De wereld staat een paar dagen stil
De titel doet anders vermoeden, maar dit gaat juist niet over Brussel. Het gaat over zieke kinderen. Mijn zieke kinderen.
Hoe erg en hoe dichtbij; de aanslagen in Brussel. Ik laat mij niet leiden door angst en vermijd het nieuws. De gebeurtenissen gebeuren niet in mijn eigen wereld. Dat klinkt cru en kort door de bocht, maar ik wil ook niet dat gaat gebeuren. Ik wil er ook geen letter meer over schrijven.
Sinds afgelopen zaterdag is mijn wereldje heel klein geworden. Met dank aan meneer Griep en mevrouw Buikgriep. Ze zijn gearriveerd. Niet bij mij, maar bij Sara. En Iris krijgt er een staartje van mee. Het begon zaterdag in alle vroegte toen ik door de babyfoon hoorde: "mama, geknoeid". Ik sprong uit bed en bij aankomst bleek Sara de tomaten van de avond ervoor eruit te hebben gegooid. Niet alleen in bed, maar ook op de muur en op de grond. Na haar in ons bed te hebben gelegd dacht Sara dat ze in 'het grote bed' ook wel kon gaan overgeven. Zo gezegd, zo gedaan. Wasje nummer 1 draaide al en was nummer 2 en 3 lagen inmiddels al klaar. 3 pyjama's verder installeerde ik haar voor de tv en daar ging het overgeven onverminderd verder.
Iris lag in de box te slapen. Dat is heel verwonderlijk en ik begon te vermoeden dat zij ook een griepje te pakken had. En jawel, een paar uur later zat ze bij mij op schoot en gooide de Nutrilon zonder pardon eruit, vol over mij heen. Daarna wilde ze niets meer hebben en ik vond haar weinig alert. Toch maar even bellen met de huisartsenpost want Sara klaagde onophoudelijk over buikpijn en ze hadden beide koorts. De assistente, Bianca (topmens, verdiend een grote pluim!!), stelde de verplichte vragen, aarzelde niet en plande ze mij toch in.
De heenreis naar de hap in Amersfoort was hels, beide dames vonden het nodig om te gaan overgeven toen we nog maar net de straat uit reden. In de zure lucht duurde de 15 minuten duren rit best lang. Aldaar aangekomen bleek het druk. Heel druk... Dus ik installeerde mij op een stoel, had Iris in de mei tai en Sara wilde spelen. Er zat niemand naast mij en pas later begreep ik waarom. We roken allemaal een beetje zuur...
Omdat ik lang moest wachten had ik wel stof tot nadenken. De laatste keer dat ik zo lang in een ziekenhuis moest wachten was 2 jaar geleden, toen mijn vader plotseling was opgenomen in het ziekenhuis en op 26 maart overleed. Met mijn oma, zussen, allerhande aanhang, oom en tante zaten we om de beurt bij mijn vader aan zijn bed. Hij was niet wakker en ergens wisten we allemaal dat hij niet meer wakker zou worden. We sliepen op veldbedjes en wachtkamerstoelen, dronken koffie en gingen wandelen in het UMCG.
Uiteindelijk waren we aan de beurt en werden al gauw naar huis gestuurd met 'gelukkig' een combinatie van griep en buikgriep. Ik bereidde mij mentaal voor op onafgebroken wasjes draaien, uren Zappelin en Netflix. Die laatste niet eens voor mijn eigen plezier; Mickey Mouse Clubhuis, Masha en de Beer, Nijntje... Dus geen House of Cards, How to get away with Murder of Better call Saul. Gepromoveerd tot hangmat hingen we de rest van de dag op de bank. Was nummer 10 zat in de droger, ik heb niet eens meer de moeite genomen om te kijken of het wel of niet in de droger kon. Was nummer 11 en 12 lagen al klaar, enigszins gesorteerd op kleur.
De wereld staat stil en beperkt zich tot het huis. Ik liet gewoon alles vallen en zorgde voor Sara en Iris. 3 dagen lang rook ik zuur, sliep ik nauwelijks en bleven alle schoonmaakhulpen en producten in de kast staan. Ondertussen kwamen de tuinmannen om de tuin om te toveren tot een walhalla met veel gras en moest zorgen voor de koek en zopie. 3 dagen lang buffelde ik door, had ik permanent 2 kinderen aan mij hangen en zorgde tussendoor nog voor Jurre en Boef.
Gister leek Sara weer op te krabbelen en begon de wereld weer wat groter te worden en te bewegen. Een uitstapje naar de supermarkt was een geschenk uit de hemel en een uitgebreide wandeling met Boef was meer dan aangenaam. De douche en ik waren weer de allerbeste vrienden; heb zelfs mijn haar gewassen en daarna als kers op de taart kunnen stylen met föhn en wax. Ik keek uit naar een goede nachtrust van minimaal 7 uurtjes en ik kon de hele wereld weer aan. Het was een pracht van een droom. Want om 4.30 uur vannacht hoorde ik: "Kijk mama, gepoept" Met de buikgriep in mijn achterhoofd trok ik een sprint naar boven en trof Sara klaarwakker aan. Niet gepoept maar wel blij om mij te zien. Ze wilde nog wel slapen, maar alleen bij mij. Van slapen kwam niets terecht; tot een uur of 7.00 heeft ze diverse liedjes gezongen en alle hoeken van het bed gezien. Daarna viel ze in slaap. Net toen ik wegdommelde stond Boef te piepen en als ik dacht dat ik daarna dan nog even kon slapen... Mis! Iris was wakker.... Sara klaagt weer een beetje over buikpijn en ik vermoed dat mijn wereld vandaag weer stilstaat.
Het komt vast goed. Ooit.
Joycies
Deze griep is zo heftig. Er zijn er twee van... de buikgriep en de mijn hoofd zit vol snot griep. Beterschap en sterkte de komende dagen. Dikke knuffel
TessK
Yes!! Ik ben erbij!
TessK
Dank! Ach, uiteindelijk komt het vast goed :-)
rebo1982
ugh, het zit je niet mee. Ik hoop dat alle vloeistoffen snel stoppen met stromen. Jij bij mag komen en wél gezellig bij de ontmoetingsdag bent ;)