigen vorm aan en hoeft niet gestuurd te worden. Alles is goed, huilen lachen boosheid teleurstelling jaloezie...het kan er allemaal zijn. Ik herken je gevoel over jaloezie naar iedereen die wel een baby heeft om voor te zorgen...heb me ook lang zo gevoeld. Dat is eigenlijk pas overgegaan nu mijn derde zoontje is geboren, na mijn doodgeboren zoontje uit 2013. Dat stukje uit je hart wat is meegenomen door je lieve meisje wordt langzaam opgevuld met liefde die je weer zult voelen...alles wat deze ervaring je gaat leren zal daar een plekje krijgen. Voor nu wens ik je kracht en liefde toe!! Linda

7 jaar geleden

Wat een enorm verdriet. Ik heb er geen woorden voor, alleen een digitale knuffel. X

7 jaar geleden

Lieve Sanne Het is zo oneerlijk dat jullie dit moeten meemaken, er zijn jammer genoeg geen woorden voor die het beter kunnen maken. Mensen die tegen je zeggen dat je het een plekje moet geven hebben zelf nooit iets soortgelijks meegemaakt. Gelukkig maar voor hun. Vraag maar aan ze of hun een plekje voor je hebben. En het verdriet zal erg genoeg ook erger worden. Maar je leert leven met je verdriet, je went aan het feit dat je verdriet hebt en dat je eenzaamheid voelt ondankt al het geluk dat je nog wel hebt. En als anderen aan je vragen hoe het met je gaat, zeg dan eerlijk hoe je je voelt hoe moeilijk dat ook is. Zeg maar dat je een vreselijk gevoel hebt en dat je wel kan janken. Want zo is het. En gun jezelf de geluksmomentjes want die verdien je! Het is allemaal onherroepelijk gebeurt maar jullie toekomst moet alsnog prachtig worden!

7 jaar geleden

Lieve Sanne, Wat een verdriet om jullie prachtige dochter. Als je het fijn vindt, kunnen we op onze facebookpagina een verenkaartje voor haar plaatsen. www.facebook.com/imaafscheidszorg. Sterkte en liefs Ruth