De wildernis zal bloeien als een roos

De wildernis

Afgelopen zondag zongen we dit lied in de kerk. Het is een canon. Ik moet er meteen aan denken als de berichten binnendruppelen vanuit Brussel. De wildernis.... tja, er is zoveel wildernis in de wereld. Nu is ie even in Brussel, de wildernis. Chaos, paniek, verdriet, angst, onzekerheid.....

Nieuwsalert

We zitten aan het ontbijt op een gewone dinsdagochtend. Omdat we even langs de huisarts moeten, zitten we nog rustig aan tafel. Normaal is dit spitsuur, want dan moeten we eerder van huis. Nu kunnen we het in een ander tempo doen. We hebben Radio Noord Holland aan staan. Het is altijd een gezellig programma met leuke muziek rond deze tijd. Ik krijg een push bericht binnen op mijn telefoon. Ik hoor meteen dat het van RTL nieuws is. Meteen daarna volgt de NOS. Met een frons pak ik mijn telefoon. Ik lees dat er een explosie is geweest op het vliegveld Zaventem, bij Brussel. Een explosie, dat hoeft toch niet meteen..... Dan lees ik dat er twee explosies zijn geweest en dan twijfel ik niet meer. Dit is geen ongeluk.

Ontploffing

“Wat is er, wat is er?” vraagt Dunya nieuwsgierig. “In België is een ontploffing geweest op een vliegveld” aarzel ik. Op dat moment hoor ik hetzelfde nieuws op de radio. We kijken elkaar geschrokken aan. Dunya weet van het Jeugdjournaal dat er een terrorist was opgepakt. “Ik weet alleen zijn achternaam” zegt ze. Ze noemt een naam: “Nou ja zoiets” mompelt ze. “Moeilijke naam voor ons, maar doet er niet toe” zeg ik.

Operatie Olifant

Als ze tussen de middag thuiskomt, staat de computer nog aan. Ik had ineens haast en geen tijd meer om af te sluiten. Ook een liveblog staat nog open. Dunya gaat op de computer. “Doe maar niet Dunya!” Ze kijkt om: “Maar ik wil kijken hoeveel sms’jes ik heb voor Operatie Olifant!” Dat mag natuurlijk wel. Ook goed dat ze zich daar op richt. Ze is blij dat ze er al vijf heeft. Zelfs de huisarts pakte meteen haar telefoon om een sms te sturen voor de actie. Dunya liet nog een kaartje achter voor de andere dokter, die vanmiddag werkt. Op de site staat ook een berichtje van Marjolein en er is een email van een andere vriendin. De actie begint een beetje te lopen. Hopelijk haalt ze veel geld op voor de Afrikaanse Olifant, al is het alleen maar voor haar eigen gevoel.

Krijttekeningen

Dan praten we over Brussel. Ik vertel dat er in de metro ook een explosie is geweest. Ze vraagt hoeveel mensen er zijn omgekomen. “Ik weet het echt niet!” zeg ik. “Het is nog heel onduidelijk.” Als we horen dat het er elf en vijftien zijn, rekent Dunya het snel uit. “Zesentwintig! Dat is bijna dertig!” zegt ze geschrokken. Ik lees op Facebook dat mensen in Brussel weer naar buiten mogen. Dat doen ze ook en op straat maken ze spontaan tekeningen met stoepkrijt en schrijven ze vredelievende teksten. Wat een mooie tegenactie! Er komen berichten voorbij over hoe je dit nieuws met je kinderen kunt bespreken, maar ik hoef dat niet te lezen. Ik weet heel goed dat ik het gewoon met Dunya kan bespreken, zonder haar bang te maken. Dat is ze dan ook niet. Wel verdrietig. Voor al die mensen die het slachtoffer zijn van deze aanslagen.

De waarom-vraag

Bij de aanslagen in Parijs zei Dunya al dat Allah het helemaal niet goed vindt dat mensen zoiets doen. Je mag geen mensen doden. “Waarom doen ze dat?” vraagt Dunya. Ik haal mijn schouders op. “Het is onbegrijpelijk! Die mensen zijn zo boos, of die zijn gehersenspoeld en geloven dat dit is wat ze moeten doen.” Dunya heeft gelukkig geen last van wij-zij gevoel. Ze kijkt niet naar wie moslim is en wie niet. Ze weet niet beter, want ze is opgegroeid met allerlei culturen om zich heen. Ik hoop dat ze dat vast blijft houden en uit zal dragen. Dunya heeft genoeg liefde in zich om iedereen in haar hart te sluiten. Maar doe je haar verdriet of pijn, dan moet je van goeden huize komen om haar vertrouwen terug te winnen. Toch, die liefde en het vertrouwen in mensen hebben we nodig om ons te wapenen tegen mensen die haat en angst willen zaaien. Zoals de mensen in Brussel die massaal samenkomen om bloemen te leggen, kaarsjes te branden en krijttekeningen te maken. Die mensen dragen de boodschap uit dat ze misschien wel bang zijn en wel geraakt door de aanslagen, maar dat ze toch doorgaan met leven en zich niet laten regeren door de angst.

Alle kleuren van de regenboog

"Ik wil wel weten wanneer de minuut stilte is, want daar wil ik aan meedoen!" zegt Dunya voor het slapen gaan. Er zijn altijd tekenen van hoop. De wildernis zal bloeien als een roos, of als een narcis. Of allebei. Hoe meer kleuren, hoe beter. Samen zullen ze de de wereld weer in bloei zetten. Soms lijkt het er niet op, maar ik weet het zeker dat we het kunnen, als we het maar met elkaar doen! Met alle kleuren van de regenboog!