8 jaar geleden
Deel 2 van het verlies van mijn moeder
Dit het tweede deel van het verlies van mijn moeder. Ik schrijf terug van toen naar nu, vanuit het meisje die ik toen was
De klok tikt heel hard terwijl ik wegglij in gedachte.
Tik tak, tik tak, tik tak...
Terwijl ik voor me uitstaar, gaat de telefoon.
Vaag, en maar vooral heel ver weg, hoor ik mijn vader het toestel beantwoorden.
"Kim... Kihim..." verstoord kijk ik op uit mijn gedachtes.
Het is mijn oudste broer. We praten.. Maar hangen op omdat het uiteindelijk niet lukt,
Ik zie dat het alweer tegen de avond loopt, maar ik heb totaal geen honger.
Mijn gedachtes lopen over en het is aan de andere kant helemaal leeg.
Alsof mijn hart verpulverd ligt op de grond.
Ik ben een gedeelte van mijn verleden kwijt en mijn toekomst is voor altijd anders.
De dagen glijden over in elkaar,
Mijn emoties wisselen zich ook in hoog tempo af met elkaar.
Het is de laatste dag van de opbaring. Ik moet nu echt gaan kijken. Anders kan het niet meer.
Voetje voor voetje schuifelen ik het crematorium in. Ik loop het kantoortje in. Niet wetend wat ik moet doen.
Ik ga zitten, mijn vader vraagt of ik wil gaan kijken.
"nee" ik schudt mijn hoofd, "ga jij eerst maar" zeg ik zacht.
Mijn vader loopt naar binnen en na een aantal tergend lang durende minuten loopt hij terug.
"het is okay, kim loop maar mee"
Enigszins opgelucht loop ik met hem mee.
Terwijl ik de kamer inloop, ruik.. het is de geur van mijn moeder.
Ik raak in de war, in paniek. Dit kan niet mama is dood.
Ik kijk angstig naar mijn vader, en mimiek help naar hem.
Hij verteld me dat ze de parfum van mijn moeder hebben opgedaan bij haar.
Ik loop de ruimte verder in.
Terwijl ik naar mijn moeder kijk,zie ik dat haar rechterpink niet helemaal goed ligt.
Het klopt niet..
Zal ik... Durf ik.. Ik loop erheen.
Daar ligt mijn moeder... dood... Het echoot door.
Voorzichtig en met uiterste precisie haal ik haar pink onder de andere hand vandaan.
"Dag lieve mama" fluister ik.
De volgende plek is de begraafplaats, waar we nu definitieve dingen gaan bespreken.
Met een lode steen in mijn maag, loop ik achter mijn vader aan.
De wetenschap dat ik officieel geen keuzes mag maken, drukt zwaar op mijn maag.
Terwijl we de auto in stappen.. rollen de tranen over mijn gezicht
mamavanquentin
Wauw.. "ik ben een gedeelte van mijn verleden kwijt en mijn toekomst is voor altijd anders" wat prachtig verwoord. Precies zoals het voelt. Knuffel!