Demonen in de nacht...

Wishing you were somehow here again

Whishing you were somehow near

Sometimes it seemed if I just dreamed, somehow you would be here

- Phantom of the Opera -

Meestal komt angst en verdriet opzetten midden in de nacht. Doordat ik nu bijna 38 weken zwanger ben, ben ik met name ’s nachts heel erg veel wakker. De angst lijkt de afgelopen week mij in zijn wurggreep te houden. Ik word vaak wakker door de pijn in mijn bekken en als ik slaap heb ik de meest gruwelijke nachtmerries. De angst om nog een kind te verliezen is groot. Onbeschrijfbaar groot eigenlijk. Het liefst zou ik iedere dag naar het ziekenhuis rennen om mijn kind te laten bekijken, een ctg te laten maken, het vruchtwater te laten meten en als het kan doe dan nog maar 100 onderzoeken zodat we zeker weten dat ze niet ziek is, maar dit is natuurlijk niet mogelijk. Het WKZ denkt overigens super met mij mee. Ik heb een CTG apparaat nu voor thuis waarmee ik iedere ochtend thuis een CTG kan maken en deze naar hen kan opsturen. Het fijne hieraan is in ieder geval dat ik niet iedere dag naar het WKZ hoef te rijden om mijzelf gerust te stellen. Ik twijfel vaak of CTG’s mij gerust stellen. Deze waren immers bij Juliëtte ook altijd goed, maar toch voor een paar uurtjes voel ik mij even geruster. Het lijkt of ik mij er even toe kan zetten om de baby rustig te laten slapen… zonder dat ik in mijn buik begin te porren of ik nog wel beweging voel. Ook is de angst voor de bevalling begonnen. Eigenlijk ben ik niet echt bang voor de bevalling. De pijn kan ik verdragen. Ik heb het immers drie keer eerder gedaan. De angst zit hem eigenlijk in twee dingen. Het eerste is dat ik opeens een bevalling zien als het meest risicovolle stuk van de bevalling. Hoeveel prachtige sterrenmama’s heb ik inmiddels wel niet ontmoet die hun kindje net voor of tijdens de geboorte hebben moeten afgeven? En dan mijn eigen strijd, deze zal waarschijnlijk pas beginnen zodra onze dochter er is…. Juliëtte begon ook pas na een paar dagen echte ziekteverschijnselen te krijgen. De spanning neemt toe en soms weet ik gewoonweg niet hoe ik hiermee om moet gaan. Zal ik gerustgesteld zijn als ze geboren is en we thuis zijn? Zou het pas na 17 dagen komen? Gaat het mij lukken om weer te ontspannen als ze er eenmaal is? Vanochtend hadden we in bed een heel mooi gesprek met Elisabeth. Elisabeth kan zich niet veel herinneren van Juliëtte voor haar is Juliëtte het kindje op de foto in de kast. Ze kan wel heel goed vertellen dat Juliëtte een sterretje is… ik vind dat heel erg mooi. Op die manier is ze toch een beetje bij ons gezin… alleen Elisabeth is er van overtuigd dat zodra Juliëtte ‘klaar’ is met het zijn van een sterretje dat ze weer gewoon bij ons komt wonen. Marnix legt haar vaak uit dat dat niet gaat. Dat als je een sterretje bent, je een sterretje blijft. Ze gelooft het niet… soms is zij toch ook prinses en soms weer gewoon Elisabeth? Ik laat het maar een beetje. Ik geloof niet dat het heel veel zin heeft om het uit te leggen. Ze is te klein…. En misschien vind ik het ook wel fijn dat ze gelooft dat Juliëtte ieder moment terug zou kunnen komen.