De wens van een groot gezin

Toen ik Tim 10 jaar geleden leerde kennen, spraken wij beiden al snel de wens uit dat wij samen een gezin wilden stichten. Een achterbank vol zeiden wij gekscherend tegen elkaar. Allebei hadden wij de wens om drie kindjes op de wereld te zetten. Als dat ons gegeven was, zo realistisch waren wij wel, omdat wij bij onze naasten zagen dat kinderen krijgen niet vanzelfsprekend is.

We trouwden in 2012 en in 2013 wilden wij ervoor gaan. Bizar, na 1 maand was het al raak. Maar helaas, na 11 weken kreeg ik een miskraam. Even verdrietig maar dankbaar dat ik wist dat Tim en ik samen wel een kindje konden maken. Een jaar later werd ik opnieuw zwanger en dit keer wist ik dat deze baby gezond op de wereld zou gaan komen. En dat was ook zo. Onze lieve Sam is in juli 2015 kerngezond geboren. Wat een mooi bijzonder wonder! De gynaecoloog zei na de bevalling: ‘Ik zie je vast volgend jaar weer terug om opnieuw te bevallen, dit smaakt wel naar meer!’ Ik moest lachen en dacht dat dat hopelijk ook zo was.

Helaas liep alles anders. Ik werd ziek en de diagnoses hersen- en vaatletsel werden vastgesteld. Na een lange tijd revalideren en wel willen blijven werken, ging het niet meer en kwam ik thuis te zitten. De wereld leek in te storten, maar dit deed het niet want daar was Sam. Mijn houvast, mijn structuur, mijn afleiding. Sam was 1,5 jaar oud op dat moment. Sam gaf mij de kracht en de wil om te blijven vechten voor mijn herstel. Maar ook de kracht om de beperkingen te accepteren, om die te omarmen en altijd te blijven kijken naar wat wel kon. De tijd verstreek en om mij heen werden de vrouwen opnieuw zwanger die eerder tegelijkertijd met mij zwanger waren. Toen kwam het besef. Dat grote gezin waar wij van droomden, zal er niet meer komen. Door de beperkingen die het hersenletsel brengt, maar ook de gevaren die het vaatletsel geeft, is het gewoonweg niet verstandig om zwanger te worden. En hangen te veel risico’s aan vast. Wij zullen Sam altijd op de eerste plaats zetten en dat deden wij nu ook. Willen wij een broertje of zusje voor hem of willen wij dat mijn gezondheid niet in gevaar komt en dat ik de moeder kan zijn voor Sam die ik nu kan zijn. Natuurlijk geeft dit verdriet, maar Godzijdank kunnen Tim en ik hier goed over praten en denken wij hier hetzelfde over.

Neemt niet weg dat wij vaak genoeg hieraan herinnerd worden. Doordat mensen vragen ‘’Wanneer komt de tweede? De tweede laat wel lang op zich wachten.. Wel zielig dat Sam geen broertjes of zusjes heeft!’ Die vragen zijn rot, maar wel uit te leggen aan diegene. Dat hoef je natuurlijk niet te doen, maar je wil ook de mensen bewust maken van wat ze nu eigenlijk aan je vragen. Maar wat wel echt pijn doet, zijn de opmerkingen zoals: ‘Wees blij dat je er 1 heb hoor, want 2 is echt veel pittiger. Jullie hebben mazzel met 1 kind, zo lekker rustig.. Nou Fran, ik wil wel met je ruilen, heerlijk 1 kind!’ Natuurlijk ben ik ontzettend dankbaar dat wij samen Sam hebben, want er zijn verhalen genoeg van mensen die geen kinderen kunnen krijgen, wat intens verdrietig is. Alleen deze opmerkingen van mensen maken mij nu nog steeds verdrietig. Mensen beseffen niet wat ze zeggen.

Ons gezin voelt in de situatie waar wij ons in bevinden compleet. Wij hebben geaccepteerd dat een achterbank vol niet meer haalbaar is. En dat voelt goed zo, totdat de gynaecoloog samen met de internist vertelde dat er iets aan mijn menstruatie gedaan moest worden. Ik ben mijn hele leven al vreselijk ongesteld, altijd 8 tot 10 dagen, en dan echt vloeien. Ik dacht altijd dit is normaal, iedereen heeft dit. Ik heb hier ook nooit met iemand over gesproken behalve met mijn moeder en zij was ook altijd erg ongesteld. Maar sinds ik bloedverdunners slik is het dweilen met de rode kraan open en het ijzer stroomt mijn lichaam uit. Mijn bloedwaardes zakken hierdoor te snel, wat niet meer op te lossen valt met een infuus of medicatie, dus er moet wat aan gebeuren. Ik heb 2 opties, maar beide opties betekenen dat ik niet meer vruchtbaar zal zijn. En ook al weet ik dat meer kinderen mogen krijgen niet haalbaar meer is, nu gaat de deur dan echt op slot. Wat wij in 2017 met elkaar besloten van dit gezin is en blijft met zijn drietjes, toch hoop je ooit op een dag je bed uit te komen en weer gezond te zijn en wie weet… Nu is het besluit dan zo definitief. En ook al ben ik nuchter en probeer ik altijd positief te zijn, nu was ik even uit het veld geslagen die woensdag na het gesprek met de artsen. Ik voelde mij in de steek gelaten door mijn eigen lichaam, opnieuw. Maar gelukkig heb ik daar mijn vriendinnen, mijn ouders en Tim. En gelukkig komt het relativerende gevoel weer aan de oppervlakte en zien wij weer de voordelen, zoals de giga besparing van de Always (grapje).

Nu is het aan mij om te bepalen wat ik wil. Wil ik de novasure behandeling in combinatie met een sterilisatie of een baarmoederverwijdering. Ik ga voor het eerste, baarmoederverwijdering kan altijd nog als blijkt dat deze ingreep niet werkt. Alles is goed doorgesproken met de artsen, zij staan hier ook achter en ik heb vertrouwen in hun kunde. Als het goed is gaat het in maart gebeuren en laat het maar komen.

Maar we blijven lachen. Lachen van dankbaarheid, want ik ben moeder van het liefste en leukste kind ter wereld!