Depressie en 2 kinderen

Hoi hoe gaat het vraagt een mama van een vriendinnetje van mijn zoon.. Tjah hoe het gaat.. Lastige vraag denk ik bij mezelf. En ik antwoord met de woorden: Goed! 

Ik ga verder met de dingen die ik aan het doen ben en denk er verder niet over na en breng de kinderen naar de klas. Pas als ik thuis kom word ik geconfronteerd met mijzelf kleren liggen overal. Speelgoed door de hele kamer. Overal glazen borden en de grond bezaait met choco vlokken. Ja hoor daan.. Het gaat goed.. Ahum.. Ik plof neer op de bank. Hier heb ik echt geen zin in op dit moment. Ik klik de tv aan en geef me daar aan toe.. Maar ik kan mijn concentratie er niet bij houden.. Het rateltje in mijn hoofd blijft draaien. Bah denk ik het hele huis is vies en ik moet de was en afwas nog doen en stofzuigen.. Maar ik ben zooo moe.. Heb helemaal geen puf.. Nergens kan ik van genieten.. Tegen de tijd dat ik de jongens weer mag ophalen heb ik nog steeds niks gedaan.. En ik zie dat het regent. Bah dat kan er ook nog wel bij. En ik ga naar school.. 

Op het schoolplein zie ik allemaal moeders en vaders kletsen met elkaar en lijken ze allemaal zo te genieten. Ik heb geen zin in kletsen dus luister ik vooral.. De jongens komen de school uit en hebben hele verhalen. Ik luister maar niks komt binnen. We fietsen naar huis en nog vertellen ze vanalles en ik praat wel terug maar zit meer in mijn eigen hoofd dan dat ik kan luisteren wat ze echt zeggen.

Helaas regent het de hele middag. Ik denk aan de andere ouders en vraag me af hoe zei het allemaal doen? Voelen andere mensen zich hetzelfde als hoe ik mij voel? Ik voel me leeg en eenzaam en opgesloten in mijn hoofd.. Eigenlijk kan ik het niet eens verwoorden. Ik denk niet dat die andere ouders zich zo voelen. Althans zo lijkt het. 

Word vervolgd...