Dennis en ik moesten zelf kiezen: Zwangerschap uitdragen of afbreken. Een onmogelijke keuze!

Op mijn website staat een leugen?. Er staat een stukje “Over Cindy” en daarin vertel ik dat Dennis en ik 2 zoons hebben, Joris en Thomas. En dat is niet waar … Wij hebben drie kinderen. Roos, Joris en Thomas. Maar Roos leeft niet meer?.

Ik krijg buikpijn als mensen aan mij vragen “Hoeveel kinderen heb je?” Vaak zeg ik 2 omdat ik geen zin heb om tekst en uitleg te geven. Maar op het moment dat “2” uit mijn mond komt, voel ik me schuldig. Schuldig tegenover Roos, alsof ze er nooit geweest is. Roos is geboren én gestorven op 28 november 2015. Een dag voor Dennis zijn verjaardag ?.

Dennis en ik waren samen in Parijs. Ik had een cadeautje voor hem ?. In onze romantische hotelkamer gaf ik hem het pakje. Hij pakte het uit, mijn anticonceptiepil en een kaartje daarbij waarin stond dat hij die weg mocht gooien. Het had even geduurd, maar ik was er klaar voor: Ja, als het ons gegund is wil ik heel graag kinderen met je ?. Ik was na het stoppen met de pil snel zwanger, wat een fantastisch nieuws! Onze droom kwam uit! Dachten we ...?

De eerste echo’s en onderzoeken waren allemaal goed. We hadden onze 20 weken echo gepland met 19 weken, omdat we de dag erna twee weken naar Thailand gingen. De mevrouw die de echo uitvoerde was stil, herhaalde met dat apparaat heel de tijd dezelfde plek en ze zoomde in en uit. Dennis en ik keken elkaar aan en wisten “Dit is niet goed”. En dat was het ook niet. Ze zag een afwijking die nader onderzocht moest worden in het ziekenhuis, meer kon ze niet zeggen?.

Verslagen zaten we in de auto, huilend in elkaars armen. De afwijking moest verder onderzocht worden in het ziekenhuis, en morgen zouden we op vakantie gaan. Wat moesten we doen? Nadat we gebeld hadden met het ziekenhuis hadden we besloten om toch op vakantie te gaan. De gynaecoloog wilde ons pas bij 21 weken zien, omdat je dan meer kunt zien dan bij 19 weken. Het idee om twee weken thuis te zitten en de dagen af te tellen trokken we niet. De volgende dag vertrokken we naar Krabi ✈.

En misschien super raar. Maar we hebben ontzettend genoten van onze vakantie. Ik heb geprobeerd heel feitelijk naar de situatie te kijken. Er was “iets” niet goed en dat werd verder onderzocht in het ziekenhuis. Het was geen definitieve diagnose met “het is niet goed”. Misschien had die mevrouw het wel niet goed gezien. Hoop doet leven! We hebben zelfs nog foto’s gemaakt op het strand waarin we in het zand hadden getekend hoeveel weken zwanger ik was. Ik geloofde er op dat moment echt nog in dat alles goed zou komen ?.

We hadden in Thailand onze “batterij” weer volgeladen. En twee dagen daarna was de batterij volledig leeg gezogen. In het ziekenhuis bleek dat de afwijking die de verloskundige had gezien niet de enige te zijn. Roos had een drievoudige hartafwijking en teveel vocht tussen haar hersenhelften. Vanaf dat moment zaten we in een rollercoaster waarin niemand ons na een kort rondje uit liet stappen?. UMC in en UMC uit en het nieuws werd alleen maar slechter. Het hersenvocht steeg in een paar dagen van 10,2 naar 18,7. De drievoudige hartafwijking werd hierdoor een “lichte afwijking”. Vruchtwaterpunctie, bloedonderzoeken, DNA onderzoek, geen aanwijzingen.

Het hersenvocht bleef stijgen. Uiteindelijk stond het vast: Roos zou voor 99,9% zeker een zware handicap hebben of hoogstwaarschijnlijk maar een paar dagen leven. Daar kwam de onmogelijke keuze maar: zwangerschap uitdragen of afbreken. En we moesten vrij snel beslissen, ik was inmiddels 23 weken zwanger en voelde Roos iedere dag in mijn buik bewegen.?‍♀️

We besloten om de zwangerschap af te breken. Ik moest op een “natuurlijke” manier bevallen. Het duurde 36 uur en Roos is doodgeboren. Ze was mooi ❤ , haar huidje was rood omdat je door de huid de spiertjes zag zitten, maar ze zag er uit als een “normale” baby maar dan een ini mini versie.

Na een intens verdrietig afscheid vertrokken we uren later samen uit het ziekenhuis, zonder baby. Zwanger het ziekenhuis in en zonder baby naar huis. Bijna niet te verdragen .?

Dan komt er een periode van rouw en verdriet. Ik durfde het huis niet uit, ik durfde zelfs geen boodschappen te doen, bang dat ik iemand tegen zou komen die er naar zou vragen? . Bang dat ik zwangere vrouwen zou zien.

Stap voor stap zijn Dennis en ik uit de zwarte periode gekropen. Gesteund door onze lieve familie en vrienden durfde we beetje bij beetje weer van het leven te genieten ?. We durfden te lachen en te ontspannen. Voorzichtig gingen we weer aan het werk en "draaiden" weer mee in het "normale" leven. Roos heeft een warme plek in ons hart, het verdriet is verdraagzaam geworden, het gemis nog altijd even groot.

Roos heeft ook veel hele fijne dingen gezorgd: Allereerst zijn Dennis en ik nog dichterbij naar elkaar gegroeid en is de liefde nog groter geworden? . En daarnaast kan ik veel meer genieten van de kleine dingen, het is cliché maar het leven kan zomaar voorbij zijn. En tot slot kan ik heel goed relativeren, ik denk vaak “er zijn ergere dingen in het leven” en ik kan me dan ook geen zorgen meer maken om kleine dingen. Ik kan dankzij Roos maximaal genieten van het mama zijn en dat wens ik iedereen toe ?. Ik hoop dat mijn #verliescursus hierbij kan helpen.

Die angst is er nog een beetje, bang om te vertellen dat ik 3 kinderen heb. Maar vandaag is het kantelpunt: Ik ben Cindy en ik heb 3 kinderen!