De wereld van het dragen

De draagmaffia. Dat klinkt heel ernstig, maar eerlijk gezegd is het niet zo erg als bijvoorbeeld de borstvoedingsmaffia. De draagmaffia bestaat voornamelijk uit dames (en heren) met geitenwollen sokken, dreadlocks, eten rechtsdraaiende yoghurt met gojibessen. Oh, en laten we de afschuwelijke havermout niet vergeten. 

Over de heren gesproken die dragen. Er zijn 2 types (ongeveer). In de ene groep zitten types die sokken met sandalen combineren, hun baard laten staan en afvalvrij leven. En ze doen aan 'mancipatie', ze willen niet onder doen voor hun haar-op-plaatsen-waar-je-het-niet-meer-kan-bedenken-vrouwen. In de andere groep zitten mannen die 'moeten' van de vrouw. Voor de vorm krijgen ze dan wel een mannelijke doek of drager, in de hoop dat het dan minder erg is. 

De leden van voornoemde bende zijn ook overbeschermd en doen niets anders dan de hele dag buidelen en rondzeulen met baby's en peuters. En bij voorkeur ook met kleuters. Als je als nietsvermoedende nieuwsgierige vrouw op kraambezoek gaat bij de nieuwbakken wereldburger heb je mazzel als je nog net de bovenkant van het koppie ziet. De newborn word namelijk niet uit handen gegeven. Nu hoeft dat ook niet perse, maar het kleintje wordt ook niet even in de box gelegd zodat je hem of haar even kan bewonderen. Met bloedende oren mag je overigens wel aanhoren hoe de bevalling is gegaan en dat er behoorlijk gehecht moest worden. En dat allemaal na een weeënstorm van 24 uur. Het motto van de moeder in kwestie is 'mijn mijn mijn'. 

Oke, en dan nu even terug naar de realiteit. Ik moet eerlijk bekennen dat ik mijn mening over dragen en de mensen die dragen gedeeltelijk moet bijstellen. Ze leven echt niet allemaal van de natuur of wonen in een mooi hutje gemaakt met modder en takken. Het zijn gewoon mensen zoals jij en ik. Allemaal even prachtig! Daarom zeg ik ook gedeeltelijk. Ze bestaan echt nog wel hoor, de doorgewinterde moeders die geen kinderwagen nodig hebben. En ook de moeders die (vaak heel terecht) heel egoïstisch hun kroost bij zich houden. Ook de moeders die vaak niets of niemand ontzien om hun mening te geven. Of ongevraagd advies. 

Sara had niets met gedragen worden. Ik heb haar een paar keer in een Babybjorn draagzak gehad, op maximaal 2 handen te tellen. Omdat wij een hond hebben vond ik de kinderwagen in het bos soms onpraktisch en op die manier kon ik ook de onbegaanbare paadjes bewandelen. En als Sara dan toch in de zak moest, dan het liefst met het gezicht naar voren. Het is altijd al een nieuwsgierig kind geweest (van wie zou ze dat hebben...) en zo waren we allemaal happy! In gedachten hoor ik de leden van de draagmaffia al woest naar elkaar fluisteren. "Ooooohhhh, een Babybjorn. Foei. En dan ook nog met het gezicht naar voren.... Oh oh oh oh..." Als nieuwbakken moeder wist ik destijds niet beter en voelde mij ook niet geroepen om mij erin te verdiepen. Het mooiste vond Sara om lekker in de wagen te liggen met de kap naar beneden. Zo kon ze alles zien, inclusief mij. 

Hoe anders was het onlangs met Iris. Een heel ander type. Ze was een zogenaamde 'plakker'. Zodra ik haar weglegde in de box of wagen zette zij het op een krijsen en werd pas weer rustig als ik haar oppakte. Oke, dat was toch een behoorlijk probleem omdat ik ook wel eens moest koken. Of schoonmaken. Inmiddels had ik een groep fijne meiden leren kennen en was ik erachter gekomen dat de Babybjorn niet echt ergonomisch was. Iets met slecht voor de heupen. (Al heeft Sara zich lichamelijk uitstekend ontwikkelt) Dus ik ging op zoek naar een goede draagzak. Dat gedoe met zo'n lap stof met allerhande ingewikkelde knopen was niet aan mij besteed. Ik moet snel weg kunnen en niet eerst een half uur bezig zijn met lange lappen stof. Via een verkoopsite vond ik een hele handige zak en ik was daar al snel heel handig in. Wat een verademing om mijn handen vrij te hebben. Op een gegeven moment viel mijn oog op een pracht van een meitai. Je moet wel knoopjes leggen, maar dan gewoon simpel; rechttoe en rechtaan. 

Overmoedig als ik was geworden werd ik lid van een niet nader te noemen groep of Facebook. Ik postte een foto met een vraag; of er nog andere manieren van knopen waren. Ik kreeg een handvol antwoorden, maar niet het antwoord waar ik om vroeg. Er werd namelijk wel gezegd wat er niet goed was, maar niet wat ik anders kon doen. Ja, hoe ik mijn 'fout' kon herstellen. Ik heb het laten rusten. Ik bladerde wat door de berichten en foto's en kwam tot de conclusie dat ik niet bij deze groep wilde horen. Sommigen waren zo gemeen... Een vrouw werd tot de grond toe afgebrand toen ze een vraag stelde over een Babybjorn. En ook haar vraag werd niet beantwoord. 

In een andere groep tijdens een voorstelrondje sprak iemand over 'natuurlijk ouderschap'. Ik kwam erachter dat het betekend dat je minstens 4 jaar borstvoeding geeft, geen kinderwagen gebruikt, een soort veganist bent, dat je aan co-sleeping doet, de naam Olvarit komt niet in het woordenboek voor en dat je alleen maar draagt. Ook schijn je als 'echte' drager een hele 'stash' te moeten hebben. Minstens 6 van die enorme lappen stof in diverse kleuren en prints. Want tja... Je trekt toch dagelijks ook niet dezelfde kleren aan? Ofzoiets dan. Maar iedereen doet waarvan hij/zij vind dat dat zo moet, daar mag ik niet over oordelen en doe dat ook niet. Maar blijkbaar doe ik niet aan 'natuurlijk ouderschap'. Ik heb mijzelf daar voorgesteld als iemand die wel heel veel van de natuur houdt, een parttime drager ben en de wagen ook heel veel gebruik, dat er 's avonds gewoon speklappen en Olvarit op het menu stonden en dat iedereen in zijn/haar eigen bed slaapt. Ook gaat het er bij ons heel natuurlijk (lees; rommelig) aan toe. Iedereen doet gewoon relaxed, geen overdreven gedoe en doen wat moet. Of niet doen terwijl het wel moet, geeft ook veel rust. Ook heb ik geen 'stash'. Gewoon 1 meitai en daar ben ik heel blij mee. En ook die was ik regelmatig. Gewoon bij de overige bonte was MET wasverzachter. Ergens in de verte hoor ik woest gefluister, maar ik hoor het niet.