8 jaar geleden
De wereld staat even op z'n kop.
Voor iemand die de wereld aankon met twee vingers in de neus zijn het op dit moment bijzonder rare maanden. Tijd voor actie!!!
Had je me het een jaar geleden gevraagd, dan had ik gezegd; Hey, het leven is een feestje. Wat doe ik dan al maanden elke avond onder mijn dekentje op de bank. Waar is het feest gevoel gebleven en meer dan dat , wie hou ik voor de gek.
Aangezien er niemand is die ik voor de gek kan houden is het antwoord op die vraag niet zo moeilijk. Mezelf! Als het antwoord zo makkelijk is zou je denken dat ik, die zichzelf voor de gek houdt misschien ook wel degene zou moeten zijn die dat zou kunnen stoppen.
Maar ja als dat zo makkelijk zou zijn zou ik dat dan niet allang voor mezelf gedaan hebben. Blijkbaar is het moeilijker dan gedacht en levert het me iets op om het niet te veranderen. Helaas is dat "iets" een schimmig iets tussen zelfmedelijden en een ontsnapping aan vragen van anderen.
Voor wie zich afvraagt, hoe wat waar wie? Mijn leven was(is) een feestje. Het geluk van 4 kinderen. Een actieve vriendengroep. Uitermate belangrijk, dansen, in allerlei vormen. Stijldansen, salsa, west coast swing. 5 avonden per week les of feest. Na het laatste danscongres in Dusseldorf in juni vorig jaar werd ik aan een gescheurde meniscus geopereerd. Kleine ingreep 6 weekjes herstel en na de zomervakantie stond ik mijn mannetje weer. Tenminste dat was de planning
Helaas was er na de eerste operatie nog een operatie nodig en na 6 weken nog eentje. En deze drie operaties in 4 maanden tijd onder algehele narcose maakte dat ik mee zou kunnen doen als figurant in de walking dead als zombie. Alleen dan zonder dat walking gedeelte, want dat ging ook na de derde operatie nog steeds niet van harte. Veel pijn en slapeloze nachten en geen goede verklaring voor de pijn.
Nu bijna negen maanden verder ben ik nog niet veel verder. Besluit ik dagelijks dat ik moet stoppen met zelfmedelijden en opnieuw moet beginnen. Ter ere van mezelf en ten gunste van de kinderen. Want als ik iets anders ga doen dan zitten op de bank dan hoop ik weer energie te krijgen. Ik moet me er bij neerleggen dat dansen ook een verledentijdsvorm heeft en dat daar ook een verledentijd sociale contactenstelsel bij hoort. Tijdelijke vriendschappen gebasseerd op een hobby behorende bij een bepaalde scene in mijn leven. Het is tijd voor actie, voor een nieuwe scene in mijn leven. Eentje zonder de vraag: " wanneer kom je weer dansen" . Eentje waar ik mezelf kan zijn zoals ik nu ben. Een beetje minder mobiel maar nog steeds in voor gekkigheid.
Als ik over een paar maanden terug kijk naar vandaag hoop ik dat vandaag de start is om weer te kunnen genieten en dat ik mijn drive gevonden heb. Dat ik langzaam de versnellingspook kan laten gaan van z'n 1 naar z'n 5 . Dat de kinderen weer een energieke mama hebben omdat ik heb gedeald met tegenslag en ik uit mijn slachtofferrol ben gekropen.
Als ik het zo op schrijf klinkt het best aantrekkelijk. Denk dat ik er voor ga.
Beter nog , ik ga ervoor.
Mama15
Heel veel succes! Heus niet vreemd hoor, dat je een poos last hebt van je slachtofferrol na zulke tegenslagen. Lastig zal het wel zijn om een nieuwe start te maken, maar het gaat je vast en zeker lukken!
Lindsy83
Welkom op mamaplaats. Leuk dat je ons deel uit wilt laten maken van je nieuwe leven! Het zal vast niet zo sptterend zijn als het dansen, maar het is hier op mamaplaats zeker gezellig ;) Heel veel succes op je nieuwe weg en ik lees graag je volgende blog!